Müslüman Oluş sıralarına göre İLK MÜSLÜMANLAR

Edenler bulur elbet, takdir-i İlahidir bu,

Dönerde kuduz köpek, ısırır sahibini.

Üflenerek söner güneş, yıkılır belki evren,

Yıkılmaz Din-i Mubin uğrunda ölen varken.

...................................................................................


MÜSLÜMAN OLUŞ SIRALARINA GÖRE

İLK MÜSLÜMANLAR (R.ANHÜMA) -1


KAYNAK GÖSTERME KAYDIYLA ALINTI YAPILABİLİR.

Bu eser ilk günden hicrete kadar Müslüman olanları Müslüman oluş sıralarına göre düzenlenmiştir. Yazmaktaki amacımız İslam dininin çekirdeğini oluşturan bu mübarek insanları unutturmamak, hayırla anılmalarını vesile olmaktır.

Hüdai ÇAKMAK



Bismillahirrahmanirrahim.

Rahman ve Rahim olan Allah’ın (c.c) adıyla,

Şahadet ederiz ki O’nun eşi, şeriki yoktur. Yerlerin, göklerin, ikisi arasındakilerin ve din gününün sahibidir. Her şeye gücü yeter. Yalnız O’na ibadet eder, yalnız ondan yardım dileriz.
Yine şahadet ederiz ki Muhammed (a.s) O’nun kulu ve resulüdür. O Muhammed (a.s) ki Habibullah’tır, Resul-ü Kibriya’dır, Hatem-i Enbiya’dır. Cahiliye dönemi insanlarının ufuklarını aydınlatan, yollarını gösteren Allah (c.c) tarafından gönderilmiş bir Nurdur.
Bu nurlu yola davet kolay olmadı. Peygamber efendimiz bu kutlu yolda pek çok eziyetlere, işkencelere, zorluklara maruz kaldı. İnsanların bir kısmı tasdik ederken, bir kısmı tarafından da şiddetle ret ve inkâr edildi.
Tasdik edenler O mübarek insanın yoldaşı, arkadaşı, yardımcısı olma şerefine ulaştılar. O’nun ve getirdiği din için işkencelere uğradılar, acılar çektiler, mallarını saçarcasına harcadılar, yurtlarını terk ettiler, gerektiğinde canlarını verdiler. O insanlara bu gün rahmet ve minnetle andığımız Ashab-ı Kiram adı verildi.
Peygamberimiz gibi bu mübarek insanları rahmet ve minnetle anmak, en azından unutmamak boynumuzun borcudur.
Bu kitabımızda nübüvvetin verilişinden hicrete kadarki dönemde tespit edebildiğimiz ilk Müslümanları erkek, kadın, çocuk, yaşlı, genç, köle, efendi, siyah, beyaz, zengin, fakir, ırk, dil, cins ayırımı yapmadan Müslüman oluş sıralarına dikkate alarak yazmaya, kısa da olsa hayatları hakkında bilgiler vermeye, bu mübarek insanları tanıtmaya çalıştık.
Unuttuklarımız ya da okuduğumuz kaynaklarda geçmediği için isimlerini bilmediklerimiz varsa onları da bu mübarek zümreye katar, rahmet ve şükranla anmayı bir borç biliriz.
Peygamberimizle birlikte bu mübarek insanları da hayırla anmanın rahmet ve berekete vesile olacağı umuduyla; gelmiş geçmiş tüm peygamberlere, hassaten peygamberimiz Hz. Muhammed’e (a.s) ve O’nun ashabına, din âlimlerimize ve bu yolda canlarını vermiş aziz şehitlerimize bir kez daha rahmet, minnet ve şükranla anar, salat-ü selamlarımızı göndeririz.
İnayet Allah’tandır.
Hüdai ÇAKMAK

==========


ASHAB-I KİRAM (R.ANHÜMA)

(ALFABETİK SIRAYA GÖRE)

ABBAS B. UBÂDE B. NADLE EL ENSARÎ (R.A)…………
ABBAD B. KAYS EL ENSARİ (R.A)………………………
ABDULLAH B. AMR B. HARAM EL ENSARİ (R.A)…

ABDULLAH B. CAHŞ (r.anh)…………………………………
ABDULLAH B. CÜBEYR EL ENSARİ (R.A)………………
ABDULLAH B. HUZAFE (r.anh)……………………………
ABDULLAH B. HÜBEYB (r.anh)……………………………
ABDULLAH B. HARİS (r.anh)………………………………
ABDULLAH B. MAHREME (r.anh)…………………………
ABDULLAH B. MAZ’UN (r.anh)………………………………
ABDULLAH B. MES’UD (r.anh)………………………………
ABDULLAH B. REVAHA EL ENSARİ (R.A)………………
ABDULLAH B. SÜFYAN (r.anh)……………………………
ABDULLAH B. SÜHEYL (r.anh)……………………………
ABDULLAH B. ÜNEYS EL ENSARİ (R.A)…………………

ABDULLAH B. YÂSİR (r.anh)………………………………
ABDURRAHMAN B. AVF (r.anh)……………………………
ABDURRAHMAN B. HÜBEYB (r.anh)……………………
ABS B. ÂMİR EL ENSARİ (R.A)……………………………
ADİYY B. NADLE (r.anh)……………………………………
ÂKİL B. EBİ BÜKEYR (r.anh),………………………………
AMR B. GANEME(ANEME) EL ENSARİ (R.A)……………
AMR B. HARİS EL ENSARİ (R.A)……………………………
AMR B. TÜFEYL EL EZDİ……………………………………
ÂMİR B. EBİ VAKKAS (r.anh)………………………………
ÂMİR B. FÜHEYRE (r.anh)……………………………………
ÂMİR B. REBİA (r.anh)…………………………………………
AMİRE BİNT-İ SA’DİY (r.anha)………………………………
AMMAR B. YÂSİR (r.anh)……………………………………
AMR B. ABESE (r.anh)………………………………………
AMR B. CEHM (r.anh)…………………………………………
AMR B. EBİ SERH (r.anh)……………………………………
AMR B. GANEME (.ANH)……………………………………
AMR B. GAZİYYE EL ENSARİ (R.A)………………………
AMR B. HÂRİS (r.anh)………………………………………
AMR B. OSMAN (r.anh)………………………………………
AMR B. SAİD (r.anh)………………………………………
AMR B. ÜMEYYE (r.anh)……………………………………
AMRE (UMEYRE) Bint-i SÂDİ (r.anha)……………………
AVF B. HARİS (R.A)……………………………………………
AYYAŞ B. EBİ REBİA (r.anh)…………………………………
BERÂ B. MA’RUR EL ENSARİ (R.A)………………………
BEREKE Bint-i YESAR (r.anha)………………………………
BEŞİR B. SA’D EL ENSARİ (R.A)……………………………
BİLÂL-İ HABEŞİ(r.anh.)………………………………………
BİŞR B. BERÂ EL ENSARİ (R.A)……………………………
BİŞR B. HARİS (r.anh)…………………………………………
BÜREYDE B.HUSAYB B. ABDULLAH (R.A)………………
CABİR B. ABDULLAH (R.A)…………………………………
CABİR B. ABDULLAH EL ENSARÎ (R.A)……………………

CABiR B. SÜFYAN (r.anh)……………………………………
CEBBAR B. SAHR EL ENSARİ (R.A)………………………
CEHM B. KAYS (r.anh)………………………………………
CUAYL B. SÜRÂKA (r.anh)…………………………………
CÜNADE B. SÜFYAN (r.anh)…………………………………
DAHHÂK B. HARİSE EL ENSARİ (R.A)……………………
DIMAD B. SALEBET’EL EZDİ (r.anh)………………………
EBU AHMED ABD. B. CAHŞ (r.anh)…………………………
EBU ABDULLAH CABİR B. ABDULLAH (R.A)……………

EBU ABDULLAH CEBBAR B. SAHR EL ENSARİ (R.A)…
EBU ABDULLAH KÂB B MALİK EL ENSARİ (R.A)………
EBU ABDULLAH SA’D B. HAYSEME EL ENSARİ (R.A)..

EBU ABDURRAHMAN MUAZ B. CEBEL EL ENSARİ (R.A)

EBU BÜRDE HANİ B. NİYAR (R.A)…………………………
EBU CABİR ABDULLAH B. AMR B. HARAM (R.A)……

EBU EYÜP EL ENSARİ (R.A)…………………………………
EBU FÜKEYHE (r.anh)…………………………………………
EBU HALİD HARİS B. KAYS EL ENSARİ (R.A)……………
EBU HUZEYFE B. UTBE B. REBİA (r.anh)…………………
EBU KAYS B. HÂRİS (r.anh)…………………………………
EBU MABED EKSEM. CEVN(ABDÜLUZZA) (R.A)………
EBU MUAVİYE UBEYDE B. HÂRİS (r.anh)…………………
EBÛ MUSA’L’EŞ’ARİ (r.anh)………………………………
EBÛ RÂFİ (r.anh)………………………………………………
EBU SABİT SA’D B. UBÂDE EL ENSARİ (R.A)…………
EBÛ SEBRE B. EBİ RUHM (r.anh)…………………………
EBU SELEME ABDULLAH . ABDÜLESED (r.anh)…………
EBU ŞUBAS HADîC B. SELÂME EL ENSARİ (R.A)………
EBU TALHA ZEYD B. SEHL EL ENSARİ (R.A)…………
EBU UBEYDE (B. CERRAH) ÂMİR B. ABDULLAH (r.anh).
EBU YAHYA ABDULLAH B. ÜNEYS EL ENSARİ (R.A)

EBÛ ZERR’EL’GIFARİ (r.anh)………………………………
EBULYESER KÂ’B B. AMR EL ENSARİ (R.A)……………
EBULHEYSEM MALİK B. TEYYİHAN (R.A)………………
EBUL MÜNZİR YEZİD B. AMR (AMİR) (R.A)……………
EBUL VELİD RİFÂA B. AMR EL ENSARİ (R.A)…………
EBÜRRUM B. UMEYR (r.anh)………………………………
ERKAM B. EBİL’ ERKAM (r.anh)……………………………
ES’AD B. ZÜRARE (r.a)…………………………………………
ESMÂ BİNT-İ EBU BEKİR (r.anha)…………………………
ESMÂ BİNT-İ SELÂME (r.anha)………………………………
ESMA Bint-i ÜMEYS (r.anha)…………………………………
ESVED B. NEVFEL (r.anh)……………………………………
EVS B. SABİT EL ENSARİ (R.A)……………………………
FÂTIMA BİNT-İ ALKAMA (r.anha)…………………………
FATIMA BİNT-İ ESED B. HAŞİM (r.anha)…………………
FATIMA BİNT-İ HATTAB (r.anha)………………………
FATIMA BİNT-İ MÜCELLEL (MUHACCEL) (r.anha)……
FATIMA BİNT-İ SAFVAN (r.anha)…………………………
FERVE B. AMR EL ENSARİ (R.A)……………………………
FİRAS B. NADR (r.anh)………………………………………
FÜKEYHE Bint-i YESAR (r.anha)……………………………
HABBAB B. ERETT……………………………………………
HADîC B. SELÂME EL ENSARİ (R.A)……………………
HALİD B. AMR (R.ANH)……………………………………
HALİD B EBİ BÜKEYR (r.anh)………………………………
HALİD B. KAYS EL ENSARİ (R.A)…………………………
HÂLİD B. SAİD (r.anh)……………………………………. …
HÂLİD B. HIZAM (r.anh)……………………………………
HÂMÂME HATUN (r.anha)……………………………………
HARICE B. ZEYD EL ENSARİ (R.A)…………………………
HARİS B. ABD. KAYS (r.anh)………………………………
HARİS B. HARİS (r.anh)………………………………………
HÂRİS B. HÂLİD (r.anh)……………………………………
HARİS B. KAYS EL ENSARİ (R.A)………………………
HARMELE BİNT-İ ABD (r.anha)……………………………
HARİS B. HATIB (r.anh)………………………………………
HASENE HATUN………………………………………………
HAŞİM B. EBİ HUZEYFE (r.anh)……………………………
HÂTIP B. AMR (r.anh)…………………………………………
HÂTIP B. HÂRİS (r.anh)……………………………………
HATTAB B. HÂRİS (r.anh)……………………………………
HEBBAR B. SÜFYAN (r.anh)…………………………………
HİŞAM B. AS (r.anh)…………………………………………
HUNEYS B. HUZÂFE (r.anh)…………………………………
HÜZEYME B. CEHM……………………………………………
HZ. ABBAS B. ABDÜLMUTTALİB (r.anh)…………………
Hz. ALİ B. EBU TALİB (k.v)……………………………………
HZ. CAFER B. EBU TALİB (r.anh)……………………………
Hz. EBU BEKİR ABDULLAH ATİK B. EBİ KUHAFE (r.anh)
HZ. ERVA BİNT-İ ABDÜLMUTTALİB (r.anha)……………
Hz. FATIMATÜZZEHRA BİNT-İ RESULALLAH (r.anha)
HZ. HAMZA B. ABDÜLMUTTALİB…………………………
Hz. HATİCE BİNT-İ HÜVEYLİD (r.anha)………………
Hz. OSMAN B. AFFAN (r.anh)………………………………
HZ. ÖMER B. HATTAB (r.anh)………………………………
Hz. RUKAYYE BİNT-İ RESULALLAH (r.anha)……….. ……
Hz. SEVDE Bint-i ZEM’Â (r.anha)…………………………
Hz. ÜMMÜ HABİBE REMLE Bint-i EBU SÜFYAN………
Hz. ÜMMÜ SELEME HİND BİNT-İ EBİ ÜMEYYE (r.anha).
Hz.ÜMMÜ KÜLSÜM BİNT-İ RASULALLAH………………
Hz. ZEYNEB bint-i HUZEYME…………………………………
İBN. ÜMMÜ MEKTUM B. KAYS (r.anh)…………………
İYAS B. EBİ BÜKEYR (r.anh)…………………………………
İYAS B. MUAZ (r.anha)………………………………………
İYAS B.MUAZ (R.ANH)………………………………………
İYAZ B. ZÜHEYR (r.anh)………………………………………
KÂB B. MALİK EL ENSARİ (R.A)…………………………
KAYS B. ABDULLAH (r.anh),………………………………
KAYS B. EBİ SA’SAA EL ENSARİ (R.A)……………………
KAYS B. HUZAFE (r.anh)……………………………………
KUDÂME B. MAZ’UN (r.anh)…………………………………
KUTBE B. AMİR (R.A)…………………………………………
LEYLA Bint-i EBİ HASME (r.anha)……………………………
LÜBEYNE HATUN (r.anh)…………………………………
MUHAMMED B.HATIB (R.ANH)…………………………
MAHMİYE B. CEZ’ (r.anh)……………………………………
MA’KIL B. MÜNZİR EL ENSARİ (R.A)……………………
MALİK B. TEYYİHAN EL ENSARÎ (R.A)…………………
MÂLİK B. ZEM’Â (r.anh)……………………………………
MÂMER B. ABDULLAH (r.anh)……………………………
MÂMER B. HÂRİS (r.anh)……………………………………
MA’N B. ADİYY (R.A)…………………………………………
MUTTALİB B. EZHER (R.A)…………………………………
MES’UD B. HÜNEYDE (R.A)…………………………………
MES’UD B. REBİ (REBİA) (r.anh)……………………………
MES’UD B. SÜVEYD (r.anh)…………………………………
MES’UD B. YEZİD EL ENSARİ (R.A)………………………
MEYSERE B. MESRUK (r.anh)………………………………
MIKDAD B AMR (ESVED) (r.anh)…………………………
MUAYKIB B. EBİ FATIMA (r.anh)…………………………
MUATTİB B. AVF (r.anh)…………………….………………
MUAVVİZ B. HARİS EL ENSARİ (R.A)……………………
MUAZ B. AMR B. CEMUH EL ENSARİ (R.A)……………
MUAZ B. CEBEL EL ENSARİ (R.A)…………………………

MUAZ B. HARİS EL ENSARÎ (R.A)…………………………
MUHAMMED B. HATIB )r.anh)……………………………
MUHRİZ B. NADLE (R.A)……………………………………
MUS’AB B. UMEYR (r.anh)…………………………………
MUTTALİB B. EZHER (r.anh)…………………………………
MÜNZİR B. AMR EL ENSARİ (R.A)…………………………

NEHDİYE HATUN (r.anha)…………………………………
NUAYM (NAHHAM) B. ABDULLAH (r.anh)……………
NUMAN B. ADYY (r.anh)……………………………………
NÜHEYRB. HEYSEM EL ENSARİ (R.A)……………………
OSMAN B. ABD. GANM (r.anh)……………………………
OSMAN B. MAZ’UN (r.anh)…………………………………
OSMAN B. REBİA (r.anh)……………………………………
RAFİ B. MALİK (r.a)……………………………………………
REMLE Bint-i AVF (r.anh)……………………………………
REYTA Bint-i HÂRİS (r.anha)………………………………
RİFAA B ABDÜLMÜNZİR EL ENSARİ (R.A)……………
RİFÂA B. AMR EL ENSARİ (R.A)……………………………
SABİT B. CIZ’ (SALEBE) EL ENSARİ (R.A)………………
SAD B. HAVLE (R.ANH)………………………………………
SA’D B. EBİ VAKKAS…………………………………………
SA’D (SAİD) B. ABD. KAYS (r.anh)…………………………
SA’D B.MUAZ (R.ANH)………………………………………
SA’D B. REBİ (R.ANH)…………………………………………
SA’D B. UBÂDE EL ENSARİ (R.A)…………………………

SÂİB B. OSMAN (r.anh)………………………………………
SAİB B. HARİS (r.anh)…………………………………………
SAİD B. HARİS (r.anh)………………………………………
SAİD B. ZEYD (r.anh)…………………………………………
SA’LEBE B. GANEME (ANEME) EL ENSARİ (R.A)………
SALİT B. AMR (r.anh)…………………………………………
SAYFÎ B. SEVAD EL ENSARİ (R.A)…………………………
SEHL B. ATİK EL ENSARİ (R.A)……………………………
SEHLE Bint-i SÜHEYL B. AMR (r.anha)……………………
SEKRAN B. AMR (r.anh)……………………………………
SELEME B. HİŞAM (r.anh)……………………………………
SELEME B. SELÂME EL ENSARİ (R.A)……………………
SİNAN B. SAYFİ EL ENSARİ (R.A)…………………………
SÜFYAN B. MÂMER (r.anh)…………………………………
SÜHEYB B. SİNAN (SÜHEYB-İ RUMİ) (r.anh)……………
SÜHEYL B. BEYZÂ (r.anh)……………………………………
SÜLEYM B. AMR (AMİR) EL ENSARİ (R.A)………………
SÜMEYYE Bint-i HUYYAT (HUBAT) (HUBBAT) (r.anha).
SÜRAKA B. MALİK B. CUŞUM EL MÜDLİCİ (R.A)…….
SÜVEYBİT B. SA’D (r.anh)……………………………………
SÜVEYD B SAMIT (r.a)………………………………………
ŞEMMAS B. OSMAN B. ŞERİD (r.anh)……………………
ŞURAHBİL B. HASENE (r.anh)………………………………
TALHA B. UBEYDULLAH (r.anh)……………………………
TÜFEYL B. AMR EL EZDİ……………………………………
TÜFEYL B MALİK EL ENSARİ (R.A)…………………………
TÜFEYL B. NUMAN EL ENSARİ (R.A)………………………
TULEYB B. UMEYR (r.anh)……………………………………
UBADE B. SAMİT EL ENSARÎ (R.A)………………………
UBEYDULLAH B. CAHŞ………………………………………
UKBE B. AMİR (R.A)……………………………………………
UKBE B. VEHB (R.A)……………………………………………
UMARE B. HAZM EL ENSARİ (R.A)…………………………
UMEYR B. EBİ VAKKAS (r.anh)………………………………
UMEYR (İMRAN) B. RİAB (r.anh)…………………………
UMEYR B. HARİS (R.ANH)…………………………………
URVE B. ÜSASE (r.anh)………………………………………
UTBE B. GAZVAN (r.anh)……………………………………
UTBE B. MES’UD (r.anh)………………………………………
UVEYM B. SAİDE EL ENSARÎ (R.A)………………………
UMEYR B. HARİS EL ENSARİ (R.A)………………………
ÜMEYNE (HÜMEYNE) bint-i HALEF……………………
ÜMMÜ CEMİL FATIMA Bint-i MÜCELLEL (r.anha)……
ÜMMÜLHAYR SELMA BİNT-İ SAHR (r.anha)……………
ÜMMÜ KÜLSÜM Bint-i SÜHEYL B. AMR (r.anha)………
ÜMMÜ MABED ATİKE BİNT-İ HALİD (r.anh)……………
ÜMMÜ MENİ’ ESMA EL ENSÂRİ (R.ANHA)……………
ÜMMÜ ÜBEYS HATUN (r.anha)…………………………
ÜMMÜ ÜMÂRE NESİBE EL ENSARİ (R.ANHA)………
ÜMMÜLFAD LÜBÂBETÜLKÜBRÂ Bint-i HÂRİS (r.anha)
ÜSEYD B. HUDAYR EL ENSARİ (R.A)………………………
VÂKID B. ABDULLAH (r.anh)………………………………
YÂSİR B. ÂMİR (r.anh)………………………………………
YEZİD B AMR (AMİR) EL ENSARİ (R.A)…………………
YEZİD B. HARAM EL ENSARİ (R.A)………………………
YEZİD B. MÜNZİR EL ENSARİ (R.A)………………………
YEZİD B. SÂ’LEBE EL ENSARİ (R.A)………………………
YEZİD B. ZEM’A (r.anh)………………………………………
ZEKVAN B. ABD. KAYS (R.A)………………………………
ZEYD B. HARİSE (r.anh)………………………………………
ZİNNİRE HATUN (r.anha)…………………………………
ZİYAD B. LEBİD EL ENSARİ (R.A)…………………………
ZÜBEYR B. AVVAM (r.anh)…………………………………
ZÜHEYR B. RAFİ’ EL ENSARİ (R.A)…………………………
=========================

ÜMMÜLMÜMİNİN Hz. HATİCETÜLKÜBRA BİNT-İ HÜVEYLİD (r.anha)

Peygamberimiz Hz. Muhammed’e (a.s.v) ilk iman eden insan sevgili eşi Hz. Hatice (r.anha) validemizdir.
Hz. Hatice’nin (r.anha) soyu peygamberimizin soyu ile Kusayy b. Kilab’da birleşmektedir.
Hz. Hatice (r.anha) cahiliye döneminde Tahire diye anılırdı. Kureyş kadınları içinde soyca en üstün şerefçe en büyük servetçe en zengin olanı idi. İşini çok iyi bilir ve sıkı tutardı. Kendisi akıllı, uyanık ve ince ruhlu, ince düşünceli, mübârek bir kadın idi.
Cebrail (a.s) Hira dağında gelip Alak suresinin ilk üç ayetini getirdikten sonra peygamberimiz çok korkmuş bir halde evine dönmüştü. Her zaman olduğu gibi kendisini sevgili eşi Hatice (r.anha) karşıladı. Peygamberimiz Onu görünce:
-Ey Hatice! Uykuda gördüğüm ve sana anlattığım şeyi yüce Rabbim bana Cebrail’i (a.s.) göndererek açıkladı buyurup yüce Allah (c.c) tarafından gelenleri ve Cebrail’den (a.s.) işittiklerini haber verdi.
Hz. Hatice R.anha):
-Ey Muhammed! Müjdeler olsun. Vallahi Allah Senin hakkında hayırdan başka bir şey yapmaz. Sana Allah’tan gelen hak ve gerçektir. Sen muhakkak Allah’ın resulüsün dedi ve Ona inanan ilk insan olma şerefine ulaştı.
Peygamberimiz Ona Cebrail’den (r.anha) öğrendiği gibi abdest almayı ve namaz kılmayı öğretti.
Hz. Hatice (.anha) peygamberimize peygamberlik geldiği Pazartesi gününün sonuna doğru herkesten önce iman etmek ve namaz kılmak şerefine eren, Allah (c.c.) tarafından Cennet’te inciden bir köşkle müjdelenen mutlu Cennet Hatunu idi.
Aynı zamanda O Allah’ın (c.c.) selamına da nail oldu.
Peygamberimiz sırtında olan nübüvvet görevini taşımakta güçlük çektiği, kavmi tarafından yalanlandığı, ret olunduğu, türlü eziyetlere, işkencelere maruz kaldığı dönemlerde üzüntü içinde evine döndüğü zaman yüce Allah (c.c.) Resulünün üzüntüsünü Hz. Hatice’nin (a.anha) teselli ve teskin edici sözleriyle hafifletir, Onu Onunla güçlendirir, vazifesini Onunla kolaylaştırırdı.
Peygamberimiz onun hakkında:
-Halk beni inkârla karşıladığı zaman O bana inandı.
Halk ben yalanladığı zaman O beni tasdik etti.
Halk beni mahrum ettiği zaman O Bana malına ortak etti.
Kadınlar bana evlattan mahrum ettiği zaman Allah (c.c.) bana ondan evlatlar nasip etti.
Kendi zamanında kadınların en hayırlısı İmran’ın kızı Meryem idi.
Bu ümmet kadınlarının en hayırlısı da Hatice’dir.
Cennet kadınlarının üstünü Hatice bint-i Hüveylid, Fatıma bint-i Resulallah, Meryem bint-i İmran ve firavunu zevcesi Asiye bint-i Müzahim’dir buyurmuştur.
Hz. Hatice (r.anha) nübüvvetin onuncu yılında, ramazan ayının başlarında vefat etti. Vefat ettiği zaman altmış beş yaşında idi.
Hz. Hatice (r.anha) Hacun kabristanına defnedildi. Gömüleceği zaman peygamberimiz kabrinin içine girdi.
Resulallah’a peygamberlik verildiği sıralarda ailesi, korumasına aldığı Hz. Ali b. Ebu Talib (k.v) ve evlatlık edindiği Zeyd b. Harise (r.anha) ile birlikte yedi kişi idi.
En büyük kızı Hz. Zeynep (r.anha) henüz on yaşında olduğu halde Ebul As ile evlendirilmişti. Bu yüzden evde değildi.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.

