Aşkımız Papatyalarda Ölüyor...

Uzaklara gün doğar, bende gün geceye batarken;
Sahillere bir başka dokunur kızgın dalgaların öfkesi,
Güneş ise kendini aydınlatmaktan aciz.

Yokluğun sabahın ilk ışıklarıyla doğar içime,
Varlığın ise zaten yoklukta kaybolmuş.
Dünler, yarınlarla inatlaşmakta..
Bugünün ise karışacak gücü yok.

Nehirler yokuşa sürülmekte içimde,
Kalbimin isyankar çırpınışı,
Beni birazdaha hapsetmekte yanlızlık bataklığına.

Kader geçmişe hapsolmuş,
Dert gönlüme düşmüş,
Hayat bana çoktan küsmüş,
Sevgi dedikleri şey sanırım yokluğundan ölmüş.

Seninse tavşanın dağa olan kini misali,
Ne olandan ne olmak üzere olandan haberin yok.

Güller hep sarı hissediyor kendini ayrılığı anlatan.
Ve papatyalar hiç sevmiyor fal bakmamı..
Çünkü Sevmiyor demeyi sevmiyor boynu bükük.​