Ayrilik

Nasıl da başlamıştık, bir bebeğin yürümeye başlaması gibi iki adımda bir düşerek… Güneşin doğuşunda bulmuştum seni. Benim dünyamı aydınlatan güneşim sendin. Bir gün güneşimin batacağını nerden bilebilirdim ki… Gökkuşağına dönen hayatımda sensiz bir gün değil bir saniyem geçemezdi. İlk günler anlamamıştım ne büyük girdaplara düştüğümü… Hep yanımdaydın çünkü… Bilemedim sensizliğin beni bir gün saracağını… “Al ömrümü” demiştin bana… “Günü gelir sen de benden çekip gidersen, gidip de bir daha gelmeyeceksen, Al ömrümü koy ömrünün üstüne, senden gelsin ölüm başım üstüne…” Al ömrümü dediğin güne ne oldu! Sanmıştım ki… Beni benle sensiz bırakacağını düşünemedim… “Seni seviyorum.” Cümlesinin ırmaklar kadar coşkun, kör bir kuyu kadar derin olabileceğini seninle anladım. Meğer bu kör kuyunun içinde boğulmak da varmış… Meğer her şey bir yalandan ibaretmiş… Yetmezmiş sevdam aşkımıza… Sevmenin bu kadar basit olduğunu bilemedim… Bilemedim pembe düşlerimden uyanacağımı… Bilemedim filmin en heyecanlı yerinde elektriklerin kesileceğini… Unutacağım artık. Sen değil miydin bana “Bitanem beni bırakma…” diyen. Sen değil miydin geceleri uyumayan… Sen değil miydin benim minik kurbağam... Değilmişsin gördüğüm sadece bir rüyaymış. Sen sevdiğini iki günde unutabilecek kadar alçakmışsın. Neden demeyeceğim. Biliyorum sebebini sen beni hiç sevmedin ki… Sadece oynadın, rolünü çok güzel oynadın. Düşünmedin hiçbir zaman oyuncağı elinden alınan bir çocuğun hayal kırıklığını yaşayan beni…Sana bensiz hayatında mutluluklar diliyorum. Al Ömrümü demiştin, üstü kalsın istemiyorum… Hani bir damla gözyaşına dünyayı yıkarım derdin ya, YIKTIN, dünyayı başıma yıktın. Seni kendinle bensiz bırakıyorum…Ben sensiz de yaşayabilirim ama sen benim ahımla nasıl yaşarsın bilemem…