==============

Hz. RUKAYYE BİNT-İ RESULALLAH (r.anha)

Hz. Hatice (r.anha) Müslüman olduğu zaman peygamberimiz yanına gelen ikinci kızı Hz. Rukayye’ye (r.anha) İslamiyet’i anlattı ve Müslüman olmasını istedi. O da Müslüman oldu. Hz. Rukayye (r.anha) Müslüman olduğunda yedi yaşlarındaydı ve peygamberimizin amcası Abdüluzza’nın (Ebu Leheb’in) oğullarından Utbe ile nişanlıydı.
Peygamberimizin diğer kızları Hz. Ümmü Külsüm (r.anha) altı, Hz. Fatıma (r.anha) ise henüz beş yaşındaydı. Yedi yaşına girince ikisi de Müslüman oldular.
Hz. Ümmü Külsüm (r.anha) Abdüluzza’nın (Ebu Leheb’in) diğer oğlu Uteybe ile nişanlıydı. Gerek Hz. Rukayye (r.anha) gerekse Hz. Ümmü Külsüm (r.anha) yaşları küçük olduğundan evlenme gerçekleşmemişti.
Ebu Leheb’in oğlu Uteybe Hz. Rukayye’nin (r.anha) nişanını çok kötü bir şekilde atınca onun bu davranışı peygamberimizi çok üzmüştü. Peygamberimizin üzüntüsünü fark eden Hz. Osman b. Affan (r.anh) dünürcüler göndererek Hz. Rukayye’yi kendisi için istetti. Hz. Rukayye (r.anha), Hz. Osman (r.anh) ile evlendiğinde henüz sekiz yaşındaydı.
Hz. Rukayye (r.anha) kocası Hz. Osman b. Affan (r.anh) ile birlikte birinci ve ikinci Habeş hicretine katıldı. Habeş ülkesinden Mekke’ye döndü. Oradan Medine’ye hicret ederek üç hicreti birleştirme şerefine erdi.
Bedir savaşına çıkıldığı sıralarda Hz. Rukayye (r.anha) çok hasta idi. Bu nedenle kocası Hz. Osman (r.anh) Bedir savaşına katılamadı. Bedir dönüşünden kısa bir zaman sonrada vefat etti. Peygamberimiz tarafından cenaze namazı kılınarak Baki kabristanına defnedildi.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.

==========


Hz. ALİ B. EBU TALİB (k.v)

Müslüman olan üçüncü kişi Hz. Ali’dir (k.v.). Hz. Ali (k.v.) peygamberimizin amcası Ebu Talib’in en küçük oğludur. Annesi Ebu Talib’in amcasının kızı olan Fatıma bint-i Esed’tir. (r.anha) Fatıma bint-i Esed (r.anha) Haşimî kadınları içinde hem Haşimî erkek sülbünden erkek çocuk doğuran, hem de halife anası olanların ilkidir. Hz. Ali (k.v.) soy olarak peygamberimize en yakın olandır.
Yüce Allah (c.c.) Hz. Ali’ye (k.v.) olan nimetlerinden ve onun hakkında dilediği iyiliklerden birisi de Kureyşîlerin kıtlığa ve açlığa uğrayıp peygamberimizin Hz. Ali’yi (k.v.) bakmak üzere küçük yaşlarda yanına alıp büyütmesidir. O peygamberimizin terbiyesi altında büyümüştür.
Hz. Ali (k.v.), Hz. Hatice’den (r.anha) sonra peygamberimize inanan, onunla birlikte namaz kılan, yüce Allah’tan (c.c.) gelenleri tasdik eden ilk mümin ve Müslüman’dır.
Bu konuda Hz. Ali (k.v.):
“-Resulallah aleyhisselam Pazartesi günü peygamber gönderildi. Bende Salı günü Müslüman oldum. Ben, Resulallah aleyhisselam ile ilk namaz kılan adamım” demiştir.
Hz. Ali (k.v.) Müslüman olduğunda on yaşındaydı.
Peygamberimizle Hz. Hatice’yi (r.anha) namaz kılarlarken görünce:
-Ya Muhammed! Şu yaptığınız nedir? Diye sordu.
Peygamberimizde:
-Ya Ali! Bu Allah’ın kendisi için seçtiği peygamberlerini onunla göndermiş olduğu dinidir. Ben seni bir ve tek olan Allah’a imana ve Ona ibadet etmeye, ne yarar nede zarar veremeyecek olan Lat, Uzza ve diğer putlara inkâra davet ediyorum buyurdu.
O’nun bu sözleri üzerine Hz. Ali (k.v.):
-Ya Muhammed! ben şu teklif ettiğin dini bu güne kadar hiç işitmedim. Ben babam Ebu Talib’e söyleyip ona danışmadıkça böyle bir iş yapmam dedi.
Peygamberimiz peygamberlik işinin henüz açıklanmasına uygun bulmuyordu. Bu nedenle:
-Ey Ali! Sana söylediğimi yaparsan yap. Yapmayacak, Müslüman olmayacaksan teklif ettiğim şu işi gizli tut, açığa vurma. Onun açığa vurulma zamanı henüz gelmemiştir dedi.
Hz. Ali (k.v.) o gece bekledi. Yüce Allah (c.c.) kalbine İslam sevgisini düşürdü. Sabah olunca peygamberimizin yanına giderek:
-Ya Muhammed! Senin dün bana söylediğin şey ne idi? Sen bana onu bir kez daha anlat dedi.
Peygamberimizde:
-Ey Ali! Sen Lâ İlâhe İllallâhü vahdehû la şerîke leh diyerek kendisinden başka ilah bulunmayan, bir olan, şeriki ortağı bulunmayan Allah’a şahadet edecek, Lat’a, Uzza’ya ve diğer putlara ret ve inkâr edecek, Allah’a (c.c.) denk tutulan her çeşit putlardan uzak duracaksın. İşte benim getirdiğim din budur buyurdu.
Hz. Ali (k.v.) artık tereddüt etmedi. Hemen peygamberimizin buyruğunu yerine getirerek Müslüman oldu. Fakat Müslümanlığını babası Ebu Talib’ten çekinerek açığa vurmadı, bir müddet gizli tuttu ve peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı.
Hz. Ali (k.v.) Müslüman olduğunda on yaşındaydı.
Peygamberimiz Hz. Ali’nin (k.v.) okuma yazma öğrenmesini sağlamıştı. Araplar arasında okuma yazma bilenler pek az olduğu halde Hz. Ali okuma yazma bilirdi.
Gerek Hz. Ali (k.v.) gerekse Zeyd b. Harise (r.anh) peygamberimizin yanından hiç ayrılmazlardı.
Dağların, tepelerin, ağaçların arasından geçip giderlerken karşılarına çıkan hiç bir dağ, hiç bir tepe, hiç bir ağaç yoktu ki peygamberimize:
-Esselâmü Aleyke ya Resulallah = Selam olsun sana ey Allah’ın resulü diyerek selam vermesin.
Peygamberimiz kuşluk vaktinde Kâbe’ye gider, orada kuşluk namazı kılardı.
İlk dönemlerde Kureyş müşrikleri bu namazdan pek hoşnutsuzluk göstermezler, tedirgin olmazlardı. Onun kıldığı namazı Kâbe’ye yapılmış bir tazim hareketi zannederlerdi.
Bundan sonra başka günlerde peygamberimiz namaz kılacağı zaman Hz. Ali (k.v.) ve Zeyd b. Harise (r.anh) o namaz kılarken oturup gözcülük yaparlardı.
Peygamberimiz namaz vakti gelince Mekke vadilerinden bir vadiye doğru çıkar gider, Hz. Ali (k.v.) ve Zeyd b. Harise (r.anh) müşrik kişilerden gizli olarak peygamberimizle birlikte giderler, namazlarını oralarda kılarlar, akşamleyin dönerlerdi.
Allah’ın (c.c.) dilediği bir zamana kadar böyle devam edildi. Fakat onların bu durumları bazı kişilerin dikkatlerini çekmişti.
Bir gün Hz. Ali’nin (k.v.) annesi Fatıma bint-i Esed (r.anha) kocası Ebu Talib’e:
-Ali’nin Muhammed’in yanına devam ettiğini ondan hiç ayrılmadığını görüyorum. Senin başına Muhammed tarafından oğlun hakkında güç yetiştiremeyeceğin bir iş gelmesinden korkuyorum dedi.
Ebu Talib nice zamandır oğlu Ali’yi (k.v.) görmemişti. Onu merak edip durmaktaydı. Hanımına dönerek:
-Demek oğlum bana bunun için mi görünmüyor? Diye sordu. Sonra peygamberimizle Hz. Ali’nin (k.v.) ardına düştü. Onları gizlice takip etti. Onları Batn-ı Nahle’de Ebu Dübb vadisinin ıssız bir yerinde namaz kılarlarken buldu.
Peygamberimize:
-Ey Kardeşimin Oğlu! Edindiğini gördüğüm şu din ne dinidir? Ben bu dini ne, gördüm ne de duydum. Sen bana bunu anlat dedi.
Peygamberimiz:
-Ey amca! Bu Allah’ın (c.c.) dinidir.
Allah’ın (c.c.) meleklerinin dinidir.
Allah’ın (c.c.) peygamberlerinin dinidir.
Babamız İbrahim’in (a.s.) yitirilmiş dinidir ki Allah (c.c.) beni peygamber olarak bulunla bütün kullarına gönderdi.
Ey amca!
Öğütleyeceğim, doğru yola kılavuzlayacağım kimselerden buna en çok layık olan sensin. Bu yoldaki davetim kabul etmeye ve bu hususta bana yardımcı olmaya da sen herkesten daha layıksın.
Ey amca!
Sen her şeyi yaratıp kuşatan Allah’ın (c.c.) birliğine inan. Putlara taparak ona eş ve şerik koşma. Sen Lât’ı da Uzza’yı da diğer putları da terk et. Getirdiğim şu dine gir de kurtuluşa erenlerden ol buyurup amcasını İslamiyet’e, tevhide, Allah’ın (c.c.) birliğine inanmaya ve putları tapmaktan vazgeçmeye davet etti.
Ebu Talib biraz düşündükten sonra:
-Ey Kardeşimin Oğlu! Vallahi yaptığınız ya da söyledikleriniz şeylerde benim için bir sakınca yoktur. Fakat siz benim oturağımı hiç bir zaman havaya kaldıramazsınız. Ben istesem bile atalarımın dininden ve ona olan bağlılıktan ayrılmaya güç yetiremem. Fakat sen gönderildiğin şey üzerinde dur. Vallahi ben sağ oldukça yapmak istediğini tamamlayıncaya kadar sana hoşlanmayacağın bir şey erişmeyecektir dedi. Hz. Ali’ye (k.v.) de onun hoşlanmayacağı bir şey söylemedi. Ona sadece:
-Ey oğulcuğum! Üzerinde bulunduğun bu din nedir? Diye sordu.
Hz. Ali (k.v) de:
-Babacığım! Ben Allah’a, Allah’ın resulüne iman ve Onun Allah tarafından getirdiklerini de tasdik ettim. Ben onunla birlikte namaz kıldım ve kendisine tabi oldum dedi.
Bunun üzerine Ebu Talib:
-Ey oğulcuğum! Şüphesiz ki Amcanın Oğlu seni ancak iyiliklere ve güzelliklere davet eder. Ondan gelenler senin için ancak hayırdır. O seni kötü yola kılavuzlamaz. Amcanın Oğlunun girmiş olduğu ve seni davet ettiği yola seninde isteyerek girmen ve ona yardım etmen yaraşırdır dedi.
Ebu Talib’in bu sözleri peygamberimizi çok sevindirdi.
Ebu Talib Hz. Ali (k.v.) ile peygamberimizi namaz kılar bir halde bırakıp evine geri döndü. O dönünce hanımı Fatıma hatun:
-Ey Ebu Talib! Amcamın oğlu! Ben seni oğlunu arayıp bulmak üzere gider gördüm ama şimdi yalnız gelmektesin. Oğlun nerede? Diye sordu.
Ebu Talib onun bu sorusuna:
-Sen onu ne yapacaksın? Diye soruyu soruyla yanıtladı.
Fatıma hatun:
-Ey amcamın oğlu! Kadın kölem oğlunu Ecyad’ta namaz kılarken görmüş bulunmaktadır. O görülmemiş, bilinmeyen bir din üzerindedir. Sen oğlunun dinini değişmiş bulmayı uygun görür müsün? Diye çıkıştı.
Ebu Talib:
-Ey kadın! Sus! Sen bu işte oğlunu kendi haline bırak. O Amcasının Oğlunun yolu ve izi üzerindedir. Amcasının Oğluna arka ve yardımcı olmak elbet herkesten çok ona düşer. Vallahi eğer nefsimi Abdulmuttalib’in dinini bırakmak hususunda bana boyun eğmiş bulsaydım, eğer Kureyş kadınlarının beni kınamalarından korkmasaydım bende muhakkak Muhammed’e tabi olurdum. Çünkü O hâlimdir, emîndir ve tahirdir. O her kime kılavuz olduysa muhakkak ki hayırlara ***ürür dedi.
Peygamberimiz yanında Hz. Hatice (r.anha) ve Hz. Ali (k.v.) olduğu halde bazen Kâbe’nin yanına gelirler, Onu karşılarına alıp bu şekilde namaz kılarlardı. Müşrikler ilk dönemlerde onların bu namazlarına ses çıkarmazlardı.
Bu konuda Afif’el Kindî der ki:
-Ben ticaret adamı idim. Peygamberimizin amcası Abbas b. Abdülmuttalib’te ticaret adamı idi. Yemene geldiğinde misafirim olur, Yemen ıtırı satın alıp, hac mevsiminde satardı. Kendisi yakın dostlarımdandı.
Cahiliye döneminde ticaret için Mekke’ye gelmiş, Abbas b. Abdülmuttalib’in evine inmiş, ona misafir olmuştum. Ondan aile halkım için Mekke elbisesi ve ıtır satın almak istiyordum. Ben Abbas’ın yanında oturuyordum. Güneş gökte iyice yükselmiş olduğu halde Kâbe’ye bakıp duruyordum. O sırada olgunluk çağına girmiş genç bir adam Kâbe’nin yanına vardı. Başını göğe kaldırıp baktı, sonrada ayakta olduğu halde Kâbe’ye yöneldi. Sonra br çocuk gelip onun sağına durdu. Çok geçmeden bir kadın gelip onların arkalarına durdu. Sonra genç adam eğilip rükûya vardı, onlarda eğilip rükûya vardılar. Genç adam başını kaldırıp rükûdan doğruldu. Kadın ve çocukta başlarını kaldırıp doğruldular. Ardından olgun genç secdeye gitti. Çocukta kadında secdeye gittiler. Onları ve yaptıklarını görünce yanımda bulunan Abbas’a:
-Ey Abbas! Ben şurada büyük bir iş ve şaşılacak bir olay görüyorum dedim.
Abbas’ta sözlerimi onaylayıp:
-Evet! Dediğin gibi bu büyük bir iştir. Sonra ardından bana:
-Ey Afif’el Kindî! Şu gördüğün olgun genç kimdir biliyor musun? Diye sordu.
Ben de Ona:
-Hayır! bilmiyorum dedim.
Abbas:
-Şu gördüğün olgun genç Muhammed b. Abdullah b. Abdülmuttalib’tir. O Kardeşimin Oğludur deyip ardından:
-Şu yanında bulunan çocuk kimdir biliyor musun diye sordu.
Bende:
-Bilmiyorum dedim.
Abbas (r.a):
-Şu yanındaki çocuk kardeşimin oğlu Ali b. Ebu Talib’tir. Onların ardındaki kadında Hatice bint-i Hüveylid’dir ki Kardeşimin Oğlunun zevcesidir.
Kardeşimin Oğlu bize senin şu gördüğün ve onlarında salik bulundukları bu dini kendisine göklerin ve yerin Rabbi olan Allah’ın emrettiğini söylemektedir. Vallahi ben bütün yeryüzünde bu dinde şu üçünden başka bir kimse bulunduğunu bilmiyorum dedi.
Ve yanlarına gidip dördüncünün dördüncüsü, ikinci erkek mümin olmayı, Resulallah’a o zaman tabi olmuş, Allah’a o zaman iman etmiş olmayı ne kadar çok isterdim.
Hz Ali (k.v.) ashab-ı kiramın en cesur, en yüreklilerinden birisi idi. Peygamberimiz bu konuda:
-O düşmandan yüz çevirmez. O düşmana sırtını dönmez. O Allah’ı ve Allah’ın Resulünü sever, Allah ve Allah’ın Resulü de onu sever. Ali’yi münafık olanlar sevmez. Mümin olanlar ondan nefret etmez buyurmuştur. Onun için:
-Allah’ım! Ona dost olana dost, düşman olana düşman ol diyerek dua etmiştir.
Peygamberimiz Onu en küçük kızı Hz. Fatıma (r.anha) ile evlendirip kendine damat yaptı. Hz. Ali (k.v.) yanına geldiğinde:
“-Ey Ali! Sen benim damadım ve torunlarımın babasısın.”
“-Sen bendensin, bende sendenim.”
“-Sen benim dünyada ve ahrette kardeşimsin.”
“-Ey Ali! Bana göre sen Musa’ya göre Harun gibi olmaya razı değil misin? Şu farkla ki Benden sonra peygamber yoktur.”
“-Ben kimin mevlası isem Ali de onun mevlasıdır.”
Burada mevla kelimesinin efendi anlamına geldiğini hatırlatalım.
“-O benden sonra her müminin velisidir” buyurmuştur.
Peygamberimiz Mekke’den Medine’ye hicret buyuracakları zaman müşrikler Onu öldürmek için evini kuşattıkları sırada Hz. Ali (k.v.) peygamberimizin döşeğine girip yatmaktan çekinmedi. Sabaha kadar müşrikleri oyaladı, peygamberimiz ile yoldaşının Sevr dağına ulaşıp gizlenmelerini sağladı. Müşrikler Onu peygamberimiz sandılar.
Hz. Aişe (r.anha) validemize göre Hz. Ali (k.v.) ile hanımı Fatıma bint-i Resulallah (r.anha) peygamberimizin en çok sevdiği kişiler idi.
Peygamberimiz bir gün onları ve torunlarını ridasının altına alarak:
-Allah’ım! Bunlar benim ehl-i beytim, ev halkımdır. Onlardan günah kirlerini gider, tertemiz yap diyerek dua etti.
Peygamberimiz Hz. Ali (k.v.) ile evlendirirken kızı Hz. Fatıma’ya (r.anha):
-Sen ümmetimin en evvel Müslüman olanı, en çok bilgilisi ve en akıllı ve uslusu ile evlendirmeme razı değil misin diye buyurduğu gibi yine Hz. Ali (k.v.) hakkında:
-Ben ilmin şehriyim, Ali onun kapısıdır. İlim edinmek isteyen Onun kapısına gelsin buyurdu.
Gerçekten de Hz. Ali (k.v.) çok büyük bir ilim sahibiydi.
Onun karnı hikmet ve ilim ile dolu idi. Kendisi Kuran hafızıydı.
Ona ilmin onda dokuzu verilmişti de kalan onda birine de bütün insanlarla birlikte ortaktı.
Hz. Ali (k.v.) bu konuda:
-Ey insanlar! Bana sorunuz. Vallahi bana soracağınız her şey hakkında size bilgi vereceğim.
Bana Kitabullahtan sorunuz. Vallahi ben inen her ayetin nerede indiğini neye ve kime dair olduğunu bilirim. Bende her ayetin gecede mi gündüzde mi dağda mı düzde mi nazil olduğunu bilirim demiştir.
Hz. Ömer (r.anh) Hz. Ali (k.v.) hakkında:
-Bizim en büyük kadımız Ali’dir. Ebulhasanın bulunmadığı bir mecliste karışık dolaşık meselelerle karşılaşmaktan Allah’a sığınırım derdi.
Muaviye b. Ebu Süfyan (r.anh) içinden çıkmakta güçlük çektiği karmaşık meseleleri Hz. Ali’ye (k.v.) yazarak sorardı. Şehit edildiğini duyunca:
-Fıkıh ve ilim Ebu Talib’in Oğlunun ölümüyle gitti demekten kendini alamamıştı.
Hz. Ali’yi (k.v.) yakından tanıyan ashaba göre o:
Açık ve kesin sözlüydü. Lafı eveleyip gevelemezdi.
Adaletle hükmeder, ne olursa olsun adaletten sapmazdı.
Her yanından ilim ve hikmet fışkırırdı. Çok geniş ilim sahibiydi.
Dünyadan ve dünya ziynetlerinden kaçınır, onlara iltifat etmezdi.
Geceye ve gecenin sessizliğiyle baş başa kalmayı çok severdi. Sessizliğe ve yalnızlığa aşık ve alışıktı.
Son derece ibret alıcı, uzun, uzun düşünücü idi. Adaletle ilgili konularda karar verirken acele etmezdi.
Elbisenin kendine kısa geleninden, yemeğin katı olanından hoşlanırdı.
Arkadaşlarının yanında bulunduğunda ayrıcalık istemezdi. Onun aralarında bulunuşu her hangi bir arkadaşı gibi idi.
Kendisine bir şey sorulduğunda hemen cevap verir, bildirilmesini istenilen şeyi hemen bildirirdi.
Din adamlarına karşı son derece saygılıydı. Yoksul ve zayıflara yakınlık ve ilgi gösterirdi.
Güçlü olan bâtıl işinde ondan yüz bulmayı umamaz, zayıf olanda onun adaletinden umutsuzluğa düşmezdi.
Yalnız kaldığında sakalını eline alır, boynunu büküp uzun, uzun düşünür; duygulanıp için, için ağlar:
-Ey dünya! Aldatacaksan sen benden başkasını aldat. Benimle oyalanma. Benden başkasını aldatmaya bak.
Benim sana aldanmam ne kadar uzak, ne kadar uzak.
Ey dünya! Ben seni dönülmeyecek bir şekilde üç tâlakla boşadım.
Bitmez görünürsün ama her yaratık gibi sende fanisin. Gerçekte ömrün kısa, değerin azdır.
Ahret yolu ise çok uzundur.
Ahret yolunun ıssızlığından, uzunluğundan, azığının azlığından ahh, ahh deyip dizlerimizi dövmekten başka elimizden ne gelir derdi.
Onun şehit edildiğini duyan bir şair sahabi:
-Onun ölümü bana gözlerinin önünde biricik oğlunu boğazlanırken gören bir babanın acısını verdi demekten kendini alamamıştı.
Hz. Ali (k.v.) peygamberimizden kendilerinden razı olarak ayrıldığı altı, sağlıklarında cennetle müjdelediği on sahabiden birisiydi.
Hz. Ali (k.v.) üç hasletle diğer ashaptan ayrılmıştı. Bu üç hasletle diğer ashaptan üstündü.
1-Resulallah Hz. Ali’yi (k.v.) kı

ZEYD B. HARİSE (r.anh)


