11
EXE RANK
~TiM[e]-oVeR~
Fexe Kullanıcısı
Puanları
0
Çözümler
0
- Katılım
- 2 Kas 2008
- Mesajlar
- 11,101
- Tepkime puanı
- 0
- Puanları
- 0
- Yaş
- 39
- Web sitesi
- www.google.com
Puslu akşamların en koyusunda,
En yaşlısında ,
Ve en sensizindeyim...
Şu an kimsesiz miyim yoksa sadece sensiz miyim çözemedim ama,
Yalnız değilim...
Hani derdim ya hep:
Sen yoksan kimsem yoktur..! diye,
Gittiğin an öğrendimki:
Sen gidince istemediğim kadar çok şeye sahip oldum..
Gerçi sen, delicesine sevdiğim sen,
Yanımda iken nelerim olduğunu bilmedin ki hiç..!
Şimdi nasıl kıyas edesin varlığınla yokluğunu..?
Ama ben şimdi sana söyleyeyim:
Anlatayım sol tarafımdaki ufaklığı nelerle kandırdığımı...
Bir sonbahar günü.
Yaz yavaş yavaş kendini yağmurlara bırakıyor...
Dünya ılık bir bahar sarhoşluğun da...
Ve sen geliyorsun sonbaharlarla hayatıma..!
Bi kelebek kadar narin yüreğim de,
Aşkın hissettirmiyor etrafımda ki sinsi kayboluşları...
Bahçemde güllerim, odamda menekşem solsa da üzülmüyorum.
Çünkü ben artık sol yanımda
Kelimelerin kifayesiz kalacağı güzellikte
Bir sevda bahçesine sahibim..
En güzel ümit menekşelerini dualarımla beslediğim bir bahçe...
Aşkın belkide hakiki olarak aşk olduğu bir bahçe.
Ve işte sahip olduğum iki kelime :
Koskocaman bir aşk,
Bitmek tükenmek bilmeyen engin ümitlerim.....
Ve işte bir ilkbahar günü.
Güneş o nazlı edasıyla yavaş yavaş bulutların arasından görünüyor...
Yağmurlar yerini güneşe bırakıyor...
Dünya sımsıcak bir varoluş telaşesinde...
Gökyüzü yine misafirlerine kucak açmakta.
Çocuklar o tarifsiz masumluklarıyla sokaklarda,
Dünyadan bihaber, biçare umutlarla oyun kurmakta...
V e sen gidiyorsun bu kadar varoluşa kafa tutarcasına...!
Gidişinle güllerim açsada menekşem canlansada sevinemiyorum.
Pencereme konan kuşlara bakamıyorum eskisi gibi...
Gönlümde ki sevda bahçesine bakıyorum da talan olmuş.
Sanki seni getiren mevsime geri dönmüşler...
Hepsi apayrı bir acı içinde.
En kötüsü de ümitlerimle besleyemiyorum artık onları.
Ümitlerim...
Belki de kaybettiğim için en çok üzüldüğüm şey.
Ve artık o kadar çok şeyim var ki..:
Zifiri bir ajandanın en kuytu sayfasına sinmiş hüzün kokan bir aşk,
Belki yine büyürler diye gönlüme akıttığım gözyaşlarım,
Gecenin en zifirisinde ümitsiz yakarışlarım,
Ruhuma yapışıp kalmış bu ızdırap kafesi,
Bu kafesin içine hapsolmuş ben...!
Ve kossskocaman bir sensizlik...
Hala kimsesiz miyim sensiz miyim çözemedim ama,
Yalnız değilim emin ol..
Bana sensizliği hatırlatacak o kadar çok şey bıraktın ki,
Keşke yanımdayken bu kadar cömert olsaydın.!
Şimdi ben sadece,
Kossskocaman bir sensizim...
En yaşlısında ,
Ve en sensizindeyim...
Şu an kimsesiz miyim yoksa sadece sensiz miyim çözemedim ama,
Yalnız değilim...
Hani derdim ya hep:
Sen yoksan kimsem yoktur..! diye,
Gittiğin an öğrendimki:
Sen gidince istemediğim kadar çok şeye sahip oldum..
Gerçi sen, delicesine sevdiğim sen,
Yanımda iken nelerim olduğunu bilmedin ki hiç..!
Şimdi nasıl kıyas edesin varlığınla yokluğunu..?
Ama ben şimdi sana söyleyeyim:
Anlatayım sol tarafımdaki ufaklığı nelerle kandırdığımı...
Bir sonbahar günü.
Yaz yavaş yavaş kendini yağmurlara bırakıyor...
Dünya ılık bir bahar sarhoşluğun da...
Ve sen geliyorsun sonbaharlarla hayatıma..!
Bi kelebek kadar narin yüreğim de,
Aşkın hissettirmiyor etrafımda ki sinsi kayboluşları...
Bahçemde güllerim, odamda menekşem solsa da üzülmüyorum.
Çünkü ben artık sol yanımda
Kelimelerin kifayesiz kalacağı güzellikte
Bir sevda bahçesine sahibim..
En güzel ümit menekşelerini dualarımla beslediğim bir bahçe...
Aşkın belkide hakiki olarak aşk olduğu bir bahçe.
Ve işte sahip olduğum iki kelime :
Koskocaman bir aşk,
Bitmek tükenmek bilmeyen engin ümitlerim.....
Ve işte bir ilkbahar günü.
Güneş o nazlı edasıyla yavaş yavaş bulutların arasından görünüyor...
Yağmurlar yerini güneşe bırakıyor...
Dünya sımsıcak bir varoluş telaşesinde...
Gökyüzü yine misafirlerine kucak açmakta.
Çocuklar o tarifsiz masumluklarıyla sokaklarda,
Dünyadan bihaber, biçare umutlarla oyun kurmakta...
V e sen gidiyorsun bu kadar varoluşa kafa tutarcasına...!
Gidişinle güllerim açsada menekşem canlansada sevinemiyorum.
Pencereme konan kuşlara bakamıyorum eskisi gibi...
Gönlümde ki sevda bahçesine bakıyorum da talan olmuş.
Sanki seni getiren mevsime geri dönmüşler...
Hepsi apayrı bir acı içinde.
En kötüsü de ümitlerimle besleyemiyorum artık onları.
Ümitlerim...
Belki de kaybettiğim için en çok üzüldüğüm şey.
Ve artık o kadar çok şeyim var ki..:
Zifiri bir ajandanın en kuytu sayfasına sinmiş hüzün kokan bir aşk,
Belki yine büyürler diye gönlüme akıttığım gözyaşlarım,
Gecenin en zifirisinde ümitsiz yakarışlarım,
Ruhuma yapışıp kalmış bu ızdırap kafesi,
Bu kafesin içine hapsolmuş ben...!
Ve kossskocaman bir sensizlik...
Hala kimsesiz miyim sensiz miyim çözemedim ama,
Yalnız değilim emin ol..
Bana sensizliği hatırlatacak o kadar çok şey bıraktın ki,
Keşke yanımdayken bu kadar cömert olsaydın.!
Şimdi ben sadece,
Kossskocaman bir sensizim...