Zeyd b. Harise (r.anh) Avf b. Kinâne oğullarındandır. Annesi Benî Ma’n kadınlarından Sûda Bint-i Salebe b. Abd-i Âmir’dir.
Zeyd b. Harise’nin (r.anh) annesi Sûda yanında oğlu Zeyd olduğu halde kavmine ziyarete gitmişti. O sırada Benî Kayn b. Cisr kabilesine ait bazı süvariler Benî Ma’n yurduna bir baskın verdiler ve Zeyd b. Harise’yi (r.anh) yakalayıp ***ürdüler. Zeyd b. Harise (r.anh) Ûkaz panayırında köle olarak satışa çıkarıldı.
Henüz küçük yaşlarda Zeyd b. Harise’nin (r.anh) başına gelen bu felaketlerden hayırları murat eden yüce Allah (c.c.) karşısına Hz. Hatice’nin (r.anha) amcasının oğlu Hakim b. Hizam’ı çıkardı. Hakim b. Hizam Zeyd b. Harise’yi (r.anh) halası Hz. Hatice (r.anha) için dört yüz dirheme satın aldı. Peygamberimiz Zeyd’i görünce:
-Eğer şu köle benim olsaydı muhakkak onu azat ederdim dedi.
Hz. Hatice (r.anha) Peygamberimizin Zeyd’i çok beğendiğini ve Onu almak için isteklendiğini görünce:
-Ey Muhammed! Haydi O senin olsun. Ben Onu Sana bağışladım diyerek Zeyd’i peygamberimize verdi, hediye etti.
Peygamberimiz Zeyd’i hemen azat ettikten sonra yanında kalıp kalmama konusundaki tercihi kendisine bıraktı fakat Zeyd ondan ayrılmadı.
Zeyd b. Harise (r.anh) o zaman henüz sekiz yaşında idi. Kısa boylu, kara yağız, yassı ve yayvan burunlu idi.
Zeyd’in babası Harise oğlunun Benî Kayn b. Cisr süvarileri tarafından kaçırıldığını duyunca son derece telaşlandı, tasalandı, ağlayıp sızlamaya, oğlunun ardından şiirler söylemeye başlamıştı. Onu aramaya çıktı fakat bulamadı.
Zeyd’in kabilesinden bazı kişiler hac için Mekke’ye geldiklerinde Zeyd’i gördüler ve bulunduğu yeri babasına haber verdiler.
Babası Harise ve amcası Kâb, Zeyd’in peygamberimizin yanında bulunduğunu haber alınca yanlarına kurtulmalık akçesi alarak Mekke’ye geldiler ki bu, peygamberimize vahiy ve peygamberlik gelmeden önce idi.
Peygamberimizin yanına gelerek:
-Ey Muhammed! Biz yanında bulunan oğlumuz için gelmiş bulunuyoruz. Sen bize lütfet. Oğlumuzun kurtulmalık akçesi hakkında ihsanlı ve insaflı bulun. Sana onun kurtulmalık akçesini sunalım da kölelikten kurtaralım dediler.
Peygamberimiz onları tanıyamadı, kimi kastettiklerini anlayamadı. Bu nedenle onlara:
-Sözünü ettiğiniz kimdir? Diye sordu.
Onlarda:
-Ey Muhammed! O Zeyd b. Harise’dir ki şu anda o senin kölen durumundadır dediler.
Peygamberimiz bir an durakladıktan sonra:
-Ey kişiler! Şu söylediğiniz dışında başka bir çözüm yolu olamaz mı? Ben size şu söylediğinizden daha hayırlısını teklif etsem olmaz mı? Diye sordu.
Zeyd’in babası ve amcası bir ümitle sordular.
-Ey Muhammed! Şu söylediğimiz dışındaki çözüm yolu nedir? Sen bunu bize bildir dediler.
Peygamberimiz:
-Ben derim ki Zeyd’i yanımıza çağırıp dilediğini tercihte Onu serbest bırakalım. Eğer O sizi tercih ederse kurtulmalık akçesiz olarak sizindir. Eğer O Beni tercih ederse Vallahi Ben Beni tercih edene hiç kimseye tercih etmem buyurdu.
Zeyd’in babası ve amcası peygamberimizin bu teklifini çok sevindiler. Zeyd’in kendilerini tercih edeceğinden hiç şüphe etmiyorlardı.
Peygamberimiz hemen Zeyd’i yanına çağırdı. Geldiğinde Ona yanındaki kişileri göstererek:
-Ey Zeyd! Sen şu kişileri tanır mısın? Diye sordu.
Zeyd’te:
-Evet tanırım. Şu babam, şu da amcamdır dedi.
Peygamberimiz:
-Ey Zeyd! Sen Benim kim olduğumu öğrendin. Seni nasıl koruduğumu, üzerine nasıl titrediğimi gördün. Şu kişiler ise Seni almak için gelmişlerdir. Ben Seni iki taraftan birini tercih etmede serbest bıraktım. İstersen Beni tercih et, yanımda kal. İstersen onları tercih et baban ve amcanla beraber git buyurdu.
Zeyd hiç tereddüt etmeden:
-Ey Muhammed! Yemin ederim ki ben Sana hiç kimseye tercih etmem. Sen bana anne ve baba makamındasın. Ben ancak senin yanında kalacağım dedi ve ailesini reddetti.
Zeyd’in babası ve amcası onun bu sözleriyle şaşkına döndüler. Şaşkınlıkları geçince kızgınlıkla:
-Ey Zeyd! Yazıklar olsun sana. Demek sen köleliği hürriyete; baban, amcan ve ev halkın yerine bir yabancıyı tercih ediyorsun ha! Diye bağırdılar.
Zeyd:
-Evet! Ben bu Zat’tan öyle şeyler gördüm ki Ona hiç bir zaman hiç kimseyi tercih etmem. Ben ondan hiçbir zaman ayrılmayacağım dedi.
Peygamberimiz Zeyd’in bu bağlılığını görünce elinden tutup Kâbe mescidindeki Hıcr mevkiine ***ürdü.
Hıcr mevkii Mekke ileri gelenlerinin oturdukları; konuşup, eğleştikleri bir yerdi.
Peygamberimiz Zeyd’in elinden tutarak yüksekçe bir yere çıktıktan sonra:
-Ey hazır olan kişiler! Şahit olunuz ki Zeyd bundan sonra benim oğlumdur. Ben ona varisim oda bana varis olacaktır dedi ve Zeyd’i evlatlık aldı.
Zeyd’in babası ve amcası bunu görünce gönülleri rahatlaştı, dönüp yurtlarına gittiler.
Cahiliye çağında bir kimse birini oğul edindi mi halk o oğulluğu oğul edinene nispet eder, onun adı ile çağırır, oğulluk onun mirasına ortak olurdu.
O günden sonra Zeyd b. Harise (r.anh) Zeyd b. Muhammed olarak anılmaya başladı. Ahzap suresinin 5 ve 40 sureleri nazil olup yüce Allah (c.c.):
“-Oğullukları babalarının ismi ile çağırınız. Bunu yapmak Allah katında hakkaniyete daha uygundur.”…
“-Muhammed adamlarınızdan hiç birinin babası değildir. Fakat O Allah’ın resulü ve peygamberlerinin sonuncusudur” buyuruncaya kadar devam etti. Bu ayetler nazil olduktan sonra Zeyd yine eskisi gibi Zeyd b. Harise (r.anh) olarak anılmaya başlandı.
Peygamberimize peygamberlik verildiği zaman Hz. Ali b. Ebu talib (k.v.) ile Zeyd b. Harise (r.anh) Onun bakım ve koruması altındaydılar.
Peygamberimiz Hz. Ali (k.v.) Müslüman olduktan sonra Zeyd’i yanına çağırarak:
-Ey Zeyd! Ben seni oğulluk olarak almış, adımı adın olarak vermiş bulunmaktayım. Ben sana varisim, sende bana varissin. Rabbim bana peygamberi yaptı ve yakınlarımı uyarmamı emretti. Bana emredileni bende sana emretmekteyim. Sen iman et dedi.
Zeyd hemen Kelime-i Şahadet getirerek Müslüman oldu ve namaz kıldı ve peygamberimizden hiç ayrılmadı. Zeyd Müslüman olduğunda on yaşındaydı.
Peygamberimiz onun hakkında:
-Ey Zeyd! Sen bizim kardeşimiz ve azatlımızsın. Sen bana kavminin en sevimli gelenisin buyurarak iltifat ederdi.
Zeyd b. Harise (r.anh) hayatı boyunca peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı. Bütün savaşlarda onun yanındaydı.
Peygamberimiz onu önce halasının kızı olan Zeyneb bint-i Cahş ile evlendirdi. Ahzab suresinin 5 ve 40 ayetleri nazil olduktan sonra Zeyd b. Harise (r.a) hanımı olan Zeyneb bint-i Cahş’ı (r.anha) boşadı. Zeyd o zaman kadar peygamberimizin oğlu olarak tanınmakta onun ismiyle anılmaktaydı. Bu yanlış imajı düzeltmek için Cenab-ı Hak boşadığı eşi Zeyneb bint-i Cahş’ı peygamberimize nikâhladı. Böylece Zeyneb bint-i Cahş (r.anha) müminlerin annelerinden birisi oldu.
Bu nikâhta Allah-ı Tealanın (c.c.) gizli bir hikmeti gizlidir. Geçerli olan Arap gelenek ve göreneklerine göre bir baba boşamış olsa da oğlunun hanımıyla evlenemezdi. Cenab-ı Hak (c.c.) bu nikâhla Zeyd b. Harise’nin (r.anh) peygamberimizin gerçek oğlu olmadığını göstermeyi murat etti. Aksi halde peygamberimizin vefatından sonra pek çok karışıklıklara, fitnelere neden olabilirdi.
Zeyd b. Harise (r.a) hayatı boyunca İslam’a hizmet için canla başla çalışan gerçek bir İslam kahramanıdır. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında savaştı. Bütün güçlükleri, zorlukları seve, seve göğüs gerdi.
Peygamberimiz onu Mute savaşında İslam ordusunun komutanı yapmıştı. Zeyd b. Harise burada kahramanca savaştı ve şehit oldu.
Allah (c.c.) ondan razı olsun.


===========


Hz. EBU BEKİR ABDULLAH ATİK B. EBİ KUHAFE (r.anh)

Müslüman olanların beşincisi Hz. Ebu Bekir Abdullah (Atik) b. Ebi Kuhafe Osman’dır.
Ebu Bekir’in ata soyu peygamberimizin ata soyuyla Mürre b. Kâb’ta birleşir.
Hz. Ebu Bekir’in annesi Ümmül Hayr Selma bint-i Sahr’dan doğan oğlan çocukları yaşamıyordu. Bu yüzden ilk doğacak oğlan çocuğuna Abdülkabe ismini vermeyi ve Kâbe hizmetine vakfetmeyi adamıştı.
Hz. Ebu Bekir doğunca ellerini kaldırıp:
-Ya Rabbi! Şu ölümden azatladığın oğlumdur. Onu bana bağışla diyerek dua etti.
Ebu Bekir büyüyüp gelişince Atik ismi de verildi. Müslüman olunca Abdülkâbe ismi Abdullah’a çevrildi.
Ebu Bekir peygamberimizden iki yaş küçüktü ve peygamberimizin en yakın, en candan dostlarından birisiydi. Bu yüzden peygamberimizi çok yakından ve çok iyi tanımaktaydı. Kendisi ticaretle uğraşırdı.
Peygamberimiz Hira dağındaki mağarada gaipten bazı sesler duymaya başladığı ve bu seslerin mahiyetini öğrenmek için Hz. Hatice’nin amcasının oğlu Varaka’nın yanına ***ürüldüğünde Hz. Ebu Bekir’de yanındaydı. Varaka’nın söylediklerini duymuştu ve sevgili arkadaşında olan ruhsal değişiklikleri çok iyi bilmekteydi.
Hz. Ebu Bekir peygamberimize peygamberlik verilmeden seneler önce ticaret için Şam’a gitmişti. Bu seyahat sırasında bir gece rüyasında bir ayın Mekke’ye indiğini sonra Mekke’nin bütün evlerine dağıldığını ve her eve ondan bir parça girdiğini sonrada kendi evinde toplu bir hale gelmiş gibi olduğunu görüp bu rüyasını ehl-i kitap bilginlerinden bazılarına ve Rahip Bahira’ya anlatmıştı.
Rahip Bahira onun rüyasını dinledikten sora:
-Ey kişi! Sen buraya nereden geldin? Diye sordu.
Ebu Bekir’de:
-Ben Kâbe’nin bulunduğu kutsal Mekke halkındanım dedi.
Onun Mekke halkından oluşu Bahira’nın ilgisini daha da çekti. Bu kez:
-Ey kişi! Sen Mekke halkından kimlerdensin diye sordu.
Ebu Bekirde:
-Ben Kureyşîyimdir dedi.
Bahira:
-Sen geçimini ne ile sağlamaktasın dedi.
Ebu Bekir:
-Ben ticaret yapar, geçimimi ticaretten sağlarım dedi.
Bahira biraz düşündükten sonra:
-Ey kişi! Sen çok hayırlı bir rüya görmüş bulunmaktasın. Eğer Allah rüyanı doğru çıkarırsa kavminden bir peygamber gönderecek sende sağlığında onun veziri vefatından sonra da halifesi olacaksın. Fakat sen bunu içinde gizli tut, kimseye söyleme dedi. Ebu Bekir’de onun bu sözlerini kalbinde gizli tutup kimseye söylememişti.
Hz. Ebu Bekir Mekke’ye döndükten sonra Allah’ın istediği kadar orada kaldı. Daha sonra ticaret için Yemene gitti ve Ezd kabilesinden ihtiyar bir bilginin evine misafir oldu. İhtiyar bilgin onu görünce:
-Ey kişi! Ben senin hâl ve tavrından harem halkından bir kişi olduğunu tahmin ediyorum dedi.
Hz. Ebu Bekir de:
-Evet ben harem halkından bir kişiyimdir deyip onun sözlerin onayladı.
İhtiyar bilgin ona daha dikkatli bakarak:
-Zannederim Sen aynı zamanda Kureyşîsin de dedi.
Hz. Ebu Bekir:
-Ey bilgin kişi! Yanılmadın. Ben harem halkından olup Kureyşî bir kişiyim dedi.
İhtiyar bilgin bu kez:
-Ben senin Teym oğullarından olduğunu da tahmin ediyorum dedi.
Hz. Ebu Bekir:
-Evet ben Teym b. Mürre oğullarındanım dedi.
İhtiyar bilgin ona doğru biraz daha yaklaşarak:
-Senin hakkında öğrenmek istediğim bir şey daha kaldı dedi.
Ebu Bekir:
-Öğrenmek istediğini bana sor dedi.
İhtiyar bilgin:
-Ben sadece karnını açıp bana göstermeni istiyorum dedi.
Onun bu isteği Ebu Bekir’in garibine gitti. Bilgin kişiye:
-Bunu benden niye istediğini haber vermedikçe bu dediğini yapmam dedi.
İhtiyar bilgin:
-Ben okudum kitaplarda Harem halkından bir peygamber gönderileceğini ve ona bir genç ile olgun yaşta birinin yardımcı olacağını sağlam ve doğru bilgiler içinde buldum. Gen yardımcı atılgan, gözünü daldan budaktan sakınmaz, korku nedir bilmez, güçlüklere karşı koyan kısa boylu, kara yağız bir kişidir. Olgun yaşta olanı ise beyaz tenli ve zayıf bedenlidir. Kendisinin karnında bir ben ve sol uyluğunda da bir işaret vardır. İşte ben niye karnını görmek istediğimi bildirmiş bulunuyorum. Artık sana düşen senden istediğimi bana göstermektir. Sen karnını açıp göstermekle nihayet bana gizli kalmış bulunan sıfatını benim için tamamlamış olacaksın dedi.
Ebu Bekir ihtiyar bilginin bu sözleri üzerine karnını açıp ona gösterdi. İhtiyar bilgin göbeğinin üstündeki siyah beni görünce:
-Kâbe’nin Rabbine ant olsun ki sen O’sun. Fakat sen sana arz ettiğim işte sakınıcı ol dedi.
Ebu Bekir:
-Ey bilgin kişi sen şu sözlerini daha açıklık getir. Bana söylemek istediğin nedir? Diye sordu.
İhtiyar bilgin:
-Ey kişi! Doğru yoldan eğrilmekten sakın. Daima orta yolu tut. Allah’ın sana verdiği köle ve cariyeler hakkında Allah’tan kork dedi.
Ebu Bekir işini bitirdikten sonra vedalaşmak için ihtiyar bilginin yanına varınca o:
-Ey Harem halkından olan şerefli kişi! Sen o beklenen peygambere ulaştığında şu beyitleri Ona bildir deyip bir beyit söyledi. Ebu Bekir de onun söylediği beyti ezberledi.
Ebu Bekir Mekke’ye geldiğinde Muhammed’e (a.s.v) peygamberlik gelmiş olarak buldu. Kureyşin ulularından Ukbe b.Ebi Muayt, Şeybe ve Rebia b. Utbe kardeşlerle Ebu Cehil Amr b Hişam yanına geldiler. Ebu Bekir onlara:
-Bildiğiniz gibi ben uzun bir yolculuktan gelmiş bulunuyorum. Uzun zamandır aranızda değilim. Ben yanınızda değilken başınıza gelip çatan veya aranızda olan biten önemli bir iş var mıdır? Diye sordu.
Onlarda:
-Ey Ebu Bekir! Başımızda büyük bir iş var. Ebu Talibin yetimi peygamber olduğunu, gökten kendisine haberlere geldiğini söylüyor, halkı da tek bir ilaha davet ediyor. Biz onun senin en yakın arkadaşlarından biri olduğunu iyi bilmekteyiz. Eğer arada sen olmasaydın beklemez hemen hakkından gelirdik. Artık sen onunla aramızdaki şu işi halledersin dediler.
Ebu Bekir de:
-Ey Kureyşin ulu kişileri! Ben sizi başınızdaki şu iş nedeniyle hayli bunalmış buldum. Ben onunla konuşurum. Siz bana onun şu anda nerede olduğunu bildirin dedi.
Onlarda:
-O şu anda zevcesi Hatice’nin evindedir dediler.
Ebu Bekir oyalanmadan doğruca Hatice’nin evine gelip kapısını çaldı. Kapıyı peygamberimiz açtı. Ebu Bekir onu görünce:
-Ya Muhammed! Sen kavminin menzil ve meclislerini gayb, baba ve atalarının dinini terk etmişsin öyle mi? Senin hakkında bana erişen şu haberlerde nedir? Diye sordu.
Peygamberimiz ona:
-Ey Ebu Bekir! Seni böyle telaşa sokan hakkımda sana ulaşan haberlerde ne imiş? diye sordu.
Ebu Bekir:
-Sen insanlara Allah’ın birliğine inanmaya davet ediyor, ben Allah’ın resulüyüm diyormuşsun dedi
-Evet ey Ebu Bekir! Aziz ve celîl olan Rabbim beni Beşir, Nezîr ve İbrahim’in duası kıldı. Bütün insanlara peygamber olarak gönderdi. Ben sana ve bütün insanlara Allah’ın gönderdiği peygamberiyim. Allah’a iman et buyurdu.
Ebu Bekir de Ona:
-Ey Muhammed! Sen bu konuda bana hüccet ve delil göster dedi.
Peygamberimizde:
-Ey Ebu Bekir! Bu konudaki hüccet ve delilim Yemende buluştuğun bilgin kişidir dedi.
Ebu Bekir’de ona:
-Ey Muhammed bu yeterli bir delil değildir. Çünkü ben Yemende pek çok bilginle görüşmüş bir kişiyim. Sen hangisini kast ediyorsun? Bana açıkça bildir dedi.
Peygamberimizde:
-O bilgin kişi ki ihtiyardır ve sana benim için emanet bir beyit bırakmıştı da sen onu ezberlemiştin dedi.
Ebu Bekir hayretler içinde kalarak:
-Ey Muhammed! Ey sevgili dostum! Muhakkak ki doğrulardansın. Bunu sana kim haber verdi? Diye sordu.
Peygamberimiz:
-Benden önceki peygamberler gelmiş olan Namus’ul Ekber bana da gelmiştir. Bu haberi de o getirmiştir dedi.
Bunun üzerine Ebu Bekir:
-Uzat elini ey Muhammed! Sen doğrusun, eminsin. Güzel ahlak sahibisin. Vallahi ben sende bu zamana kadar hiç bir yalana rastlamadım. Sen emanete riayet eder, akrabanı gözetir, her zaman hayırlı ve güzel işler yaparsın.
Halka yalan söylemeyen bir insan Allah’a karşı hiç yalan söylemez. Sen peygamber olarak gönderilmeye layık bir kişisin. Ben şahadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur, sen de Allah’ın resulüsün. Uzat elini de sana biat edeyim deyip iman etti.
Ebu Bekir’in iman etmesi peygamberimizi çok sevindirdi. Onun imanı saf ve katışıksızdı. O bu konuda en küçük bir tereddüde düşmedi.
Ebu Bekir saf ve katıksız olan sarsılmaz imanı ve kişiliğiyle peygamberimizin en büyük yardımcılarından birisi oldu. Bu uğurda nesi var nesi yoksa harcamaktan geri kalmadı.
Ebu Bekir’in Kureyş kavmi üzerinde mümtaz bir yeri vardı. Kendisi kavmi içinde düşülür kalkılır, görüşülüp konuşulur yumuşak huylu, uslu bir zat idi.
Cahiliye döneminde Kureyşîlerin ulu ve hatırı sayılan kişilerindendi. Kan ve diyet işlerini üzerine almıştı. Tanınmış, kumaş ve elbise alıp satan dürüst bir tüccardı. Kendisi nesep ilminin uzmanlarından birisiydi. Müslüman olunca Müslümanlığını gizlemedi. Hiç çekinmeden, hiç kimseden korkmadan açıkladı. Bu konuda üzerine gelen her türlü musibetleri seve seve göğüs gerdi.
Kureyşin yenilmez pehlivanlarından Hz. Hatice’nin amca oğlu Esed (Aslan) lakaplı Nevfel b. Hüveylid Ebu Bekir ile Talha b. Ubeydullah’ı Müslüman olduklarını işitince ikisin bir ipe sıkı sıkıya bağlamış, buna her zaman koyu bir kabile gayreti içinde bulunan Teym oğulları ses çıkarmamışlardı.
Hz. Ebu Bekir peygamberimizin yanında insanların en sevimli olanıydı. Peygamberimiz bu konuda:
-İnsanlardan canında, malında, arkadaşlığında bana karşı Ebu Bekir b. Ebi Kuhafe’den daha fedakâr ve cömert davranan bir kimse yoktur. Eğer Rabbimden başka insanlardan dost tutmuş olsaydım muhakkak ki Ebu Bekir’i dost tutardım. Fakat İslam kardeşliği daha üstündür.
Haberiniz olsun ki sahibiniz yüce Allah’ın dostudur. Şu mescide açılan bütün kapıları kapatınız. Yalnız Ebu Bekir’in kapısı açık kalsın buyurmuştur.
Ebu Bekir Müslüman olduğunda kırk bin dirhem serveti vardı. O bu servetini Mekkeli müşriklerin ağır işkenceleri altında kıvrandırdıkları kadın, erkek birçok Müslüman köleleri satın alıp kurtarmak ve Müslümanları güçlendirmek için harcamaktan geri durmadı. Medine’ye hicret ettiğinde yanında sadece beş bin dirhemi kalmıştı. Kalen bu servetini de Medine de Müslümanlar için cömertçe harcadı.
Tebük seferi sırasında kalan servetinin hepsini getirip peygamberimizin önüne koymuştu. Bunu fark eden peygamberimiz:
-Ey Ebu Bekir! Ev halkına ne bıraktın? Diye sordu.
Ebu Bekir başını eğerek, yavaşça:
-Allah’ı ve Allah’ın resulünü bıraktım dedi.
Peygamberimiz Ebu Bekir’in cennetin Salat, Cihat, Sadaka ve Reyyan gibi sekiz kapısından aynı anda içeriye davet edileceğini bildirmiş onun ismini de sağlıklarında cennetle müjdelenen Aşere-i Mübeşşere’den on mutlu kişinin arasında saymıştır.
Peygamberimiz Mekke’den Medine’ye hicret edeceği zaman onu kendine yoldaş ve mağarada gizlendiğinde arkadaş edinmişti.
Ebu Bekir bedir Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu.
Peygamberimiz vefatıyla neticelenen hastalığı sırasında mihraba yalnız onun geçirilmesini emir buyurmuş, Hz. Ömer’in imamlığına razı olmamıştı. Bu nedenle ilk halife Hz. Ebu Bekir oldu.
Hz. Ebu Bekir’in İslam’a yaptığı en büyük hizmetlerden biriside Kuran-ı Kerim’i bir kapak altında toplatmasıdır.
Peygamberimiz Kuranı-ı Kerimin sure ve ayetleri vahiy edildikçe onları ezberler ve ezberletir; aynı zamanda vahiy katiplerinden birini çağırır; ona “yaz” diyerek okuyup, yazdırır yazılacak ayetin hangi sureye ve hangi ayetten sonra yazılacağını da bildirirdi.
Kendisi Kuran hafızıydı.
Peygamberimizin irtihalinden sonra Hz. Ebu Bekir vahiy katiplerinden Zeyd b. Sabit’i Kuran-ı Kerimin yazılı bulunduğu yapraksız, kabuğu soyulmuş hurma dallarından; yassı, ince beyaz taşlardan ve hafızların ezberlerinden araştırmalar yaptırarak bir araya toplattırmış, Mushaf haline getirtmiştir. Kuran-ı Kerimden olup da Mushaf haline getirilerek iki kapak arasına girmeyen bir şey kalmamıştır.
Bu konuda Hz.Ali (k.v):
-Allah Ebu Bekir’i rahmet etsin. O Kuran-ı Kerimin sure ve ayetlerini eksiksiz toplamak hususunda insanların en büyük ecirlisi idi. Kuran-ı Kerimi iki kapak arasında toplayan ilk kimse o idi demiştir.
Hz. Ebu Bekir ömrü boyunca neyi var, neyi yoksa her şeyini İslam için harcadı. Vefatında kızı Hz. Ayşe validemize:
Bir sağmal deve,
Müslümanların kılıçlarını bileyip temizleme işlerini yapan ve Ebu Bekir ailesini hizmet eden bir uşak,
İçine süt sağılan tek bir çanaktan başka bir şey bırakmamıştı. Hz. Ayşe validemizde vefatı sırasında bütün bunları halife olan Ömer’e ***ürülüp verilmesini vasiyet etti. Bütün bunlar kendisine teslim edilince Hz. Ömer ağlayarak:
-Allah Ebu Bekir’e rahmet etsin. O kendisinden sonrakine çok güç bir örnek bıraktı. Sen Ey Ebu Bekir! Sen senden sonrakine çok güç bir örnek bırakıp onu çok güç bir duruma düşürdün demekten kendini alamadı.
Yine Onun hakkında Hz. Ali:
-Peygamber aleyhisselamdan sonra bu ümmetin hayırlısı Ebu Bekir’dir. Ondan sonrada Ömer’dir buyurmuştur.
Ebu Bekir hicretin on üçüncü yılında Medine’de peygamberimizin irtihal ettiği yaşta (Altmış üç yaşında) vefat etti ve peygamberimizin ayakucuna defnedildi.
Ebu Bekir uzun boylu, biraz kamburca, ak tenli, zayıf bedenli, arık yüzlü, seyrek ve aksakallı, çukur gözlü, çıkık alınlı, gür ve çok saçlı, yumuşak huylu, merhametli, gözü yaşlı bir Zat-ı muhterem idi.


Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============


BİLÂL-İ HABEŞİ (r anh.)
Ve
Annesi HÂMÂME Hatun (r.anha)

Hz. Ebu Bekir’den sonra Müslüman olanlar kayıtlara göre Bilâl-i Habeşî ile annesi Hamâme hanımdır.
Bilal’in babası habeşi bir köle olan Rebah’tır. Bilal de annesi de Rebah gibi köle idi.
Hamame Mekke’de Cumah oğullarının kölesi idi ve kendi gibi köle olan Rebah ile evlendirilmişti. Bilal-i Habeşi Mekke’de Cümah oğulları ailesi içinde doğmuş, Cümah oğullarından Ümeyye b. Halef’in kölesi olmuştu.
Bilal-i Habeşî ve annesi Hamâme peygamberimizin insanları gizlice İslam’a davet ettiği dönemlerin hemen başlarında Müslüman oldu. Gerek Bilâl gerekse annesi Hamâme Müslümanlığa gönülden bağlı temiz kalpli kişilerdi.
Bilal-i Habeşi köle olmasına rağmen Müslüman olduğunu ilk açıklayan yedi müminden birisi olma şerefine ermiştir. Kendisi müminlerin zayıf ve fakir tabakasındandı.
Bilal’in Müslüman olması ve bunu açıklamaktan çekinmemesi onun pek çok ve ağır işkencelere uğramasına neden olmuştur.
Dininden döndürülmek, Lât ve Uzza adlarını andırılmak için yapılan en ağır işkencelere katlanır:
-Haydi sende bizim gibi söyle diye zorlandıkça:
-Dilim onu söylemeye dönmüyor onu söyleyemiyor. Ehad Ehad ( Birdir, Birdir) demekten geri durmaz, ne yaparlarsa yapsınlar Lat ve Uzza benimde tanrımdır dedirtemezlerdi.
Bilal-i Habeşi türlü işkenceler altında inim, inim inlerken Hz. Ebu Bekir tarafından satın alınıp bu işkencelerden kurtarıldı. Ebu Bekir onu satın alınca hemen azat etti.
Ebu Bekir Bilal’in annesi Hamame’yi de satın alıp azat etti, onu da işkencelerden kurtardı.
Peygamberimiz ilk ezanı Bilal-i Habeşi’yi okutmuş, peygamberimizin birinci müezzini olma şerefine kavuşmuştur.
Bilal-i Habeşi hicretten sonra Medine’de peygamberimizin mescidinde sabah ezanını okuduktan sonra ezanın okunduğunu bildirmek üzere peygamberimizin o gece yanında bulunduğu hanımının kapısının önünde durarak:
-Hayya alessalah! Hayya alelfelah! Esselâtü ya Resülallah der, peygamberimizin çıktığını görünce de kamet getirmeye başlardı.
Bilal-i Habeşi peygamberimiz bayram namazına ve yağmur duasına çıkarken yanında bulunur, Anezesini namazgaha kadar taşır, varınca sütre olarak peygamberimizin önüne dikerdi.
Peygamberimiz ona aynı zamanda hazinedarlık görevini de vermişti.
Bir gün peygamberimiz ona:
-Ey Bilal! Ben cennette gezinirken önümde senin ayakkabılarının tıkırtısını işittim buyurmuş cennetlik olduğunu haber vermiştir. Bu nedenle Bilal-i Habeşî Aşere-i Mübeşerre’nin on birincisidir.
Bilal-i Habeşi Allah (c.c) yolunda Mekke’den Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu.
Peygamberimizin irtihalinden sonra Medine’de kalmaya dayanamadı. Şama gitmek için halife olan Ebu Bekir’den izin istedi. Onun yanına gelerek:
-Ey Resulallahın halifesi! Ben gözümün nuru Resulallah aleyhisselamdan müminlerin en üstün ameli Allah yolunda cihattır buyurduğunu işitmiş bulunuyorum dedi.
Ebu Bekir’de ona:
-Ey Bilal! Söyle bana, dileğin nedir? Diye sordu.
Bilal-i Habeşi de:
-Allah yolunda ölünceye kadar serhatlardan serhatlara koşarak cihat etmek istiyorum dedi.
Onun bu isteğine karşı Ebu Bekir:
-Ey Bilal! Sen bizi şu gördüğün hal üzere bırakıp gitmeyi uygun görür müsün? Sen burada yanımda kalsan da bana yardım etsen olmaz mı? Diye sordu.
Bilal-i Habeşi onun bu isteğini kabul etmek istemedi. Bu nedenle:
-Ey Ebu Bekir! Eğer sen beni kendin için satın aldın, seninle birlikte bulunayım diye azat ettinse yanında alıkoy. Eğer Allah için satın alıp azat ettinse beni bırak da yüce Allah’ın hizmetine gideyim dedi.
Onun bu sözleri üzerine Ebu Bekir ağlamaya başlayarak:
-Ben seni muhakkak ki Allah için satın alıp azat etmişimdir. Fakat Allah aşkına! Üzerinde bulunan hakkımı ve hürmetimi göz önünde tut da yanımdan ayrılma. Çünkü ben yaşlandım, zayıfladım. Kemiklerim inceldi. Ecelimde yaklaşmıştır. Şu anda kavi dostların yardım ve desteğine muhtaç durumdayım dedi.
Bilal-i Habeşi Ebu Bekir’i kırmadı. Onun vefatına kadar yanında kaldı. Vefatından sonrada cihat için Şama gitti.
Hz. Ebu Bekir onu gördükçe:
-Keşki bende Bilâl gibi Bilâl’in annesi ve babasından dünyaya gelmiş olsaydım der, onun gibi olmak ister, ona imrenirdi.
Bilal-i Habeşi yetmiş yaşlarında Şam Dımaşkta vefat etti. Küçük Kapı yanında Dımaşk kabristanına defnedildi.
Bilal-i Habeşi uzun boylu, kurum gibi simsiyah tenli, kambur, çok ve kır saçlı idi. Saçının aklığını boyayıp değiştirmezdi.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.

==================



EBU FÜKEYHE (r.anh)

Ebu Fükeyhe Ezd kabilesinden olup asıl isminin Eflah veya Yesar olduğu söylenir. Bazı kayıtlarda Ebu Fükeyhe’nin Abduddar oğullarının bazı kayıtlarda ise Cumah oğullarından Safvan b. Ümeyye’nin kölesi olduğu kayıtlıdır.
Ebu Fükeyhe Bilal-i Habeşî’nin Müslüman olduğu sıralarda Müslüman olmuştur.
Bilal-i Habeşi gibi oda müşrikler tarafından en ağır işkencelere uğratılırdı. Ebu Bekir onu da satın alıp azat etti.
Ebu Fükeyhe Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Bedir savaşından önce vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============



HÂLİD B. SAİD (r.anh)

Halid b. Said peygamberimizin en büyük düşmanlarından biri olan müşriklerden Ebu Uhayha Said b. Âsî’nin oğlu olup annesi Ümmü Halid Lübeyne bint-i Habbab’tır.
Halid b. Said bir gece rüyasında Allah’ın bildiği kadar geniş bir ateşin kıyısında durduğunu ve kendisini babasının o ateşin içine iterek düşürmek ister gibi davrandığını, ateşe düşmek üzereyken Resulallah’ın hemen belinden tutarak düşmekten kurtardığını gördü. Gördüğü bu rüyadan çok korktu.
Bir gece sonra yine rüyasında Zemzem kuyusunun bulunduğu yerden bir ateşin çıkarak ufukları doldurduğunu bu ateşin pek çok kişileri helak ettiğini, ateşin dışından Birinin:
-Lat ve Uzza yok oldu diye seslendiğini gördü. Üst üste gördüğü bu rüyalar onu çok etkiledi.
Kendi kendine:
-Vallahi her halde bu hak ve gerçek rüyalar olmalı dedi.
Hz. Ebu Bekir çok iyi rüya yorardı. Yola çıktığında Ona rastlayınca hemen yanına koştu ve rüyasını anlattı, yormasını istedi.
Ebu Bekir:
-Ey Said’in oğlu! Şu gördüğün rüyaların hakkında hayırlı olmasını dilerim. Şu gördüklerin gerçekten apaçık bir rüyadır. İşte Resulallah Aleyhisselam şuradadır. Sen hiç durma. Hemen ona tabi ol. Eğer ona tabi olur İslamiyet’e girer, onun yanında bulunursan muhakkak ki o seni ateşe düşmekten korur. Gördüğün rüyalara göre baban tam bir cehennemliktir. Ona tabi olanlarda yanındadır. Sen babandan uzak dur dedi.
Resullallah o sıralarda Mekke’nin Ciyad mevkiinde bulunuyordu. Halid b. Said Ebu Bekir’in bu sözleri üzerine hemen yanına koştu ve:
-Ey Muhammed! Sen nelere davet ediyorsun? Diye sordu.
Peygamberimiz:
-Ben insanlara bir olan ve şeriki bulunmayan Allah’a iman ve ibadete, Muhammed’in Onun kulu ve resulü olduğuna inanmaya; işitmez, görmez; hiç bir zarar veya yarar vermez, kendisine tapınanları da tapınmayanları da bilmez bir takım taş parçalarına tapmaktan vazgeçmeyi, şu putlara inkâra davet ediyorum.
Ey İbn-i Said! Ben seni hâlâ bir taş parçasından başka bir şey olmayan putlara tapamaya devam ederken görüyorum dedi.
Bunun üzerine Halid b. Said:
-Ben şahadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur. Yine ben şahadet ederim ki Muhammed onun kulu ve resulüdür diyerek iman etti.
Peygamberimiz onun Müslüman olduğuna çok sevindi.
Ebu Uhayha Said b. Asi oğlu Halid’in Müslüman olduğunu öğrenince diğer oğullarını onun arkasından saldı. Tutup getirmelerini istedi.
Halidi tutup getirdikleri zaman Ebu Uhayha önce itip kakarak ona hakaretler etti. Sonra elindeki değnek kırılıncaya kadar dayak attı.
Bir yandan da:
-Sen Muhammed’in kendi kavmine aykırı hareket ettiğini ve onların ilahlarını yerdiğini ve geçmiş atalarını ayıpladığını görüp duruyorsun da sonrada Ona tabi oluyorsun ha diye bağırıp durdu.
Her şeye rağmen Halid:
-Ey Baba! Vallah o doğru söylüyor doğru yapıyor, ben onun için kendisine tabi oldum dedi. Onun bu sözleri Ebu Uhayhayı daha da kızdırdı.
Sövüp saydıktan sonra:
-Ey zelil, yaramaz kişi! Artık istediğin yere git. Vallahi senin bende olan rızkını keseceğim dedi.
Halid tevekkülle başını yere eğerek:
-Ey baba sen rızkımı kesersen kes. Sen rızkımı kesersen Allah elbette bana geçineceğim şeyi ihsan eder dedi.
Onun bu sözleri Ebu Uhayayı daha da kızdırdı. Etrafını çevirip bekleşen oğullarına:
-Şunu dışarı atıp benden uzaklaştırınız diye emretti. Halid Ebu Uhayha’nın oğulları tarafından dışarı çıkarıldı. Halid’i bir yere hapsettiler.
Uhayha diğer oğullarını etrafına toplayarak:
-Eğer sizlerden biriniz onunla konuşacak, ona en küçük bir yardımda bulunacak olursa inan olsun ona yaptığımı kendisine yaparım diye tehdit etti.
Halid Mekke’nin sıcağında hapis olduğu yerde aç ve susuz bırakıldı. Dininden dönmesi için çok uğraştılar fakat o dininden dönmedi.
Nihayet bir gün bir fırsatını bulup hapsedildiği yerden kurtuldu. Doğruca peygamberimizin yanına geldi. Onunla birlikte yedi içti. Allah yolunda yapılan Habeş hicretine katılıncaya kadar babasına görünmedi.
Halid b. Said Habeş hicreti için hazırlanırken babasının hasta olduğunu ve:
-Eğer Allah şu hastalığımı benden kaldıracak olursa artık Mekke vadisinde İbn-i Ebi Kebşe’nin (Peygamberimizin) tanrısına ibadet olunmayacaktır demişti.
Halid b. Said bunu duyunca ellerini açıp:
-Allah’ım! Onu kaldırma diye dua etti.
Ebu Uhayha bu hastalığından kurtulamayarak öldü.
Halid b. Said Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine zevcesi ilk Müslümanlardan Talha b. Ubeydullah’ın annesi Ümeyne bint-i Halef ile birlikte katıldı. Hicretin yedinci yılında Medine’ye de hicret ederek iki hicreti birleştirdi. Çok güvenilir bir kişi olduğundan peygamberimiz onu zekat tahsil memuru olarak görevlendirirdi. Hicretin on dördüncü yılında Mercüssuffer savaşında şehit oldu.



Allah ondan ve eşinden razı olsun.



==================

AMR B. SAİD (r.anh)
Ve
FATIMA BİNT-İ SAFVAN (r.anha)

Amr b. Said peygamberimizin baş düşmanlarından olan Ebu Uhayha’nın oğludur. Halid b. Said’in baba bir, anne ayrı kardeşidir. Amr b. Said’in annesi Halid b. Velid’in halası Safiyye bint-i Mugire’dir.
Amr b. Said kardeşi Halid b. Said’in ardından Müslüman oldu. Kardeşi ile birlikte Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, hicretin yedinci yılında Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirmiştir. Yanında yine ilk Müslümanlardan olan zevcesi Fatıma bint-i Safvan bulunmaktaydı.
Amr b. Said üzerinde Muhammederrasulallah yazısı kakılıp oyulmuş bulunan bir yüzüğü peygamberimize hediye etti. Peygamberimiz bu yüzüğü mühür yüzüğü olarak kullanır, hükümdarlara gönderdiği mektuplara bu yüzükle mühürlerdi.
Amr b. Said Fetih, Huneyn ve Tebük seferlerine katıldı. Hicretin on üçüncü yılında yapılan Ecnadeyn savaşında şehit oldu.
Allah ondan ve eşinden razı olsun.


================


ZÜBEYR B. AVVAM (r.anh)

Zübeyr b. Avam Hz. Hatice’nin kardeşi Avam b. Hüveylid’in oğlu idi. Bu nedenle Hz. Hatice Zübeyr b. Avvam’ın halası konumundaydı.
Zübeyr b. Avvam’ın annesi peygamberimizin halası Safiye bint-i Abdülmuttalib’tir. Bu nedenle Zübeyr b. Avvam hem anne, hem baba yönünden peygamberimizin akrabasıydı.
Babası Avvam oğlu Zübeyr’e:
-Ey oğulcum! Senin annen benim zevcemdir. Esma bint-i Ebu Bekir ise senin zevcendir. Halan Hatice ile baldızın Aişe Resulallahın zevceleridir. Annen ise Resulallahın halasıdır. Babamın halası Ümmü Habibe bint-i Esed’tir ki o da Resulallahın annesi Amine bint-i Vehb’in halasıdır. Resulllah ile aramızda iki yönden hısım ve akrabalık bulunmaktadır demişti.
Zübeyr b. Avvam Hz. Ali’nin akranı olup aynı yılda doğmuşlardı ki peygamberimiz o zaman otuz yaşındaydı.
Zübeyr b. Avvam deve kasabıydı.
Hz. Ebu Bekir Müslüman olduktan sonra yolda müstakbel damadı Zübeyr b. Avvam’a rastladı. Ona İslam’ı anlattı, Müslüman olmasını tavsiye ve bu konuda onu teşvik etti. Zübeyr b. Avvam kabul edince birlikte Resulallah’ın yanına geldiler. Peygamberimiz ona İslamiyet’e arz ve teklif etti, Kuran-ı Kerim okudu. İslam şeraitin anlattı. Yüce Allah’ın mümin kullarına vaat ettiği izzet ve şerefleri haber verdi. Zübeyr b. Avvam’da hemen iman etti, Müslüman oldu.
Zübeyr b. Avam amcası tarafından dininden dönmesi için bir iple sıkıca bağlanır, yanına yakılan ateşin dumanı üzerine doğru üfürülerek işkence edilirdi.
Zübeyr b.Avvam Allah yolunda ilk kılıç sıyıran ve peygamberimizin hayır dualarını alan kişi idi.
Bir gün durup dururken şeytan kalbine:
-Resulallah yakalanıp öldürüldü diye fısıldadı. Oda hemen kılıcını sıyırıp peygamberimizi aramaya başladı. Onu Mekke’nin yukarı taraflarında buldu. Peygamberiz onu kılıcını sıyırmış bir halde görünce:
-Ey Zübeyr neyin var? Şu halin nedir? Diye sordu.
Zübeyr peygamberimizi sağ salim görünce sevinçle yanına koşup:
-Ya Resulallah! Seni yakaladılar diye haber aldım. Seni korumak için kılıcımı sıyırıp yanına geldim dedi.
Peygamberimiz ona ve onun kılına dua etti.
Bu olay olduğunda Zübeyr b.Avvam henüz on yaşındaydı. Hz. Ali Hz. Hamza ve Zübeyr b. Avvam ashabın en yüreklisi idiler.
Peygamberimiz onun için:
-Her peygamberin bir havarisi yardımcısı vardır. Benim havarimde Zübeyr’dir buyurmuştu.
Peygamberimiz Hz. Ali ile Zübeyr’i çok severdi.
Zübeyr b. Avam Mekke’den Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlara katıldı. Uhud savaşında savaş meydanından ayrılmamış, peygamberimizin önünde dövüşerek ölmek üzere biat yapmış olan İslam mücahitlerindendi.
Zübeyr b. Avvam peygamberimizin kendilerini cennetle müjdelediği on mutlu sahabiden olduğu gibi kendilerinden razı olarak ayrıldığı altı sahabiden de birisi olup Hz. Ömer suikasttan sonra öleceğini anlayınca halifelik işini onunla konuşulmasını tavsiye etmişti.
Zübeyr b. Avam orta boylu olup ne zayıf ne de şişmandı. Gür saçlı seyrek sakallı esmer tenli, sıkı etli, güçlü kuvvetli bir zat-ı muhterem idi. Ağaran saçlarının rengini boyayıp değiştirmezdi.
Zübeyr b. Avvam hicretin otuz altıncı yılında Cemel vakasında İbn Cürmüz tarafından şehit edilmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

============


ZİNNUREYN Hz. OSMAN B. AFFAN (r.anh)

Hz. Osman b. Affan Ümeyye oğullarındandır. Ata soyu peygamberimizin ata soyu ile Abd-i Menaf b. Kusayy da birleşir.
Hz. Osman’ın annesi Ervâ bint-i Küreyz’dir. Ervâ bint-i Küreyz peygamberimizin halalarından Ümmü Hakim Beyza bint-i Abdülmuttalib’in kızıdır. Osman b. Affan peygamberimizin halası Ümmü Hakim Beyza’nın torunudur.
Osman b. Affan fil vakasından sonra altıncı yılda doğdu. peygamberimizden altı yaş küçüktür.
Kendisi ticaretle meşguldü. Kumaş ve elbise alır satardı. Zarar ve ziyan sermayeye ait olmak ve kazancın yarısını almak üzere bazı güvenilir kişilere sermaye verir, ticaret yaptırırdı. Oldukça varlıklı bir zat-ı Muhterem idi.
Kayıtlara göre Osman b. Affan’ın Müslüman olmasına üç şey neden olmuştur.
1-Ticaret için gittiği Şamdan dönerken deve üzerinde uyur gibi bir haldeyken bazı uyarıcı sesler duydu. Bu sesler ona:
-Ey uykucular! Uyanınız, çünkü Ahmet Mekke’de zuhur etmiş bulunuyor. Kendisine tabi olmada başkaları sizi geçmesin diyordu
2-Büyük teyzesi Ervâ bint-i Abdülmuttalib’in yanındayken tevhit kelimesine duyunca derinliklerinde bir ürperti duydu. Bu kelime onu çok etkiledi, kalbini yumuşattı, İslam’a doğru meyillendirdi.
3- Peygamberimiz gibi Hz. Ebu Bekir onunda yakın dostuydu. Hz. Ebu Bekir Müslüman olunca yakın dostu Osman b. Affan’ında Müslüman olmasını arzu etti. Ona İslam’ı anlattı Müslüman olmasını öğütledi ve bu konuda teşvik etti.
Hz. Osman bir gün hasta olduğunu duyduğu büyük teyzesi Ervâ bint-i Abdülmuttalib’i ziyarete gitti. Onun ardından halasını ziyarete gelen peygamberimiz Ervâ bint-i Abdülmut- talib’in odasına girdi. O girince sanki oda bir nurla aydınlandı.
Peygamberimiz Hz. Osman’a dönerek:
-Ey Osman! Ne haldesin? Diye sordu.
Hz. Osman’da peygamberimize:
-Ey Muhammed! Ben sana şaşıp durmaktayım. Senin içimizde çok üstün bir mevkiin vardır ama hakkında bir takım olumsuz şeyler söyleniyor dedi.
Bunun üzerine Resulallah ona doğru yaklaştı. Bir elini onun omzuna koyarak:
-Lâ İlâhe İllallah = Allahtan başka ilâh yoktur deyince tüyleri diken, diken oldu. Bu tümcenin taşıdığı büyük ve derin manayı içinde duydu, fakat bir şey söylemedi. Peygamberimiz yanından ayrılınca yakın dostu Ebu Bekir’in söylediklerini anımsadı. Ebu Bekir’de Resulallah aleyhisselam gibi gizliden gizliye İslam’ı yaymak için didinmekte, yakın dostlarını İslam’a girmeleri için davet edip durmaktaydı. Bunların arasında da Osman b. Affan da vardı. Hz. Osman Müslüman olmak için peygamberimizin ardından seğirtti, yolda Talha b. Ubeydulah’a rastladı. Talha b. Ubeydullah’ta Müslüman olmak için peygamberimizin yanına gitmekteydi. Beraberce Resulallahın huzuruna girdiler. Peygamberimiz onlara İslamiyet’e arz ve teklif etti. Kendilerine Kuran-ı Kerim okudu. İslam hukukuna dair bilgiler verdi. Eğer Müslüman olurlarsa şanı yüce Allah’ın onlar için vaat ettiği izzet ve şerefleri haber verince ikisi de iman ettiler ve öğrendiklerini ikrar ederek sabahladılar.
Hz. Osman İslamiyet’ten önce cahiliye devrinde Araplar arasında okuma yazma bilenler pek az bulunduğu sırada okur yazar Mekkeliler arasında idi.
İçki, kumar gibi hiç bir kötü huyu yoktu. Son derece utangaçtı. Uslu yumuşak huylu bol ihsanlı cömert bir kişiydi.
Peygamberimiz ortanca kızı Rukayye’yi onunla evlendirdi. Rukayye vefat edince diğer kızı Ümmü Külsüm’le evlendirdi. Böylece H.Osman Resulallah Aleyhisselama iki kere damat oldu. Böylece ona Zinnureyn=İki nur sahibi lakabı verilmiştir.
Hz. Ümmü Külsüm’de vefat edince peygamberimiz:
-Üçüncü bir kızım daha olsaydı onu da Osman’la evlendirdim buyurmuştur.
-Hz. Osman Allah için yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretine yanında zevcesi Rukayye bint-i Resulallah olduğu halde katıldı. Ardından Medine’ye hicret edip iki hicreti üzerinde birle

KUDÂME B. MAZ’UN (r.anh)


Kudâme b. Maz’un Cumah oğullarındandır. Annesi Gaziye bint-i Huveyris b. Anbes’tir. Osman b. Maz’un’un baba bir, anne ayrı kardeşi olup, aynı zamanda Hz. Ömer’in eniştesi, Abdullah b. Ömer ile Hz. Hafsa’nın da dayısıdır.
Kudâme b. Maz’un ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Medine’ye de hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Kudâme b. Maz’un Bedir, Uhud, Hendek gibi bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulunmuş, hicretin otuz altıncı yılında vefat etmiştir.
Kudâme b. Maz’un uzun boylu esmer tenliydi. Ağaran saçlarını boyayıp değiştirmezdi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


============


ABDULLAH B. MAZ’UN (r.anh)


Abdullah b. Maz’un Cumah oğullarından olup Osman b. Maz’un’un kardeşidir.
Abdullah b. Mazun kardeşi gibi ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Habeş’ten dönerek Medine’ye hicret edip iki hicreti birleştirdi. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hz. Ömer devrinde hicretin otuzuncu yılında vefat etti. Kardeşi gibi esmer tenli, orta boylu, geniş ve uzun sakallıydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==========

EBU MUAVİYE UBEYDE B. HÂRİS (r.anh)

Ebu Muaviye Ubeyde b. Haris peygamberimizin dedesi Abdülmuttalib’in amcası Muttalib’in torunudur. Annesi Sakiflerden Süheyla bint-i Huzaî’dir. Peygamberimizden on yaş daha yaşlı idi.
Ubeyde b. Haris; Ebu Ubeyde b. Cerrah, Osman b. Maz’un, Abdurrahman b.Avf ve Ebu Seleme b. Abdülesed gibi gençlerle peygamberimizin yanına gelmişti. Peygamberimiz onlara kuran okudu, İslam şeraitlerini anlattı. İslam’ı arz ve teklif etti. Hepsi de aynı saatte Müslüman oldular.
Ubeyde b. Haris’in peygamberimizin katında çok büyük değeri vardı.
Ubeyde b.Haris peygamberimizin Hz. Hamza’dan sonra bir askeri birliğin başına geçirip sancak bağladığı ikinci kişidir.
Bedir savaşında müşrikler Müslümanlara meydan okuyup er dileyince peygamberimizin emriyle ortaya çıktı. Şeybe b. Rebia ile çarpışırken ayağı kesildi, ilikleri akmaya başladı. O halde peygamberimizin yanına getirilince:
-Ey Resulallah! Ben şehit değil miyim? Diye sordu.
Peygamberimizde:
-Ey Ubeyde! Sen şehitsin buyurdu.
Ebu Ubeyde yanaklarını peygamberimizin ayakları üzerine koyarak:
-Ya Resulallah! Eğer Ebu Talib sağ olsaydı söylediği söze kendisinden çok benim layık olduğumu anlardı dedi ve Ebu Talib’in bir beytini okudu.
Ebu Talib Müşriklerce öldürülmek üzere peygamberimiz kendisinden istendiğinde:
-Bizler onun çevresinde çoluk çocuklarımızı unutturacak derecede çarpışıp yerlere serilmedikçe Onu size teslim edeceğimizi mi sanıyorsunuz mealli bir beyit söylemişti.
Ubeyde b. Haris Bedir’den dönülürken Safrâ denilen yerde vefat etti ve oraya defnedildi.
Safrâ Bedir’den Medine’ye doğru bir konaklık mesafede suyu, ekini ve hurması bol bir vadidir.
Peygamberimiz bir sefer dönüşünde Safrâ’ya yakın bir yerde konakladığında yanındakiler:
-Ya Resulallah burası ne güzel misk kokuyor dediler. Bunun üzerine peygamberimiz:
-Bunda şaşılacak ne var ki? Ebu Muaviye’nin kabri buradadır buyurdu.
Ubeydullah b. Haris’in zevcesi Zeybep bint-i Huzeyme iyi bir Müslüman olup iyice ihtiyarlamıştı. Kocası Ubeydullah b. Haris şehit olunca peygamberimiz onu nikahlayarak koruması altın almış, Zeynep bint-i Huzeyme müminlerin annelerinden birisi olma şerefine ermiştir.
Ubeyde b. Haris orta boylu güzel yüzlü esmer tenliydi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===========

ÜMMÜLMÜMİNİN

HZ. ZEYNEB bint-i HUZEYME

Ebu Muaviye Ubeyde b. Haris’in zevcesidir. Kocası ile birlikte Müslüman olmuş, kocasının şehit olmasından sonra peygamberimiz onu nikâhına alarak müminlerin annelerinden biri olma şerefini bahşetmiştir.
Zeynep bint-i Huzeyme peygamberimizle nikâhlandığında yaşlı bir kadındı. Kendisi son derece cömert, sadakası bol bir kişi idi. Bu nedenle ümmülmesakin=fakirlerin annesi olarak tanınırdı.
Ümmülmüminin olduktan sonra fazla yaşamamış, birkaç ay sonra vefat etmiştir.


Allah (c.c) ondan razı olsun



========

SAİD B. ZEYD (r.anh)

Ve

FATIMA BİNT-İ HATTAB (r.anha)

Said b. Zeyd b. Amr b. Nüfeyl Adiyy oğullarındadır. Annesi Ümeyye oğullarından Fatıma bint-i Bâ’ce’dir. Babası Zeyd b. Amr b. Nüfeyl İbrahim’in Hanif dinini arayanlardandı.
Said b. Zeyd’in ata soyu peygamberimizin ata soyu ile Kâ’b b. Lüey’de birleşir.
Said B. Zeyd Hz. Ömer’in hem eniştesi, hem amcasının oğlu, hem de kayın biraderiydi.
Hz. Ömer kız kardeşi Fatıma bint-i Hattab Said b Zeyd’in eşi, Said b. Zeyd’in kız kardeşi Âtike bint-i Zeyd’de Hz. Ömer’in eşiydi.
Said b. Zeyd ve hanımı Fatıma bint-i Hattab ilk sıralarda Müslüman olanlardandır.
Said b. Zeyd sağlıklarında kendilerine cennetle müjdelenen on mutlu sahabiden birisidir. Allah’ın duası makbul kullarındandır. Bu konuda şu menkıbe rivayet edilir.
Erva Bint-i Üveys adında bir kadın Said b. Zeyd’in evinin bir kısmı hakkında hak iddia edip dava açar. Kadın kesinlikle haksızdır. Bunun üzerine Said b. Zeyd:
-Siz onu bana bırakınız. Ben Resulallah aleyhisselamı her kim hakkı olmaksızın bir karış yer alırsa kıyamet gününde yedi kat yerin dibinden başlayarak onun boynuna dolanacak buyururken işittim dedikten sonra ellerini açıp:
-Allah’ım! Eğer bu kadın yalancı ise gözlerini görmez et. Kabrini de evinde yap diye dua etti.
Çok geçmeden kadının gözleri görmez oldu. Evinde duvarları tutunarak yürümeye başladı. Bu şekilde dolaşırken evinin içinde bulunan kuyuya düşerek öldü.
Said b. Zeyd Allah yolunda Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hicretin ellinci yılında bir Cuma günü Akîk’ta vefat etmiş, cenazesi Medine’ye getirilip, oraya defnedilmiştir.
Said b. Zeyd uzun boylu, esmer tenli ve gür saçlı bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.


============


HZ ÜMMÜ KÜLSÜM bint-i RESULULLAH (R.ANHA)


Peygamberimizin üçüncü kızıdır. Annesi Hatice bint-i Hüveylid’tir.
Peygamberimize peygamberlik geldiği zaman henüz altı yaşındaydı. Yedi yaşına gelince hemen Müslüman oldu ve namaz kılmaya başladı.
Peygamberimiz onu Hz. Osman’ın zevcesi Hz. Rukayye vefat edince Hz. Osman ile evlendirdi. Hz. Osman peygamberimizin iki kızıyla evlenerek Ona iki kere damat oldu. Bu nedenle Hz. Osman’a Zinnureyn=İk nur sahibi lâkabı takıldı.
Hz. Ümmü Külsüm Hz. Osman’ın nikâhı altındayken Medine’de vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=============



FATIMATÜZZEHRA bint-i RESULALLAH (r.anha)

Hz. Peygamberimizin ilk zevcesi Hz. Hatice’den dünyaya gelen dört kızının en küçüğüdür. Hicretten on sekiz yıl önce miladi 605 senesinde dünyaya gelmiş, hicretten on bir yıl sonra henüz yirmi dokuz yaşındayken Resulallahın vefatından altı ay sonra Medine’de vefat etmiştir.
Şüphesiz ki peygamberimiz bütün evlatlarını seviyordu. Fakat Onun katında Fatımatüzzehra’nın yeri başkaydı. Bir bakıma o peygamberimizin gözünün nuruydu. Nübüvvet geldiğinde henüz beş yaşlarında küçük bir kız olduğu halde peygamberimizi müşriklerin işkence ve eziyetlerinden korumak için canla başla mücadele etmiştir.
Resulallah vefat etmeden kendisine ilk önce onun kavuşacağını bildirdiği rivayet edilir.
Hz. Fatıma bint-i Resulallah hicretin birinci yılında Hz. Ali ile evlenmiştir. Hz. Ali’den Hz. Hasan Hz. Hüseyin Ümmü Külsüm, Zeyneb ve Rukayye isimlerinde beş çocuğu olmuştur. Kızlarına ablalarının isimlerini vermiştir.
Peygamberimizin soyu Fatımatüzzehra’dan olan torunları Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin yoluyla devam etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=========


SÜHEYL B. BEYZÂ (r.anh)

Süheyl b. Beyza’nın babası Vehb b. Rebiadır. Fakat Süheyl annesi Beyza Da’d bint-i Cahdem’e nispet edilmiş, annesinin adıyla anılmıştır.
Süheyl b. Beyza ilk sıralarda Müslüman oldu ve Müslümanlığını gizlemedi. Pek çok işkencelere maruz kaldı. Allah yolunda yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretine katıldı. Daha sonra Mekke’ye dönüp oradan da Medine’ye hicret etti. Böylece iki hicreti bir araya getirmiş oldu.
Süheyl b. Beyza bütün savaşlarda peygamberimizn yanında bulunmuştur. Hazerde seferde peygamberimizin yanından pek ayrılmazdı.
Tebük seferine giderken peygamberimiz:
-Ey Süheyl diye seslenince hemen koşarak:
-Lebbeyk ya Resulallah diye cevap vermiş peygamberimizde ona:
-Allah’tan başka ilah yoktur. O birdir. Onun eşi ortağı yoktur diye şehadette bulunan kimseye Allah cehennem ateşini haram kıldı buyururarak bu büyük müjdeyi ilk ona vermişti.
Süheyl b. Beyza hicretin dokuzuncu yılında Medine’de vefat etti. Cenaze namazını peygamberimiz kıldırdı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


============


ABDULLAH B. MES’UD (r.anh)

Abdullah b. Mes’ud’un annesi Ümmü Abd Bint-i Abd-i Vüdd hanımdır. Abdullah b. Mes’ud Said b. Zeyd ile zevcesi Fatıma bint-i Hattab’ın Müslüman olduğu sıralarda Müslüman olmuştur.
Muhammed Aleyhisselama peygamberlik geldiği günlerde Abdullah B. Mes’ud Ukbe b. Muayt’ın davarlarını gütme işini yapıyordu. Resulallah elyhisselam yanında Hz. Ebu Bekir olduğu halde İslam’ı yaymak için dolaşmaktaydılar. Bu arada onun yanına da uğradılar. Abdullah b. Mesud davarlarının yanındaydı. Ona:
-Ey delikanlı! Yanında bize içireceğin süt var mı? Diye sordular.
O da bu soruya:
-Evet vardır. Fakat ben emanetçiyim. Şu davarlar benim değildir. Size süt içirmeye yetki ve salahiyetim yoktur diye yanıtladı.
Bunun üzerine Resulallah aleyhisselam:
-Ey delikanlı! Üzerine koç çekilmemiş bir davarın var mı yanında? Diye sordu.
Abdullah b. Mes’ud’ta:
-Evet vardır size böyle bir davar getireyim deyip yanlarına üzerine koç çekilmemiş bir davar ***ürdü. Resulallah aleyhisselam davarın bacaklarını ayırdı Besmele çekip elleriyle sığayınca davarın memeleri sütle doldu. Ebu Bekir çukurca bir taş bulup getirdi. Peygamberimiz sütü bu kabı içine sağıp sağdığı sütü içti. Sonra tekrar sağdı Ebu Bekir’e içirdi. Sonrada Abdullah b. Mes’ud için süt sağdı ona da içirdi. Sonrada ona İslamiyet’i arz ve teklif etti. Abdullah b. Mesud’ta hemen Müslüman oldu, peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı.
Peygamberimizin Kuran-ı Kerim okuduğunu görünce Ona:
-Ey Resulallah! Bana şu güzel ve tatlı kelamdan, şu Kuran’dan bir şeyler öğretsene dedi. Bunun üzerine peygamberimiz onun başını sığayarak:
-Allah sana rahmetini ihsan etsin. Allah öğrenmek istediğin leyi sana mübarek kılsın. Hiç şüphesiz sen öğretilmiş çok bilgili bir genç olacaksın buyurdu.
Abdullah b. Mesud bizzat Resulallahın ağzından yetmiş sure ahz ve hıfz etti. Kuranın geri kalanını da resulallahın ashabından öğrendi.
Abdullah b. Mesud çok güzel kuran okur, helalini har***** çok iyi bilirdi. Dinin bütün hükümlerini ve peygamberimizin sünnetlerini tamamıyla kavramıştı.
Abdullah b. Mesud Hz. Ömer’inde üç kere tekrarlayarak söylediği gibi içi ilimle dolu bir dağarcıktı.
Hz. Ömer onu ve Ammar b. Yasiri Kûfe’ye gönderirken yazdığı yazıda:
-Ben size Ammar b. Yasiri vali Abdullah b Mes’ud’u da öğretmen ve vezir olarak gönderiyorum ki bunlar Bedir savaşında katılanlardan olup resulallahın ashabının en seçkinlerindendirler. Siz onlara uyunuz ve itaat ediniz. Kendisinden başka ilah olmayan Allah’a yemin ederim ki ben sizi kendime tercih ederek Abdullah’ı yanımdan ayırdım. Muhtaç olduğunuz her bilgiyi ondan alınız demiştir.
Abdullah b. Mes’ud kadar dünyadan el çekip ahreti özleyen, vera ve takvaya sarılan bir başka kimse yoktu.
Abdullah b. Mes’ud peygamberimizin ashabına kendilerinden Kuran-ı Kerim öğrenmelerini tavsiye ettiği dört sahabiden birisidir.
Abdullah b. Mes’ud kuran okurken sesini güzelleştirirdi.
Abdullah b. Mesud Allah yolunda yapılan Habeş hicretine katıldığı gibi Mekke’den Medine’ye de hicret ederek iki hicret birleştirmiştir.
Abdullah b. Mes’ud hayatı boyunca peygamberimizden hiç ayrılmadı. Öyle ki annesiyle beraber peygamberimizin yanına sık, sık girip çıkmaları nedeniyle yakından tanımayanlar onları peygamberimizin ailesinden zannederlerdi.
Abdullah b. Mes’ud peygamberimiz yıkanacağı zaman çevresine örtü gerere uykudan uyandırılmasını istediği zaman uyandırır korkulu yerlerde gideceği zaman yanında yürürdü.
Peygamberimizin seferde ayakkabılarını giydirip çıkarmak yastıklarını abdest ibriğini taşımak misvâklarını saklamak gibi özel hizmetlerini bakardı.
Hazerde ise ayakkabılarını giydirir, asa ile önünde yürür, bir meclise varınca ayakkabılarını çıkarıp koltuğunun altına alıp korur, asasını eline verirdi. Peygamberimiz kalkmak istedikleri zaman ayakkabılarını giydirir, evine kadar önünde asa ile yürür, eve de önce girerdi.
Abdulah b. Mes’ud ömrü boyunca Pazartesi ve Perşembe günleri oruç tutmuştur.
Abdullah b. Mes’ud hastalandığında Hz. Ömer ona ziyarete gitmişti. Onu yatar bir halde görünce:
-Ey İbn-i Mes’ud! Hastalığın nedir? Diye sordu.
Oda:
-Günahlarımdır dedi.
Hz. Ömer:
-Canın ne istiyor diye sordu.
Abdullah B. Mes’ud:
-Rabbimin rahmetini dedi.
Hz. Ömer:
-Ben seni hayli hasta görüyorum. Senin için bir doktora emir versem olmaz mı? Diye sordu.
Abdulalh b. Mes’ud:
-Doktor beni hastalandırandır dedi.
Hz. Ömer:
-İstersen sana ihsan için emir vereyim dedi.
Abdullah b Mes’ud:
-Benim ihsana ihtiyacım yoktur diye cevap verdi.
Hz. Ömer:
-Ey İbn-i Mes’ud! Belki kızlarının ihsana ihtiyaçları vardır dedi.
Abdulah b. Mesud doğrulmaya çalışarak:
-Ey Halife! Sen kızlarım hakkında yoksulluktan mı korkuyorsun? Ben kızlarıma her gece Vakıa suresini okumalarını emretmiş bulunuyorum. Çünkü Allah’ın resulünden işittim ki kim her gece Vakıa suresini okursa o hiç bir zaman yoksulluğa uğramaz buyuruyordu dedi.
Abdullah b. Mes’ud hicretin otuz ikinci yılında Medine’de vefat etmiştir. Cenaze namazını Hz. Osman kıldırdı, Baki mezarlığına defnedildi.
Abdullah b. Mes’ud bir çocuk gibi kısacık boylu zayıf bedenli, simsiyah tenli ince bacaklıydı. Öyle ki ayakta durduğu zaman ucun boylu bir adamın oturuşuna hemen, hemen denk gelirdi.
Kendisi bir ağaca tırmanırken bacaklarının inceliğine bakıp gülüşenlere peygamberimiz:
-Şu incecik bacaklara bakıp güler misiniz? Halbuki onlar kıyamet günü mizanda Uhud dağından daha ağır basarlar buyurmuştu.
Abdullah b. Mes’ud’un saçları omuzlarına dökülürdü. Namaz kılacağı zaman saçlarını kulaklarının arkasına iterdi.
Saçının aklığını boyayıp değiştirmezdi.
Abdullah b. Mesud demir bir yüzük takınırdı.
İnsanların en iyi beyaz elbise giyeniydi. Teni, teri misler gibi kokardı. Geldiği kokusunun güzelliğinden bilinirdi. Kendisi Kuran hafızıydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==========


UTBE B. MES’UD (r.anh)

Utbe b. Mesud b. Gafil Abdullah b. Mesud’un anne baba bir kardeşidir.
Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Oradan Medine’ye göçerek hicreti birleştirdi. Uhud savaşından itibaren bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hz. Ömer’in halifeliği döneminde Medine’de vefat etti. Cenaze namazını Hz. Ömer kıldırdı.
Utbe b. Mesud kardeşi Abdullah b. Mesud gibi fakîh, takva sahibi bir Zat-ı Muhterem idi.
Bu konuda İmam-ı Zührî:
-Abdullah b. Mes’ud bizce kardeşi Utbe’den daha fakih, daha yüksek, sahabelikte ve hicrette daha eski değildir. Fakat Utbe ondan daha çabuk öldü buyurmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=============


ESMÂ BİNT-İ EBU BEKİR (r.anha)

Esma bint-i Ebu Bekir Abdullah Atik b. Ebi Kuhafe Osman Hz. Ebu Bekir’in büyük kızı olup Teym oğullarındandır. Annesi Kuteyle bint-i Abdüluzza’dır.
Esma bint-i Ebu Bekir Abdullah b. Ebu Bekir’in anne baba bir kardeşi, Hz. Aişe validemizin ise baba bir anne ayrı ablası, Zübeyr b. Avvam’ın eşi, Abdullah b. Zübeyr’in annesidir.
Esma Bint-i Ebu Bekir on yedi insandan sonra Müslüman oldu. Hicret gecesinde peygamberimizin azık bohçasını hazırlamış, bu nedenle Onun dua ve iltifatlarına mazhar olmuştur.
Esma bint-i Ebu Bekir azık bohçasını hazırlarken ne yemek sofrasının, nede su tulumunun ağzını bağlayacak bir şey bulamadı. Bunun üzerine babasına:
-Vallahi ben nıtakımdan (kuşağımdan) başka bağlayacak bir şey bulamadım dedi.
Ebu Bekir’de:
-Ey kızım! Sen nıtakını (kuşağını) ikiye ayır, birisiyle su tulumunun ağzını diğeriyle de azık sofrasını bağla dedi.
Esma bint-i Ebu Bekir’de öyle yaptı. Nitakını ikiye ayırdı. Bir parçasıyla su tulumunun ağzını, diğeriyle de azık bohçasını bağladı.
Bunu gören peygamberimiz Ebu Bekir’e:
-Allah onun nıtakını cennette iki nıtakla değiştirsin. Ona cennette cennet nıtaklarından iki nıtak var buyurdu.
Bundan dolayı Esma bint-i Ebu Bekir’e Zatünnıtakayn = İki nıtak sahibi lakabı verildi.
Nıtak Arap kadınlarının kuşandıkları kuşaklardan bir kuşak olup onu bellerine bağlarlar, yukarısını aşağısının üzerinden dizlerine doğru salıverirler, alt ucu yerlerde sürünürdü.
Esma bint-i Ebu Bekir çok iyi düş yorardı. Düş yormayı babasından öğrenmişti. Ayrıca o çok cömert bir kadındı. Bu konuda kocası Zübeyr b avam:
-Ben Aişe annemizle zevcem Esma Bint-i Ebu Bekir kadar cömert kadınlar görmedim. Fakat onların cömertlikleri birbirine uymazdı.
Aişe validemiz önce biriktirir, sonra da verilecek yerlere dağıtırdı. Esma ise hiç bir şeyi ertesi güne bırakmaz hemen dağıtırdı demiştir.
Esma bint-i Ebu Bekir hicretin yetmiş üçüncü yılında vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============


HABBAB B. ERETT (r.anh)

Habbab b. Erett Temim oğullarındandır. Annesi Ümmü Siba’ b. Abdüluzza’el Huzaî’dir. Kendisi Mekke’de kadın sünnetçisi idi.
Habbab’ın babası Erett Kûfe köyleri halkındandı. Rebialardan bir cemaat tarafından köyleri basılmış, esir edilerek Hicaza ***ürülüp satılmıştı. Bu sıralarda Benî Zührelerin müttefiki olan Huzaâlardan Siba b. Abdüluzza’nın eline düştü. Siba’ da onu kızı Ümmü Enmar’a hediye etti.
Habbab b. Erett demirci olup iyi kılıç yapardı.
Habbab b. Erett ilk sıralarda Müslüman oldu. Peygamberimiz sık, sık dükkanın gider; onunla konuşur, görüşürdü.
Habbab b Erett Müslüman olduğunu açıklamaktan çekinmeyen, dininden döndürülmek için ağır işkencelere uğratılan koruyucusu müminlerdendi.
Demir gömlek giydirilip en sıcak günde güneş altında tutulur veya yakılan ateşin üzerine sırt üstü yatırılıp göğsüne basılır, ateş etinin yağıyle sönüp yer soğuyuncaya kadar öyle tutulur, çıplak vücudu dikenler içinde sürüklenirdi.
Habbab b. Erett efendisi Ümmü Enmar tarafından işkencelere uğratılır, göğsü kızgın demirlerle dağlanırdı. Zamanla bu işkenceler öylesine arttı ki Habbat daha fazla dayanamadı, bulunduğu durumu peygamberimize şikayet etti. Bunun üzerine peygamberimiz Ümmü Enmar hakkında bedduada bulundu. Bedduadan sonra Ümmü Enmar’da bazı garip değişiklikler oldu. Dağ başlarına çıkıp bir kurt ya da köpek gibi ulumaya başladı. Çeşitli tabiplere ***ürüldü ise derdine bir çare bulamadılar. Sonunda tabiplerden birisi:
-Onun dermanı başının dağlanmasıyladır. Onun başını kızgın demirlerle dağlayınız dedi.
O günden sonra Ümmü enmar kendi ayaklarıyla Habbab b. Erett’in dükkanına gelir, kızgın demirlerle başını dağlamasını emreder, o da dediğini yapar, başını dağlardı.
Habbab b. Erett Allah yolunda Mekke’den Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hicretin otuz yedinci yılında Kûfe’de vefat etti.
Habbab b. Erett orta boylu, büyük başlı ve sakallı, iki omzunun arası geniş bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=============


ÂMİR B. EBİ VAKKAS (r.anh)


Âmir b. Ebi Vakkas Zühre oğllarındandır. Annesi Hamne bint-i Süfyan olup Sa’d b. Eb Vakkas’ın anne baba bir kardeşidir.
Âmir b Eb Vakkas Müslümanların on birincisi olup Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==========


UMEYR B. EBİ VAKKAS (r.anh)

Umeyr b. Ebi Vakkas Benî Zührelerden olup Sa’d b. Ebi Vakkas’ın anne baba bir küçük kardeşidir.
Umeyr b. Ebi Vakkas ağabeyleri gibi ilk sıralarda Müslüman oldu. Kayıtlara göre yirmi birinci Müslüman’dır.
Allah yolunda yapılan Mekke’den Medine’ye olan hicrete katıldı.
Bedir savaşına gidilirken peygamberimiz ordu içine karışan küçük yaşta çocukların çıkarılıp geri gönderilmesini emretmişti. Umeyr ise geri gönderilmemek için boyunu olduğundan daha büyük göstermeye ya da göze görünmemeye çalışıyordu.
Sa’d b.Ebi Vakkas onu bu durumda görünce yanına gidip:
-Ey kardeşim! Sana ne oluyor? Diye sordu.
Umeyr:
-Resulallah’ın beni küçük görerek geri çevirmesinden korkuyorum. Halbuki ben sefere çıkmayı çok arzuluyor, Allah’ın (c.c) bana şehitlik nasip etmesini umuyorum dedi.
Küçük yaşta görülenler tek, tek Resulallah’a arz ediliyor, O da git ya da gitme buyuruyordu.
Sıra Umeyr’e gelince Resulallah onu küçük görüp:
-Ey Umery! Sen geri dön buyurdu. Bunun üzerine Umeyr ağlamaya başladı. Onun savaşa katılmaya çok istekli olduğunu gören Resulallah’ta gelmesine izin verdi.
Umeyr boysuz olduğundan boyuna göre hayli uzun olan kılıcını bir türlü bağlayamıyordu. Kılıcını ancak Sa’d b. Ebi Vakkas’ın yardımıyla bağlayabildi.
Umeyr b. Ebi Vakkas Bedir savaşında şehit oldu. Şehit olduğunda on altı yaşlarındaydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==========


MES’UD B. REBİ (REBİA) (r.anh)


Mes’ud b. Rebî (Rebia) ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c.) yolunda Mekke’den Medine’ye yapılan hicrete katıldı. Kendisi Ashab-ı Suffadandı.
Ashab-ı Suffa mescidi nebevinin yanında bulunan suffada barınan bir kısım sahabilerdir. Bu sahabiler genelde bekâr ve kimsesizdiler. Günlerinin büyük bir kısmını Kuran okuyarak, ilim öğrenerek geçirirlerdi. Diğer Müslümanlara yük olmamak için sağda solda odun kırıkları toplarlar bunları satarak geçinmeye çalışırlardı. Peygamberimizin koruması altındaydılar.
Mesud b. Rebî Hendek ve daha sonraki bütün savaşlara katıldı, peygamberimizin yanından ayrılmadı. Hicretin otuzuncu yılında vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===========


SALİT B. AMR (r.anh)

Ve

FÂTIMA BİNT-İ ALKAMA (r.anha)


Salît b. Amr Kureyş kavminin ileri gelenlerinden Süheyl b. Amr’ın kardeşidir. Peygamberimizle soyu Lüey b. Galib’te birleşir.
Annesi Havle bint-i Amr Abs’ül Yemenî’dir
Salît b. Amr ilk sıralarda Müslüman olanlardandır. Allah (c.c) yolunda yapılan Habeş hicretine hanımı ilk Müslümanlardan Fatıma bint-i Alkama ile katıldı. Sonra Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdiler.
Salît b. Amr Bedir’den sonra yapılan bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu, Onunla birlikte savaştı.
Peygamberimizin İslamiyet’e davet mektubunu Hanefî kabilesinin ileri gelenlerinden Hevze b. Ali ile Sümame b. Üsal’el Hanefî’ye o ***ürdü.
Hicretin on ikinci yılında Hz. Ebu Bekir döneminde Yemâme savaşlarında şehit oldu.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



============


AYYAŞ B. EBİ REBİA (r.anh)

Ve

ESMÂ BİNT-İ SELÂME (r.anha)


Ayyaş b. Ebi Rebia Mahzum oğullarından olup Esma bint-i Muharribe’dir.
Ayyaş b. Ebi Rebia İslam’ın azılı düşmanlarından Ebu Cehil Amr b. Hişam’ın aynı anneden doğma kardeşiydi.
Ayyaş b. Ebi Rebia ilk sıralarda Müslüman olmuştur. Dini için pek çok eziyet ve işkencelere katlandıktan sonra hanımı ilk Müslümanlardan Esma bint-i Selame b. Muharribe ile birlikte Allah (c.c.) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmışlar, daha sonra Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirmişlerdir.
Ayyaş b. Ebi Rebia Yemame savaşlarında şehit oldu.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.

=============

HUNEYS B. HUZAFE (r.anh)


Huneys b. Huzafe Sehm oğullarındandır. Annesi Zaife bint-i Hızyem’de Sehmîdir.
Huneys b. Huzafe ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Daha sonra Mekke’den Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi. Bedir ve Uhud savaşlarında peygamberimizin yanında bulundu. Uhud savaşında aldığı yaralar sonucunda Medine’de şehiden vefat etti.
Huneys b. Huzafe müminlerin annelerinden Hz. Hafsa bint-i Ömer’in ilk kocasıdır.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.



=========


ÂMİR B. REBİA (r.anh)
Ve
LEYLA Bint-i EBİ HASME (r.anha)


Âmir b. Rebia ilk sıralarda Müslüman olanlardandır. Allah (c.c) yolunda yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretine zevcesi kendisi gibi ilk Müslümanlardan olan Leyla bin-i Ebi Hasme hanımla birlikte katılmıştır. Mekke’den Medine’ye Ebu Seleme’den sonra ilk hicret edenler onlar olmuş, böylece iki hicreti birleştirmişlerdi.
Âmir b. Rebia bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu, onunla birlikte savaştı. Hz. Ömer’in şehit edilmesinden sonraki ilk günlerde vefat etmiştir.

Allah (c.c.) onlardan razı olsun.



==============


ABDULLAH B. CAHŞ (r.anh)

Abdullah b. Cahş’ın annesi peygamberimizin halalarından Ümeyme bint-i Abdülmuttalib’tir. Abdullah b. Cahş peygamberimizin halasının oğlu idi. İlk sıralarda Müslüman olmuştur. Allah (c.c.) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Mekke’ye döndükten sonra kadınlı erkekli bütün Cahş ailesi Medine’ye hicret etmiş, her iki hicreti üzerinde birleştirmiştir.
Abdullah b. Cahş Uhud’ta savaşırken elindeki kılıç kırılınca peygamberimiz ona bir hurma dalı uzatmış ve:
-Ey Abdullah! Al bununla savaş deyince hurma dalı keskin ve sağlam bir kılıç olmuştu. Şehid oluncaya kadar bu kılıçla savaştı. Bu mübarek kılıç Bağdat’ta Mutasım Billah döneminde bir Türk kumandan tarafından varislerinden iki yüz dinar altına satın alındı.
Abdullah b. Cahş orta boylu sık ve çok saçlı bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.



===========




EBU AHMED ABD. B. CAHŞ (r.anh)

Ebu Ahmed Abd b. Cahş, Abdullah b. Cahş’ın anne baba bir kardeşidir. Kardeşi gibi ilk sıralarda Müslüman olmuştur. Ailesiyle birlikte Medine’ye hicret etti.
Kendisi şair ve âmâ idi. Mekke’nin aşağısını yukarısını yol göstericisi, yedicisi olmadan dolaşırdı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=======


HZ. CAFER B. EBU TALİB (r.anh)

Ve

ESMA Bint-i ÜMEYS (r.anha)

Hz. Cafer b. Ebu Talib peygamberimizin amcası Ebu Talib’in oğlu Hz. Ali’nin anne baba bir kardeşidir.
Hz. Cafer ilk sıralarda Müslüman oldu.
Babası Ebu Talib Kâbe’de, Hz. Ali’nin peygamberimizin sağ yanında namaza durduğunu görünce diğer oğlu Hz. Cafer’e:
-Haydi sende Amca Oğlunun sol tarafında namaza dur deyip Müslüman olmasına teşvik etmiş, O da peygamberimizle beraber namaz kılmıştı.
Hz. Cafer amcası Hz. Abbas’ın himayesinde büyümüştür. Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine hanımı ve ilk Müslümanlardan olan Esma bint-i Ümeys ile birlikte katıldı. Hayber savaşından sonra Habeşistan’dan Medine’ye hicret edip iki hicreti birleştirdi.
Peygamberimiz Hayber’den dönüşünde onu karşısında görünce:
-Ben hangisine daha çok sevineceğimi bilemiyorum. Hayber’in fethine mi yoksa Cafer’in gelişine mi? Buyurmuştu.
Hz. Cafer Habeş ülkesinde bulunurken Kureyş müşrikleri o aman henüz Müslüman olmuş olan ve Habeş necaşisinin yakında dostu olan Amr b. As’ı yanında pek çok hediyeler olduğu halde oradaki Müslümanları geri çevirmesi için göndermişlerdi.
Hz. Cafer necaşinin huzurunda yaptığı savunmada Amr b. As’ın haklarında yaptığı talep ve iddiaları çürütüp Müslümanların Habeş ülkesinde rahat ve emin olarak kalmalarını sağlamıştı.
Hz. Cafer Mu’te savaşında Zeyd b. Harise’den sonra sancağı devraldı. İki kolu kesilmesine rağmen sancağı bırakmadı ve öyle şehit oldu.
Peygamberimiz bu konuda:
-Şanı yüce Allah Cafer’in kesilen ik koluna karşılık cennette iki kanat ihsan buyurdu. Şimdi Cafer cennette o kanatlarıyla istediği gibi uçup durmaktadır haberini vermiştir.
Hz. Cafer yoksuları sever onlarla oturur konuşurdu. Yoksulları evine ***ürür evinde ne bulunursa yedirir içirirdi. Yoksullar için insanların en hayırlısı en verimlisi idi. Bu nedenle peygamberimiz ona Yoksullar babası lakabını takmıştı.
Hz. Cafer peygamberimize en çok benzeyenlerden birisiydi.

Allah (c.c.) onlardan razı olsun.


=============



MÂMER B. HÂRİS (r.anh)

Mâmer b. Hâris Cumah oğullarındadır. Annesi yine Cumah oğullarından Kuteyle bint-i Maz’un’dur.
Mâmer b. Hâris ilk Müslümanlardandır. Peygamberimiz Erkam’ın evine girmeden önce Müslüman olmuş, bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulunmuştur.
Mamer b. Haris Hz. Ömer’in halifeliği döneminde vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==================




MUTTALİB B. EZHER (r.anh)

Ve

REMLE Bint-i AVF (r.anh)

Muttalib b. Ezher Zühre oğullarındandı. Annesi Muttalib oğullarından Bükeyre bint-i Abd. Yezid’tir.
Muttalib b. Ezher ilk sıralarda Müslüman oldu. Yanında eşi ilk Müslüman kadınlardan olan Remle bint-i Avf olduğu halde Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, orada vefat etmiştir.

Allah (c.c.) onlardan razı olsun.



=============




ÂMİR B. FÜHEYRE (r.anh)


Âmir b. Füheyre Ezd kabilesi içinde doğmuş zencilerden ve Tufeyl b. Abdullah’ın kölesiydi. Annesinin ismi Füheyre olduğundan annesinin ismiyle anılırdı.
Âmir b. Füheyre peygamberimiz Erkam’ın evine girmeden önce Müslüman olmuştur. O Mekke’li diğer korumasız Müslümanlara yapıldığı gibi dininden döndürülmek için müşriklerce çeşitli işkencelere uğratılırdı. Kendisi çok temiz itikatlı bir Müslüman’dı.
Hz. Ebu Bekir onu Tufeyl b. Abdullah’tan satın alıp azat etti. Âmir b. Füheyre bundan sonra Hz. Ebu Bekir’in koyunlarını gütmeye başladı.
Peygamberimiz Medine’ye hicret etmek üzere evinden çıkıp yanında Ebu Bekir olduğu halde Sevr mağarasına gizlendiğinde Hz. Ebu Bekir’in davarlarını mağara önüne kadar sürüp ***ürür, içeriye hem süt verir, hem de yanlarına gidip gelen Abdullah b. Ebu Bekir’in izlerini silip örterdi.
Peygamberimizle Hz. Ebu Bekir Medine’ye doğru yola çıktılarında o da yanlarındaydı. Böylece hicret sırasında üçüncünün üçüncüsü olma şeref ve mutluluğuna ulaştı.
Âmir b. Füheyre hicretin dördüncü yılında Bi’r-i Maûne faciasında müşrikler tarafından kuşatılarak şehit edilen Müslümanlar arasındaydı. Mızraklanarak şehit edildiğinde cesedi müşriklerin gözleri önde açıktan açığa göğe doğru ağır, ağır yükseltilmiş, görünmez olmuştu.


Allah (c.c.) ondan razı olsun.


=============

HÂTIP B. AMR (r.anh)

Hâtıp b. Amr Kureyş kabilesinin ileri gelenlerinden Süheyl b. Amr

ABDULLAH B. HUZAFE (r.anh)


Abdullah b. Huzafe b. Kays Sehm oğllrından olup annesi Benî Haris b. Abd-i Menatlardan Temîme bint-i Hursandır.
Abdullah b. Huzafe Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Hebeş hicretine katıldı.
Peygamberimizin islama davet mektunumu İran Kisrasına ***ürüp teslim eden Abdullah b. Huzafe’dir.
Abdullah b. Huzafe Hz. Ömer’in halifeliği döneminde Rumlarla yapılan savaşta esir düştü. Hz. Ömer onun serbest bırakılması için Bizans kayzeri Kostantin’e mektup yazdı.
Abdullah b. Huzafe Hz. Osman döneminde vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



================



KAYS B. HUZAFE (r.anh)

Kays b. Huzafe b. Kays, Sehm oğullarından olup Abdullah b. Huzafe’nin baba anne bir kardeşidir.
Kays b. Huzafe Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine kardeşi Abdullah b. Huzafe ile katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============




HİŞAM B. AS (r.anh)


Hişam b. As b. Vail, Sehm oğullarından olup Amr b. As’ın küçük kardeşidir. Babası As b. Vail peygamberimizin azılı düşmanlarındandı.
Annesi Mahzum oğullarından Ümmü Harmele bint-i Hişam’dır.
Hişam b. As Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Bir yanlışlık sonucu peygamberimizin müşriklerle anlaştığı haberini alınca Mekke’ye döndü. Peygamberimizin yanına, Medine’ye hicret etmek istedi ise de müşrikler ona engel olup Hendek savaşına kadar hapsettiler.
Hişam b. As Ecnadeyn savaşında Rumlarla kaharamanca savaştıktan sonra şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============



EBU KAYS B. HÂRİS (r.anh)


Ebu Kays b. Haris b. Kays Sehm oğullarındandır. Annesi Benî Hadramîlerden Ümmü Veled idi.
Ebu Kays b. Haris Mekkede ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Daha sonra Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi. Uhud ve ondan sonraki bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulunmuş, hicretin on ikinci yılında yapılan Yemâme savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=============



MAHMİYE B. CEZ’ (r.anh)


Mahmiye b. Cez’ b. Abd. Yagus Zübeydî Asgarlardan olup annesi Hind Havle bint-i Avf b. Züheyr b. Hamata’el Himyerîdir.
Mahmiye b. Cez’ Hz. Abbas’ın zevcesi Ümmül Fadl Lübâbe bint-i Hâris’in kardeşi idi.
Mahmiye b. Cez’ Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Daha sonra peygamberimizin yanına gelip Benî Mustalık gazvesine ve ondan sonraki bütün savaşlara katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




==============





SÜFYAN B. MÂMER (r.anh)
ve
HASENE HATUN


Süfyan b. Mâmer b. Habîb Cumah oğullarından olup annesi Ümmül Veled’tir.
Süfyan b. Mâmer Mekkede ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeşi hicretine zevcesi Hasene hatun ile birlikte katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




===========




SEKRAN B. AMR (r.anh)
ve

ÜMMÜLMÜMİNİN
Hz. SEVDE Bint-i ZEM’Â (r.anha)

Sekran b. Amr b. Abd. Şems’in annesi Hubba bint-i Kays b. Dübeys’tir.
Sekran b. Amr Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine zevcesi ilk Müslüman kadınlardan olan Hz. Sevde bint-i Zem’â ile katıldı. Gâranik olayından sonra Mekke’ye dönmüş ve orada vefat etmiştir.
Daha sonra zevcesi Hz. Sevde bint-i Zem’â müminlerin annelerinden biri olma şerefine ermiştir.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.


=================




MÂLİK B. ZEM’Â (r.anh)
ve

AMRE (UMEYRE) Bint-i SÂDİ (r.anha)


Malik b. Zem’â b. Kays. Abd. Şems Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine zevcesi Amre (Umeyre) bint-i Sâdi b. Vakdan ile katılmıştır.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



=================



İBN. ÜMMÜ MEKTUM B. KAYS (r.anh)


İbn Ümmü Mektum b. Kays’ın ismi Abdullah veya Amr’dır. Annesi Ümmü Mektum Âtike bint-i Abdullah b. Ankese’dir.
İbn. Ümmü Mektum Hz. Hatice’nin dayısının oğlu ve âmâ idi.
İbn Ümmü Mektum Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Kuran okutmak üzre Mus’ab b. Umeyr ile birlikte Medine’ye gitti.
Peygamberimizin mescidinde Bilâl-i Habeşî ile birlikte müzezzinlik ederdi.
Peygamberimiz savaşlara, seferlere çıkacağı zaman onu namaz kıldırmak üzere bazen Medine’de vekil bıraktığı olmuştur.
İbn. Ümmü Mektum âmâ olmasına rağmen savaşlara katılırdı. Son olarak Kadisiye savaşına katılmış, dönüşünde Medine’de vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============


AMR B. HÂRİS (r.anh)


Amr b. Hâris b. Züheyr b. Ebî Şeddat’ın annesi Hind bint-i Mudarreb b. Amr’dır.
Amr b. Hâris ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı, oradan Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Amr b. Hâris Bedir savaşında bulunmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============




OSMAN B. ABD. GANM (r.anh)


Osman b. Abd. Ganm b. Züheyr Hilâl oğullarından olup annesi Bint-i Abd. Avfb. Abd. b.Haris bç Zühre’dir.
Osman b. Abd. Ganm, Abdurrahman b. Avf’ın halaoğludur.
Osman b. Abd. Ganm Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, daha sonra Hz. Cafer ile birlikte Medine’ye, peygamberimizin yanına gelmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=================




SA’D (SAİD) B. ABD. KAYS (r.anh)


Sa’d (Said) b. Abd. Kays b. Lekît Ümeyye oğullarındadır. Mekkede ilk sıralarda Müslüman olmuş, Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, Hz. Cafer’den önce Medine’ye peygamberimizin yanına gelmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




===========



ABDULLAH B. HÜBEYB (r.anh)


Abdullah b. Hübeyb b. Üheyb Kinâne’lerdendir. Annesi Ümmü Nevfel b. Hüveylid b. Esed olup Hz. Hatice’nin kardeşinin kızıdır.
Abdullah b. Hübeyb Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Medine’ye peygamberimizin yanına hicret etmiş, Uhud savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=================



ABDURRAHMAN B. HÜBEYB (r.anh)


Abdurrahman b. Hübeyb b. Üheyb Kinâneler’den olup Abdullah b. Hüveyb’in anne baba bir kardeşidir.
Abdurrahman b. Hübeyb Mekkede ilk sıralarda müslüman oldu ve Medine’ye peygamberimizin yanına hicret etti. Uhud savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================





EBÛ SEBRE B. EBİ RUHM (r.anh)
ve

ÜMMÜ KÜLSÜM Bint-i SÜHEYL B. AMR (r.anha)

Ebu Sebre ilk sıralarda Mekke’de Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan birinci Habeş hicretine yalnız, ikinci Habeş hicretine de zevcesi ilk sıralarda Müslüman olan Ümmü Külsüm Süheyl b. Amr ile birlikte katıldı. Sonra Medine’ye de hicret ederek bütün hicretleri üzerlerinde birleştirdiler.
Ebu Sebre bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hz. Osman’ın halifeliği döneminde vefat etmiştir.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



==================



MIKDAD B. AMR (ESVED) (r.anh)


Mıkdad b. Amr b. Sâlebe’nin annesi Amr b. Sâlebe’den sonra Esved b. Abd. Yagus ile evlenmiş olup Esved b. Abd. Yagus’ta Mıkdat’ı oğul edindiğinden o Mıkdad b. Esved adıyla da anılır.
Mıkdad b. Amr Mekke’de ilk sıralarda müslüman olmuştur. Müslümanlığını açıklamaktan çekinmeyen yedi İslam mücahitlerinden olup Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, Medine’ye de hicret ederek iki hicreti birleştirmiştir.
Mıkdad b. Amr bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Ashabın sayılı okçularındandı.
Mıkdad b. Amr uzun boylu, esmer tenli, büyük ve geniş karınlı, çok saçlı, büyük gözlü, çatık kaşlı, ince burunlu, iri yapılı ve heybetli bir zat-ı Muhterem idi.
Mıkdad b Amr hicretin otuz üçüncü yılında vefat etmiştir. Cenaze namazını Hz. Osman kıldırdı ve Baki mezarlığına defnedildi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=============


CUAYL B. SÜRÂKA (r.anh)

Cuayl b. Sürâka Damre’lerdendir. Damreler Abd. Menat b. Kinânelerin bir koludur. Bazı kaynaklarda Benî Gifarlardan ya da Salebîlerden olduğu yazılıdır.
Cuayl b. Sürâka Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Bedir dışındaki bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. O’ndan hiç ayrılmadı.
Cuayl b. Süraka kısa boylu, çirkin görünüşlü bir zat idi. Bu nedenle kendisine Cuayl (Bok böceği) ismi verilmişti.
Fakat kendisi muhacirlerin fakirlerinden, iyi amelli, pek çok manevi güzellikleri üzerinde birleştirmiş bir zat-ı muhteremdir. Dış görünüşün fazla önemli olmadığının canlı örneği gibidir. Üzerinde topladığı faziletler nedeniyle peygamberimizin yanında çok kıymetli idi.
Resulallah onun hakkında:
-Varlığım kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki yer yüzü (kabile reisi olupta kötü halli kişileden olan) Uyeyne ve Akra gibi kimselerle dolup taşsa Cuayl b. Süraka onların tümünden daha hayırlıdır buyurmuştur.
Cuayl b. Sürâka Benî Kurayza savaşında bir gözünü kaybetmişti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================




YÂSİR B. ÂMİR (r.anh)


Yâsir b. Âmir b. Malik Mezhıc’lerin Malik b. Üded oğullarındandır.
Yâsir b. Âmir kerdeşleri Hâris ve Mâlik ile diğer kardeşlerini aramak için Yemen’den Mekke’ye gelmişlerdi. Hâris ile Mâlik Yemen’e dönmüş Yâsir ise Mekke’de kalıp Ebu Huzeyfe b. Mugire’nin andlaşmalısı olmuş, o da onu kadın kölesi Sümeyye bint-i Huyyat (Hubat) (Hubbat) ile evlendirmişti. Ammar b. Yâsir doğurunca Ebu Huzeyfe Sümeyye hatunu azat etmiştir.
Yâsir’in Sümeyye hatundan Ammar’dan başka Abdullah isminde bir oğlu daha oldu.
Yâsir b. Âmir ailesi Ebu Huzeyfe’ye bağlılıklarını devam ettirdiler, yanından ayrılmadılar.
Yâsir b. Âmir Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Kendisi hanımı ve oğulları en ağır işkencelere uğratıldılar. Yâsir b. Âmir işkenceler altında Müslüman olarak can verdi.
Yâsir b. Âmir Allah yolunda can veren ilk İslam şehididir.

Allah (c.c) ondan razı olsun


==============



SÜMEYYE Bint-i HUYYAT (HUBAT) (HUBBAT) (r.anha)


Sümeyye bint-i Huyyat (Hubat) (Hubbat) Mahzum oğullarından Ebu Huzeyfe’nin kölesi idi. Ebu Huzeyfe onu anlaşmalısı Yasir b. Âmir ile evlendirdi. Bu evllilikten Amr ismindeki oğlu olunca azat edildi.
Sümeyye hatun Mekke’de ilk sıralarda Müslüman olmuştur. En ağır işkencelere uğratılan fakir ve korumasız Müslümanlardandı. Kendisi çok yaşlı ve zayıftı.
Bir gün işkencelerden işkencelere uğratılırken Ebu Cehil ona Lat ve Uzza putlarına dönmesini, girdiği yeni dini terk etmesini söyledi. Fakat Sümeyye hatun kabul etmedi. Bunun üzerine Ebu Cehil kargısını önüne saplayarak onu şehit etti.
Sümeyye hatun Allah (c.c) yolunda şehit edilen ilk Müslüman kadındır.
Sümeyye hatun yaşlı, zayıf ve korumasız olmasına rağmen Müslümanlığını açıklamaktan çekinmeyen, bu uğurda işkencelerden işkencelere uğratılmayı göze alan yedi İslam mücahidinden birisi olma şerefine de erişmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun



==========


AMMAR B. YÂSİR (r.anh)


Ammar b. Yâsir, Yâsir b. Âmir’in Sümeyye hatundan olan ilk oğludur. Peygamberimizin Erkam’ın evine girmesinden sonra Müslüman olanların ilklerindendir.
Ammar b. Yasir Dar-ı Erkamın önünde bulunan Süheyb b. Sinan’a rastlayınca:
-Ey Süheyb! Sen bu konuda ne yapmak istiyorsun? Diye sordu.
Sübeyb’te ona:
-Ey Ammar! Sen bunu bana niçin sordun? Ya sen ne yapmak istiyorsun? Diye cevap verdi.
Ammar’da:
-Şu kapının ardında bulunan Muhammed’in yanına girip söylediklerini dinlemek istiyorum dedi.
Onun bu sözleriyle rahatlayan Süheyb:
-Ey Ammar! Bende öyle yapmak istiyorum dedi.
Beraberce peygamberimizin yanına girdiler. Peygamberimizi onlara Kuran-ı Kerim okudu, İslamiyeti arz ve teklif etti. İkisi de hemen Müslüman oldular. Fakat o dönemlerde müslümanlar müşriklerce takip edilmekte, yakalananlar ağır işkenceler uğratılmaktaydı. Bu nedenle akşam oluncaya kadar bekledikten sonra gizlice çıktılar.
Ammar b. Yâsir müslüman olduğunu açıklamaktan çekinmeyen ilk yedi İslam mücahidinden birisidir. Evini mescit haline getirip namaz kılan Müslümanların da ilkiydi.
Geceleri evine kapanır, uzun müddet ibadetle meşgul olurdu.
Allah’ın (c.c) azabından korkar, rahmetini umardı.
Onun bu hareketi Kuran-ı Azimüşşanda şöyle öğülür:
“-Yoksa o Ahiret azabından korkarak Rabbinin rahmetini umarak gecenin ıssız saatlerinde secdeye kapanır, kıyamda durur bir halde tâat ve ibadet eden kimse gibi midir?
De ki; hiç bilenle, bilmeyen bir olur mu?
Ancak temiz akıl sahipleridir ki bunları hakkıyle düşünürler.” (Zümer-9)
Ammar b. Yasir sık sık peygambermize ziyaret ederdi. O gelip yanına girmek için izin istediğinde peygamberimiz onu sesinden tanır:
-O Ammar’dır. Ona izin veriniz der, yanına gelince de:
-Ey yaratılışından pak olan, güzel amelleriyle daha güzelleştirilip paklaştırılan, hoşlaştırılan merhaba! Hoş geldin, sefalar getirdin diyerek iltifatlarda bulunurdu.
Ammar b. Yasir cennetin kendilerine kavuşmayı özlediği üç sahabiden birisiydi.
O insanların en uzun susanı, en az konuşanı idi.
Ammar b. Yasir bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu, Ona canla başla hizmet etti.
Hicretin otuz yedinci yılında Hz. Ali’nin yanında olduğu halde Sıffin savaşında şehit olmuştur.
Ammar b. Yâsir uzun boylu, esmer tenli, yerinde duramayan hareketli bir Zat idi. Gözlerinin siyahı biraz kırmızı, omuzlarının arası genişti. Başının en tepesindeki saçları dökülmüştü. Ağaran saçlarının rengini boyayıp değiştirmezdi.
Allah (c.c) ondan razı olsun.


==========



ABDULLAH B. YÂSİR (r.anh)


Abdullah b. Yâsir Ammar b. Yâsir’in anne baba bir kardeşidir.
Abdullah b. Yâsir ilk sıralarda Müslüman oldu. Kendisi anne, baba ve kardeşi gibi Mekke’de korumasız, fakir ve zayıf müslümanlardan olduğundan müşriklerce çeşitli işkencelere uğratılmış olup anne ve babası gibi müslüman olarak can vermiştir. Aynı ailenin üçüncü şehididir.
Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============



UTBE B. GAZVAN (r.anh)


Utbe b. Gazvan b. Câbir Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Oradan Mekke’ye döndü ve hemen Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Bütün savaşlarda peygamberimizn yanında bulundu. Ashabın sayılı okçularındandı. Hz. Ömer onu Basra valiliğine tayin etmiştir. Hicretin onyedinci yılında Basrada vefat etti.
Utbe b. Gazvan uzun boylu ve güzel yüzlüydü. Gözlerinin akı biraz kırmızıya çalardı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==============



SÜHEYB B. SİNAN (SÜHEYB-İ RUMİ) (r.anh)


Süheyb b. Sinan’ın annesi Temim oğullarından Selma bint-i Kaîd b. Mehid’tir.
Süheyb b. Sinanın babası ve amcası Kisra’nın Übülle valisiydi. El Cezire ve Musul yakınlarındaki bir karyede oturmaktaydılar.
Bu karye Rumlar tarafından baskına uğrayıp yağmalanmış, henüz bir çocuk olan Süheyb’te esir edilerek ***ürülmüş Rumların arasında büyümüştü. Bu nedenle Arapçası biraz Rumcaya çalardı.
Büyüdüğü yerin Denizli’nin Tavas ilçesi olduğu rivayet edilir.
Büyüyünce Rum efendileri onu Kelb kabilesinden birine sattılar. Satın alan onu Mekke’ye getirip tekrar satışa çıkardı. Mekke’nin tanınmış kişilerinden Abdullah b. Cüd’an da satın alarak azat etti.
Bazı eserlerde Süheyb b. Sinan’ın ailesi ve çocukları kaynak gösterilerek; onun esir edildikten sonra satılmadığını, kendisi çocukluktan kurtulup büluğ çağına erince Rumların yanından kaçarak Mekke’ye geldiğini, Abdullah b. Cüd’an’ın antlaşmalısı olarak Mekke’de kaldığını bildirmektedir.
Süheyb b. Sinan nübüvvet gelmeden öncede peygamberimizle tanışır, görüşürdü. Bu nedenle peygamberimizi çok yakından ve iyi tanımaktaydı.
Peygamberimizin yeni bir din getirdiğini duyunca yanına gitmeye ve ne getirdiğini öğrenmeye karar verdi. Peygamberimiz o sıralarda Dar-ı Erkamdaydı.
Dar-ı Erkamın kapısı önünde Ammar b. Yasir ile karşılaştı. İkisi de peygamberimizin yanına gitmeye niyetlenmekte fakat ortam şartları nedeniyle niyetlerini gizlemekteydiler. Sonunda birbirlerini teşvik edip cesaretlendirerek peygamberimizin huzuruna girdiler. Peygamberimiz onlara Kuran-ı Kerim okudu, islamiyet’i arz ve teklif etti. Onlarda hemen müslüman oldular. O gün akşama kadar Dar-ı Erkamda peygamberimizin yanında gizlendiler. Akşam olunca da gizlice çıktılar.
Süheyb b. Sinan Ammar b. Yasir gibi müslümanlığını açıklamaktan çekinmeyen ilk yedi mücahitten birisiydi. Mekke’de Allah (c.c) yolunda uğratıldıkları ağır işkencelere sabredip katlanan mümin ve Müslümanlardandı.
Süheyb b. Sinan nesi var, nesi yoksa Mekke’de müşriklere bırakarak peygamberimizin arkasından Medine’ye hicret etti. Ona Kûba köyünde varıp kavuştu.
Peygamberimiz onun her şeyini Mekke’de müşriklere bırakıp ardı sıra Medine’ye nicret ettiğini duyunca:
-Ya Ebu Yahya! Satış kârlı çıktı, satış kârlı çıktı buyurdu. Mekkede müşriklere bırakmak zorunda kaldığı malı ve mülküne karşılık Allah’ın (c.c) onu çok daha güzel bir şekilde ödüllendireceği müjdesini verdi.
Süheyb b. Sinan bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Ondan hiç ayrılmadı.
Hicretin otuz sekizinci yılında Medine’de vefat etmiş olup, Baki mezarlığına defnedilmiştir.
Süheyb b. Sinan orta boylu, kızıl benizli, çok saçlı bir Zat-ı Muhterem idi.
Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================


MUS’AB B. UMEYR (r.anh)


Mus’ab b. Umeyr Abdüddar oğullarından olup peygamberimizin soyu ile soyu Kusayy b. Kilab’ta birleşir.
Mus’ab b. Umeyr’in annesi Hunas bint-i Malik’tir.
Mus’ab b. Umeyr peygamberimizin Dar-ı Erkamda halkı İslam’a davet ettiğini işitince hemen yanına gelip ilk sıralarda Müslüman oldu, ancak Müslümanlığını annesinden ve kavminden korkarak gizli tuttu. Gizli, gizli peygamberimizin yanına gider gelirdi. Fakat müşriklerden Osman b. Talha onun namaz kıldığını görünce gidip kavmine ve annesine haber verdi. Onlarda Mus’ab’ı tutup hapsettiler. Allah (c.c) yolunda yapılan birnci Habeş hicretine katılıncaya kadar serbest bırakmadılar.
Musab bir müddet sonra Habeş ülkesinden Mekkeye geri geldi. Fakat gerek ailesinin, gerekse kavminin baskısına dayanamayarak ikinci Habeş hicretine de katıldı. Böylece her iki Habeş hicretini birleştirme şerefine erdi.
Peygamberimiz onu İbn. Ümmü Mektum ile Kur’an öğretmeni ve imam olarak Medine’ye gönderdi. Böylece Medine’ye ilk hicret eden Müslümanlardan biri olma şerefine de nail oldu.
Mus’ab b. Umeyr İslam için her çeşit zorluklara katlanır, her türlü fedakârlıkları yapmaktan çekinmezdi.
Bu konuda Hz. Ali derki:
-Ben Medine’de Resulallah ile birlikte mescide oturuyordum. Yanımıza Mus’ab b. Umeyr geldi. Kendisinin üzerinde yamalı bir deri hırkadan başka bir şey yoktu. Dabaklanmamış bir koyun postunu elbise diye üzerine almıştı. Resullah onu böyle görünce gözleri yaşardı ve şöyle buyurdu.
-Bakınız şu yiğite ki Allah (c.c) onun kalbini nurlandırdı da o anne ve babası arasında sizin görmediğiniz yiyecek ve içeceklerin en iyileriyle beslenmekte olduğunu görüp dururken Allah (c.c) ve Resulünün sevgisi ona onların hepsini bıraktırdı.
Sonra Resulallah Mus’ab’a dönerek:
-Ey Mus’ab! Ben seni Mekke’de gördüğüm zaman senden daha ince elbise giyen, senden daha güzel ve uzun saçlı yiğit yoktu. Şimdi sen bir hırka içinde saçı başı karma karışık bir haldesin buyurdu.
Mus’ab Müslüman olmadan önce her türlü nimetler içinde yüzüyordu. O gün ise yamalı bir derinin içinde bulunuyordu.
Yine bu konuda Âmir b. Rebia da:
-Mus’ab b. Umeyr Müslüman olduğu günden Uhud’ta şehit düştüğü güne kadar benim dostum ve arkdaşımdı. Biz birbirimizden hiç ayrılmazdık. Habeş ülkesine yapılan her iki hicrette bizimle birlikte yola çıkmıştı. Kafile içinde benim yol arkadaşımdı. Ben onun kadar güzel huylu ve onun kadar aykırı davranışı az bir kimse görmedim demiştir.
Mus’ab b. Umeyr Bedir ve Uhud savaşlarında peygamberimizin yanında bulundu. Uhud savaşında şehit oldu. Defnedilirken bir kefen bezi bulunamadı da üzeri ızhır otuyla kaplanıp öyle defnedildi.
Abdurrahman b. Avf (r.anh) onun bu halini imrenip durmuştu.
Musab b Umeyr orta boylu, ince derili, güzel ve uzun saçlı olup Mekke delikanlılarının en yakışıklısı idi. Anne ve babası onu çok severdi. Çok zengin olan annesi ona elbisenin en incesi ve en güzelini giydirirdi.
Musab b. Umeyr Mekkelilerin en güzel koku sürünen genci idi. Ayakkabıları da Hadrami diye anılan en iyi cins ayakkabılardı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============


ŞEMMAS B. OSMAN B. ŞERİD (r.anh)


Şemmas b. Osman Mahzum oğullarındandır. Şemmas’ın asıl ismi Osman olup yüzünün güzelliği ve parlaklığı nedeniyle Şemmas (Güneş gibi parlak) diye anılmıştır.
Şemmas b. Osman’ın annesi Abd. Şems oğullarından Safiyye bint-i Rebia’dır.
Şemmas ilk sıralarda Mekke’de müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı, sonrada Medine’ye hicret ederek iki hicreti üzerinde birleştirdi.
Bedir ve Uhud savaşlarında peygambermizin yanında bulundu.
Uhud savaşında Müslümanlar dağılınca peygamberimizin yanından ayrılmayan, Onun için ölümü seve seve göze alan sahabilerden birisiydi. Peygamberimiz sağa sola dönüp baktıkça bütün gücüyle savaşan Şemmas’ı görürdü. Bir ara peygamberimiz müşrikler tarafından kuşatılınca Şemmas vücudunu peygamberimize siper yaptı ve vurularak yere düştü.
Peygamberimiz onun bu husustaki fedakârlığı hakkında:
-Uhud günü Şemmas’ı kendime bir siper ve kalkan olarak buldum buyurmuştur.
Şemmas b. Osman Uhud günü ağır yaralı olarak Hz. Ümmü Seleme’nin evine getirldi. Hiç bir şey tatmadan bir gün ve bir gece yaşadıktan sonra şehîden vefat etti. Uhud şehitliğine defnedildi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================

EBÛ MUSA’L’EŞ’ARİ (r.anh)


Ebu Musa Abdullah b. Kays Eş’arî’lerdendir. Eş’arî’lerin yurdu Yemen’dir.
Ebu Musa’l’eş’arî’nin annesi Zabya bint-i Vehb. B.Akk’tır. Bazı kaynaklarda annesinin Tayyibe bint-i Vehb b. Atik olduğu yazılıdır.
Ebu Musa’l’eş’arî ailenin en küçüğüydü. Peygamberimizin ortaya çıktığı haberi Yemen’de duyulunca ağabeyleri Ebu Bürde ve Ebu Rühm ile yanlarında kavimlerinden elli üç kişi olduğu halde muhacir olarak peygamberimizin yanına gitmek üzere gemi ile yola çıktılar. Fakat çıkan ters bir rüzgâr onları Habeş ülkesine ***ürdü. Hz. Cafer ve arkadaları Habeş necaşisinin yanında bulunuyorlardı. Necaşi onları koruyup kollamakta, çok iyi davranmaktaydı.
Cafer b. Ebu Talib onlara:
-Bizi buraya resulallah göndermiş ve bize burada bir müddet oturmamızı emretmiş bulunmaktadır. Sizde burada bizimle birlikte oturunuz dedi.
Gelen Eş’arîler diğer muhacirlerle birlikte bir müddet Habeş ülkesinde oturdular. Sonra Necaşi onları bir gemiye, Cafer b. Ebu Talib ve arkadaşlarını diğer bir gemiye bindirerek peygamberimizin yanına gönderdi.
Hayber fethedildiği sıralarda Resulallah’ın yanına ulaştılar. Resulallah onlara Hayber fethinde bulunmamış olmalarına rağmen ganimetten pay ayırdı, bir şeyler verdi. Halbuki Resulallah Hayber’in fethinde bulunmayan hiç kimseye ganimetten pay vermemişti.
Bazı insanlar sonradan gelen bu gemi halkına:
-Biz hicrette sizleri geçmiş bulunmaktayız diyorlar, bir bakıma onları küçük görüyorlardı. Bunlardan biri de Hz. Ömer idi.
Hz. Cafer’in hanımı Esma bint-i Umeys peygamberimizin zevcesi müminlerin annelerinden Hz. Hafsa bint-i Ömer’e ziyarete gittiğinde kızının yaınında bulunan Hz. Ömer onu göstererek:
-Ya Hafsa! Yanında bulunan şu kadın kimdir? Diye sordu.
Hz. Hafsa’da:
-O Cafer b. Ebu Talib’in zevcesi Esma bint-i Umeys’tir. O Habeş ülkesinden gelen mıuhacirlerdendir dedi.
Bunun üzerine Hz. Ömer Esma bint-i Ümeysi bir parça küçümseyerek:
-Hâ! Şu Habeşle ilgili olan, şu denizci kadın ha dedi.
Hz. Hafsa’da:
-Evet! O tavsif ettiğindir dedi.
Bunun üzerine Hz. Ömer Esma bint-i Ümeyse dönerek:
-Bizler muhakkak ki hicrette sizleri geçmiş, hicret yönünden bizler sizlerden daha yükseklerde bulunmaktayız. Bunun için bizler Resulallaha sizlerden daha layık ve daha yakınızdır dedi.
Hz. Ömer’in bu sözleri Esma bint-i Ümeys’i kızdırdı.
Hz. Ömer’e dönerek:
-Vallahi ey Ömer! İş senin söylediğin gibi değildir. Sizler Resulullah’ın yanında bulunuyordunuz da o açlarınızı doyuruyor, cahillerinizi vaazlar ve öğütler vererek yetiştiriyordu. Sizler onun koruması ve etekleri altındaydınız.
Bizler ise din yolunda uğradığımız düşmanlıklar yüzünden yurdumuzdan ayrılıp, en uzak yerlere Habeş yurtlarına düşmüştük. Oralarda türlü eziyetler, sıkıntılar çektik. Pek çok şeylerden mahrum kaldık. Bu da ancak Allah (c.c) ve Resulünün, Allah’ın (c.c) ve Resulünün hoşnutluğunu kazanmak için göze alınmıştı.
Vallahi ey Ömer! Ben şu dediğini Resulallah’a söyleyeceğim ve şu sözlerinin doğru olup olmadığını Ona soracağım. Vallahi ben bu hususta ne yalan söylerim, ne yalana tenezzül ederim, ne de alacağım cevaba kendimden bir şeyler katıp çoğaltırım dedi.
O sırada bir rastlantı olarak peygamberimiz yanlarına geldi. Esma bint-i Ümeys onu görünce çok sevindi.
Peygamberimize Hz. Ömer’in sözlerini haber verdi.
Peygamberimiz:
-Ey Esma! Sen bu konuda karşılık olarak ona ne söyledin? Diye sordu. Esma’da Hz. Ömer’e söylediklerini nakletti. Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Esma! Bu hususta O bana sizlerden daha layık ve yakın değildir. Onun ve arkadaşlarının bir hicreti ve bir hicret sevabı vardır. Siz gemi halkının ise iki hicreti ve iki hicret sevabı vardır. Sizin ecriniz iki keredir. Siz hem Necaşi’nin ülkesine hicret ettiniz, hemde yanıma hicret ettiniz buyurdu.
Eş’arilerde bu çifte hicretin şerefinden nasiplenmiş mutlu topluluklardan biridir.
Ebu Musa’l’eş’arî kendisini ibadete vermiş çok oruç tutan çok namaz kılan dünyadan yüz çevirmiş; ilimle, ameli birleştirmiş, dünyaya aldanmamış bir zat-ı Muhterem idi.
Peygamberimizin azatlılarından Mesruk’un bildirdiğine göre:
-İlim peygamberimizin ashabından şu zatlara:
Ömer b. Hattab’a
Ali b Ebu Talib’e
Abdullah b. Mes’ud’a
Übeyy b. K’âb’a
Muaz b. Cebel’e
Zeyd b. Sabit’e
Ebüdderdâ’ya
Ve
Ebu Musa’l’eş’arî’ye varır dayanır.
Kadılarda dörttür. Onlarda:
Ömer b. Hattab,
Ali b. Ebu Talib,
Zeyd b. Sabit,
Ve
Ebu Musa’l’eş’arî’ dir demiştir.
Ebu Musa’l’eş’arî son derece güzel ve gür sesli olup ashabın içinde Kuran-ı Kerimi en güzel okuyanı ve fıkıh ilminde en üstünlerinden birisi idi. Ashab arasından ondan daha güzel, daha gür sesli olanı yoktu.
Peygamberimiz birisinin Kur’an okuduğunu duyunca:
-Şu Kuran okuyan kimdir? Diye sordu. Yanındakiler:
-O Ebu Musa’l’eş’arî Abdullah b. Kays’tır dediler.
Bunun üzerine Resulallah aleyhisselam okunan kuranı bir kere daha hayranlıkla dinledikten sonra:
-Muhakkak ki Ebu Musa’ya Davud ailesinin mizmarla- rından (nefes borusu, hançerelerinden) bir mizmar verilmiştir buyurdu.
Ebu Musa’l’eş’arî son derece edebli ve hâyâlı bir kişi idi. Uyurken üzerinin açılmasından korkarak elbisesi ile uyur, gece karanlığında evinde yıkanırken Rabbinden hâyâ eder, edeb yerlerini kapalı tutmaya çalışırdı.
Ebu Musa’l’eş’arî Hz. Ali ile Muaviye b. Ebu Süfyan arasındaki anlaşmazlıkta Hz. Ali’nin hakemi idi.
Ebu Musa’l’eş’arî zayıf ve kuru, kısa ve köse bir zattı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================




HZ. ABBAS B. ABDÜLMUTTALİB (r.anh)


Hz. Abbas b. Abdülmuttalib peygamberimizin amcasıdır. Yaşça peygamberimizden üç yaş büyüktür.
Hz. Abbas’ın annesi Hazrecîlerden Nüteyle bint-i Ceneb b. Küleyb’tir.
Hz. Abbas, Hz. Abbas’ın hanımı Ümmül Fadl ve kölesi Ebu Rafi peygamberimizin Allah’ın (c.c) emri üzerine en yakınlarını islamiyete davet ettikten, İslamiyet ev halkı içinde konuşulmaya başladıktan sonra Müslüman olmuştur.
Hz. Abbas ticaretle uğraşan zengin bir kişi idi. Pek çok serveti vardı. Fakat servetinin büyük bir kısmı kavmi içinde veresiyede dağınık dururdu. Hz. Abbas bu durumunu göz önüne alarak Müslümanlığını açıklamak istemedi, gizli tuttu. Müşriklerden yana göründü. Onun bu tutuma daha sonra İslamiyet açısında pek çok hayırlara vesile olmuştur.
Kendisi Haşim oğullarının yöneticisi idi. Akılda herkesten üstündü.
Nübüvvetten sonra onuncu yılda yapılan Akabe bey’âtinde
Peygamberimizin yanındaydı.
Peygamberimizin Müslüman olan Medineliler ile birlikte gitmeye niyetlendiğini öğrenince Medinelilerin karşılarına çıkmış ve:
-Ey Hazrecîler topluluğu! Bilirsinizki Muhammed bizdendir. O dostu da düşmanı da çok olan ulu ve şerefli bir kişidir.
Biz kendisini düşmanlarının, muhaliflerinin tecavüzünden koruduk ve koruyoruz. O kavmi arasında, memleketi içinde izzet ve şerefiyle emin bir surette yaşamaktadır.
Halbuki şimdi size katılmaya, sizinle birlikte gitmeye karar vermiş bulunuyor. O sizinle giderse bizim korumamız altından çıkıp, sizin korumanız altına girmiş olacaktır. Sizlerse bu konuda aht ve misak vermiş, Ona biat etmiş bulunmaktasınız.
Ona verdiğiniz sözü yerine getirebilecek ve muhalafet edip düşmanlık gösterenlerden kendisini hakkıyle koruyabilecek misiniz? Bunu hakkıyle ifa edebilecek misiniz?
Bunu hakkıyle yerine getirebilecekseniz ne âlâ?
Yok eğer Mekke’den çıktıktan sonra kendisini bıra

HZ. ÖMER B. HATTAB (r.anh)


Nübüvvetin altıcı yılında peygamberimizi sevinçlere boğan bir başka olay ise Ömer b. Hattab’ın iman ederek Hz. Ömer b. Hattab olmasıdır.
Hz. Ömer’in iman etme hikayesi gerçek bir ibret vesikasıdır. İslam nurunun insan ruhunda oluşturduğu o büyük değişimin en büyük kanıtıdır. Öyleki; bu büyük nur, insanlara işkence etmekten zevk alan katı kalpli, sert tabiatlı Ömer b. Hattab’tan Dicle kenarında kaybolan bir keçi yavrusunun sorumluluğunu ruhunun derinliklerinde duyarak Allah (c.c) korkusuyla ağlayan Hz. Ömer b. Hattab’ı meydana getirmiştir.
Ömer b. Hattab’ın müslüman olarak Hz. Ömer b. Hattab olması aynı zamanda peygamberimizin bir duasının sonucudur.
Peygamberimiz bir pazartesi günü Dar-ı Erkamda bulunduğu sırada ellerini semaya açarak:
-Ey yüce Rabbim! Ebu Cehil b. Hişam veya Ömer b. Hattab’tan Sana sevgili olanıyle İslamı güçlendir. Onlardan biriyle aziz kıl diye dua etmiş, bu duayı yanında bulunan müslümanlar duymuştu.
Bu duadan dört gün sonra gelen ilk Cuma günü Müslümanlardan nefret edip, durmadan onlara sataşan, onları işkencelerden işkencelere uğratan; katı kalpli, sert tabiatli Ömer b. Hattab müslüman olarak Hz. Ömer b. Hattab olacaktır.
Hz.Ömer’in müslüman olması Hz. Hamza’nın müslüman olmasından üç gün sonradır.
İbret alanlar için bu olay tam bir mucizedir.
Ömer b. Hattab Adiyy oğullarından olup annesi Hanteme bint-i Hişam’dır. Hanteme hatun Ebu Cehil’in amcakızı olduğundan Ebu Cehil, Amr b. Hattab’ın dayısı mevkiinde idi.
Ömer b. Hattab Kureyş kavminin ileri gelenlerindendi. Kendisi okuryazardı. Cahiliye devrinde daha başka ek görevlerle birlikte elçilik işi Ona verilmişti.
Kureyşiler gerek kendileri gerekse diğer kabileler arasında çıkan anlaşmazlıklarda elçi ya da arabulucu olarak onu gönderirlerdi.
Herhangi bir hususta hakem veya kabileler arasında övünme yarışmacısı seçileceği zaman muhakkak o seçilirdi.
Kendisi aynı zamanda Kureyşilerin güçlü pehlivanları arasındaydı. Ûkaz panayırında tertiplenen güreşlere çıkar; kâh yıkar, kâh yıkılırdı.
Şam ve Irak’a pek çok seferler yapmış, bu seferler sırasında Acem kralları ile görüşmüştü.
Ömer b. Hattab peygamberimize ve müslümanlara karşı en sert, en katı davrananların başında gelmekteydi.
Ömer b. Hattab İslamiyetten nefret etmekteydi. Fırsat buldukça peygamberimize ve Müslümanlara sataşır, elinden gelen her kötülüğü yapardı.
Onun hışmına uğrayan zayıf ve korumasız müslümanların başında Zinnire hatun, kızı Ümmü Übeys hatun, Nehdiye ve Lübeyne hatunlar gelmekteydi.
Ömer b. Hatttab canı sıkıldıkça bu dört kadının başlarına dikilip boğazlarına sarılır; elleri iki yanlarına düşünceye, gözleri pörtleyip yuvalarından fırlayıncaya, artık öldü denilinceye kadar sıkardı. Artık o ölmüştür denilmeden bırakmazdı.
Ömer b. Hattab içki içmeyi çok severdi. İçki onu neşelendirirdi. Bu nedenle sık sık içki meclislerine katılırdı.
Ömer b. Hattab İslamiyetten, peygamberimizden, tüm Müslümanlardan nefret etmekteydi ama Kur’anın o eşsiz fesahat ve belagatinin de etkisinde kalmakta, gizli gizli Kur’an dinlemekten kendini alamamaktaydı.
Bir gün evinden çıktığında Resulallah aleyhissselamı Mescid-i Harama doğru giderken gördü.
Yetişip sataşmak için arkasından aceleyle yürüdü fakat peygamberimiz ondan önce Mesc-i Harama gelmiş ve âdeti olduğu üzere namaza durmuştu. Peygamberimiz burada namaza durduğunda Şam’a doğru yönelir; Kâbe, Şam ile kendi arasında kalırdı.
Ömer b. Hattab gelip tam peygamberimizin arkasında durdu. Okuduklarını rahatlıkla duyabiliyordu. Niyeti peygamberimizi sataşmak, Onu üzmek, rencide etmekti ama okudukarına kulak kabartmaktan da kendini alamadı.
Peygamberimiz namazının birinci rekâtında Hakka suresini okumaya başlamıştı. Yüce Allah (c.c) bu Sure-i Celilesinde şöyle buyurmaktaydı.
“-Gerçekleşecek olan Hak nedir? Nedir o gerçekleşecek olan Gün?
Gerçekleşecek olanın ne olduğunu Sana kim ve nasıl öğretti?
Semud ve Âd kavimleri tepelerine inip yüreklerinde patlayacak bu gerçeği yalanladılar. Bu nedenle Semud kavmi zorlu bir sesin getirdiği sarsıntı ile yok edildi.
Âd kavmi de bu nedenle önünde durulmaz, dondurucu ve uğultulu bir rüzgarla helak edildi.
Allah köklerini tamamen kurutmak üzere o soğuk ve uğultulu rüzgârı yedi gece, sekiz gün üzerlerinde estirip durdu.
Sen o gün onların hallerini bilebilseydin kökünden çıkarılmış hurma kütükleri gibi yıkıldıklarını görürdün.
Onlardan arda kalmış bir şey görebiliyor musun?
Firavun, ondan öncekiler ve alt üst olmuş kasabalarda oturanlarda hep bu suçu işlemişler, Rabbin peygamberine baş kaldırmışlardı. Bunun üzerine Allah onları perçemlerinden şiddeti artıkça artan bir dehşetle yakaladı.
Ey insanlar! Su dağları aşıp taştığı vakit bir ibret olmak üzere anlayışlı kulaklar anlasın diye süzülen gemi de sizi Biz taşıdık.
Sûra bir üfürüş üfürüldüğü, yer ve dağlar kaldırılıp bir vuruşla birbirine çarpıldığı zaman; işte o gün olacak olur, kıyamet kopar.
Gök baştanbaşa yarılır ve düzeni bozulur. Meleklerse onun çevresindedirler. O gün Rabbinin arşını onlardan sekiz saf yüklenir.
Ey insanlar! O gün geldiğinde sizler huzura arz olunacaksınız. Hiç bir sırrınız gizli kalmayacaktır.
Kitapları sağından verilenler; alın, amellerimin kitabını okuyun. Doğrusu ben bir hesaplaşma ile karşılaşağımı umuyor ve biliyordum der.
Artık onlar meyveleri sarkmış yüksek bir cennet içinde hoş bir yaşayış içine gireceklerdir.
Onlara şöyle denilecektir. Şu nimetler geçmiş günlerde peşinen işlediklerinize karşılıktır. Sizler afiyetle yeyiniz, içiniz.
Kitapları sol ellerine verilen kimselerde; ahh! Keşke şu kitap bana verilmeseydi de hesabımın ne olduğunu bilmeseydim. Keşke bu iş ölünce son bulmuş olsaydı da diriltilmeseydim. Mallarımda, saltanatımda bana bir fayda vermedi. Gücümde kalmadı derler.
Onlarla görevli olan zebanilere tarafımızdan şöyle buyrulur.
Onları tutup ellerini boynuna sıkıca bağlayın, sonrada Cehenneme ***ürüp oraya yaslayın. Orada onları boyu yetmiş arşına varan bir zincirde vurun. Çünkü onlar yüce Allah’ı inanmayıp inkâr edenlerdendi.
Açları doyurmaz, yoksulları acımazlardı.
Bu nedenlerle burada onların acıyanı da yoktur.
Onların tek rızıkları gıslîn denilen kanlı irinlerdir.”
(El Hakka 1-37)
Ömer b. Hattab dinlediği kelamın belagatına, fasahâtine, düzgünlüğüne hayran oldu. Gerçi azap ayetleri birer şamar gibi ruhuna inmişti ama bu hayranlığa engel olmuyordu. Fakat ruhunun gözlerinde henüz açılmamış kalın bir perde vardı. Bu nedenle kendi kendine:
-Vallahi şu Kişi Kureyşilerin dedikleri gibi bir şairdir. Ben böylesine güzel bir şiir ne gördüm ne de dinledim demekten kendini alamadı.
O böyle düşünürken Resulallah surenin dev***** okumaya başladı.
“-Görebildikleriniz ve göremedikleriniz adına yemin ederim ki Kur’an, şerefli bir elçinin Allah katından vahy yoluyla alıp getirdiği Sözdür. Dikkat edin! O şair sözü bir şiir değildir. Mucizelerimiz gözleriniz önünde olduğu halde sizler ne kadar az inanıyorsunuz.” (El Hakka 38-41)
Ömer b. Hattab bu ayetleri işitince irkildi. Sanki Resulallah onun içinden geçenleri biliyordu. Bunun üzerine Ömer b. Hattab:
-Galiba şu adam aynı zamanda bir kahindir. Sanki içimi okudu demekten kendini alamadı.
Resulallah surenin dev***** okumaya devam ediyordu. Ömer b. Hattab elinde olmadan dinlemeye başladı.
“-O kahin sözü de değildir. Sizler ne kadar kıt düşünüyor sunuz?
Şüphesizki Kur’an alemlerin Rabbinden indirilmedir.
Eğer Muhammed bize karşı Ona, kendinden bazı sözler katmış, uydurmuş olsaydı Biz Onu kuvvetle yakalar, gücünü kuvvetini elinden alır, şah damarını koparıverirdik. Hiç birinizde Onu koruyamazdınız.
Kur’an Allah’a karşı gelmekten sakınanlara güzel ve kesin bir öğüttür.
İçinizde yalanlayanların olduğunu şüphesizki bilmekteyiz. Doğrusu Kur’an inkârcılar için sadece bir üzüntü kaynağıdır.
O şüphesiz kesin bir gerçektir.
Öyleyse ey insan! Rahman ve rahim olan, ilmiyle her şeyi kuşatmış Rabbinin adını tesbihe devam et. (El Hakka 42-52)
Sure bitince Ömer b. Hattab’ın iki eli böğründe kaldı. Duyduklarının şaşkınlığıyla hemen oradan uzaklaştı. Giderken ruhunda minik bir şüphenin sızısı vardı.
Ömer b. Hattab ilk defa kendine:
-Muhammed gerçekten Allah’ın resulü mü? Diye sormaktan kendini alamadı.
Aradan bir müddet geçtikten sonra Ömer b. Hattab bazı arkadaşlarıyla toplanıp eğlendikleri yere gitti. Niyeti arkadaşlarıyla buluşup içki içmek, sarhoş olmaktı. Fakat gittiği yerde kimseyi bulamadı. Oralarda dolanırken aklına bir başka içkici arkadaşının yanına gitmek geldi. Kendi kendine:
-Ben filancanın yanına gideyim. Muhakkak ki onun yanında içki vardır. Ondan içki alır içerim dedi.
Gideceği arkadaşı Mekke’nin içki satıcısı idi. Fakat Ömer b. Hattab bu arkadaşını da bulumadı. İyice sıkılıp bunalınca kendi kendine:
-Bari Kâbe’yi yedi yada yetmiş defa tavaf edeyim. Böylece can sıkıntım biraz giderilmiş olur dedi.
Kabe’yi tavaf için Mescid-i Harama gelince orada peygamberimizi namaz kılarken gördü. Daha önce duyduklarıyle içinde oluşmuş o minik şüphe yeniden depreşti. Kuran dinlemek için içinde engel olamadığı bir istek oluştu. Yine kendi kendine:
-Vallahi ne olursa olsun bu gece Muhammed’in söylediklerini işitmek için durup dinlemek istiyorum deyip peygamberimize doğru yaklaşmak istedi. Fakat o Müslümanlar arasında çok kötü bir üne sahipti. Hangi Müslüman onu görse muhakkak korkar, ondan uzaklaşır, yönünü değiştirir, uzak durmaya çalışırdı. Peygamberimizinde onu görünce tedirgin olacağı kesin gibiydi.
Ömer b. Hattab peygamberimize yaklaşarak Onu rahatsız etmek istemedi. Kendi kendine:
-Dinlemek için yaklaşırsam belki Onu korkutup tedirgin edebilirim. O da Kur’an okumaktan vaz geçer. En iyisi Onu fark ettirmeden yaklaşmak dedi.
Ömer b. Hattab biraz geri giderek Hacer köşesine kadar geldi. Orada Kâbe’nin örtüsü altına gizlenip yavaş yavaş peygamberimize doğru yürüdü. Tam peygamberimizin karşısına gelip durdu. Peygamberimz onun orada olduğunu fark etmedi. Kuran okuyup namaz kıldı. Ömer b. Hattab peygamberimiz namazını bitirip oradan ayrılıncaya kadar ortaya çıkmadı. Duyduklarından bir kez daha son derece etkilenmişti. Daha önce ruhuna düşmüş olan şüphe kurdu biraz daha büyümüş, sızısı biraz daha artmıştı.
Muhammed (a.s) gerçekten Allah’ın (c.c) resulü olamaz mıydı?
Ömer b. Hattab evine giderken aklı yanıtını bulamadığı pek çok sorularla doluydu.
Muhammed (a.s) kırk yaşına kadar aralarında normal bir Kureyşli gibi yaşamıştı. Son derece güvenilir, doğru sözlü, yalan nedir bilmeyen bir kişiydi. Gerçi son derece beliğ ve fasih konuşurdu ama kırk yaşından Allah’ın (c.c) rasulü olarak ortaya çıkıp getirdiği Kitabın belagat ve fesahati hiç kimsenin erişemeyeceği kadar yüksekti. Kendisi ümmi olup okur yazar olmadığından getirdiği Kitapta yazılanları bir başkasından öğrenmesi ya da eski kitaplardan aşırması da mümkün değildi.
Kendisi Allah’ın (c.c) rasulü olarak ortaya çıktıktan bir müddet sonra müşrikerin ileri gelenleri koruyucusu ve hamisi durumunda olan Ebu Talib’in yanına varmışlar, Ona mal, mülk, şan, şeref teklif etmişlerdi ama o:
-Güneşi sağ elime ayı da sol elime verseler yine de davamdan vazgeçmem demişti.
Aynısını Utbe b. Rebia da daha yakın bir zamanda Ona teklif etmiş, istersen senin için aramızda mal toplayarak en zenginimiz yapalım, istersen başımıza kral ol demişti ama O ona sadece Rabbinden vahiy yoluyla geldiğini söylediği muhteşem ayetlerle cevap vermişti.
Muhammed (a.s) ne yapmak, nereye varmak, neyi elde etmek istiyordu?
Kureşy kabilesiyle beraber bütün Arapların yıldırımlarını, tek yaydan oka tutulma tehlikesini hangi gaye için üzerine çekiyordu?
Onun ailesine ve kızlarına son derece düşkün bir baba olduğunu biliyordu. Muhammed (a.s) bu hareketiyle hem kendisinin hemde ailesinin hayatlarını tehlikeye attığının elbetteki farkındaydı. Hem ailesinden, hemde evlatlarından daha kıymetli ne olabilirdi?
Ömer b. Hattab bütün bu sorulara yanıt aramaktaydı ama ne yaparsa yapsın bu yanıtı bulamıyordu. Bu yanıtı bulamama onu derin bir şüphenin içine itmekteydi.
Bu şüphe Muhammed’in getirdiği yeni dine olduğu kadar içinde bulunduğu babalarından, atalarından kalan dine de yönelikti.
Ömer b. Hattab bunu fark edince ağır bir suçluluk duygusu içine girdi. Bu duygu ise onu Müslümanlara karşı daha sert ve daha haşin davranmaya itti. Bir bakıma her şeyi alt üst eden bu yeni dine karşı sert ve katı davranarak bu şüphelerden kurtulup temizleneceğini, eski haline döneceğini zannediyordu.
Ebu Cehil ise Ömer b. Hattab’ın ruhunda gezinip duran bu yanıtsız sorulardan habersiz ruhunun ve aklının gözlerini sıkı sıkıya kapatmış bir halde bu yeni dine nasıl engel olabilirim telaşı içindeydi. Ömer b. Hattabın aklında ve ruhunda gezinen bu sorular onunda aklında ve ruhunda gezinse o da onun gibi bir şüphenin içine düşecek:
-Muhammed (a.s) gerçekten Allah’ın (c.c) resulü olamaz mı? Sorusunu kendisine soracaktı.
Bu soru aynı zamanda körü körüne bağlandığı eski dinine olan bir şüpheyi de içerecekti. Belki de bu şüphe onu doğru yolu kılavuzlayacaktı. Fakat o aklından çok taassuba varan kara duyguların etkisindeydi. Gerçeği aramadığından gerçeği bulamıyordu.
Ebu Cehil sık, sık yaptığı gibi müşrik ileri gelenlerini başına toplayıp:
-Ey Kureyş cemaati! Muhammed ilahlarımıza dil uzatmaya, akıllarımızı akılsızlık saymaya devam ediyor. Sizden önce gelip geçmiş atalarınızın Cehennemde ateşe yaslanmış bir halde azap çektiklerini söylemektedir. Ne yaparsak yapalım Onu bundan vaz geçiremedik. Artık çaresiz kaldık.
Haberiniz olsun ki Muhammed’i öldürecek kimseye benden yüz kızıl veya siyah deve, bin ukiye gümüş, bin ukiye altın şu kadar misk göbeği, şu kadarda elbise var. Bilesiniz ki bunun dahası da var dedi.
Muhammed’i (a.s) öldüren kimse Ebu Talib’in ve haşim oğullarının hışmını ve düşmanlığını üzerine çekecek demekti ki muhtemelen kendisi de öldürülecekti.
Bu nedenle orada bulunanlardan hiç kimse Ebu Cehil’in bu teklifini evet diyemedi. Yalnız Ömer b. Hattab:
-Ey Ebul Hakem! Ben bu işe talibim. Ben bu işi yaparım dedi.
Ömr b. Hattab’ın bu işe talib olması diğer müşrikleri sevindirip, rahatlattı.
Ona:
-Ey Hattab’ın oğlu! İçimizde bu işi yapacak en uygun kişi sensin dediler.
Ömer b. Hattab Ebu Cehil’e dönerek:
-Ey Ebul Hakem! Vaat ettiklerin için sağlam kefilin var mı? diye sordu.
Ebu Cehilde:
-Evet! Vaat ettiklerim için sağlam kefilim vardır dedi.
Ömer b. Hattab’la Ebu Cehil Amr b. Hişam bu hususta bir anlaşma yaptılar. Ömer kılıcını kuşandı, peygambermizi öldürmek üzere yola çıktı.
Ömer b. Hattab’ın kız kardeşi Fatıma bint-i Hattab, eniştesi Said b. Zeyd Müslüman olmuşlar fakat Müslümanlıklarını gizli tutmaktaydılar.
Ömer b. Hattab’ın kabilesi olan Adiyy oğullarından Nuaym b. Abdullah Nahham’da müslüman olmuştu. Kavminden korktuğu için oda Müslümanlığını gizli tutuyordu.
Habbab b. Eret okur yazar olan az sayıda Müslümanlardandı. Sık sık Fatıma bint-i Hattab ile Said b. Zeyd’in yanına gelir, onlara Kuran okur ve okuturdu.
Ömer b. Hattab ise peygamberimizin nerede olduğunu sorup soruşturmuş; Safa tepeciğinin yanındaki Erkam’ın evinde olduğunu öğrenince öldürmek üzere o tarafa yönelmişti. Gerçekten de peygamberimiz yanında kadınlı erkekli kırk kadar sahabi olduğu halde Erkam’ın evinde oturmakta, yanında yeni müslüman olmuş olan amcası Hz. Hamza bulunmaktaydı.
Ömer kılıcını kuşanmış, pür hiddet Erkam’ın evine doğru giderken Nuaym b. Abdullah Nahham ile karşılaştı.
Nuaym onu bu halde görünce:
-Ey Ömer! Böyle kılıcını kuşanmış bir halde nereye gidiyorsun? Diye sordu.
Ömer b. Hattab’ta:
-Kureyşilerin işlerini darmadağın eden, akıllarını akılsızlık sayan, dinlerini ayıplayan, ilahlarını dil uzatan, ata dinini bırakıp yeni din tutan Muhammed’e gitmek istiyorum. Onu öldürüp kavmimin başını, sardığı beladan kurtaracağım dedi.
Nuaym b. Abdullah Nahham önüne gerilerek:
-Vallahi ey Ömer seni nefsin aldatmıştır. Sen Muhammed’i öldürünce Abd. Menaf oğullarının seni yeryüzünde gezer bir halde bırakacağını mı sanıyorsun?
Ömer b. Hattab kararlılıkla:
-Vallahi sonuç ne olursa olsun onu öldüreceğim dedi.
Nuaym:
-Ey Ömer! Sen istesen bile bunu yapamazsın. Çünkü Onu Allah (c.c) korumaktadır dedi.
Ömer b. Hattab Nuaym b. Abdullah Nahham’ın yakasını yapışarak:
-Demek Onu Allah korumaktadır ha! Demek sende onlardansın ha! Önce seni öldüreyim de gör diye bağırdı.
Nuaym can havliyle:
-Ey ömer! Sen beni bırakta ev halkının yanına dön. Önce onların işini bak. Onların işi üzerinde durmak sana, yapmak istediğin şu işten daha gereklidir dedi.
Onun bu sözleri üzerine Ömer B. Hattab irkilerek:
-Ey Nuaym! Sen benim ev halkımdan hangisini kastediyorsun? Bunu bana söyle de seni bırakayım dedi.
Nuaym b. Abdullah Nahham çaresiz bir halde:
-Onlar enişten ve amcanın oğlu Said b. Zeyd ile kız kardeşin Fatıma bint-i Hattab’tır. Onların ikisi de Muhammed’e (a.s) uyup Müslüman olmuşlardır. Sen beni bırakta önce onlarla ilgilen dedi.
Ömr b. Hattab Nuaym b. Abdullah Nahham’ın yakasını bıraktı. Hiddeti bir kat daha artmış bir halde burnundan soluyarak kız kardeşinin evine doğru yürüdü.
O sırada Habbab b. Erett onların yanında olup, yeni nazil olmuş olan Taha suresini okumakta, okutmaktaydı.
Ömer b. Hattab kız kardeşinin evine yaklaşınca onun sesini duydu, Kuran okunduğunu anladı, bu onu daha da hiddetlendirdi. Kız kardeşinin kapısını yumrukladı.
Fatıma hatun Ömer’i böyle pür hiddet, kılıcını kuşanmış bir halde görünce çok korktu. Önce Habbab b. Erett’i evin bir köşesine gizlediler. Ardından Fatıma hatun üzerine Taha suresi yazılı sahifeyi alıp uyluğuna sakladı. Her şey hazır olunca Ömer’e kapıyı açtılar.
Ömer içeri girince:
-Az önce işitmiş olduğum şey ne idi? Diye sordu.
Kız kardeşi ve eniştesi:
-Ey Ömer! Sen bir şey işitmiş değilsin dediler. Dinlerinden döndürülme korkusuyla yalan söylemeyi mübah gördüler.
Onların bu itirazları Ömer b. Hattab’ı daha da kızdırdı.
Hışımla eniştesi Said b. Zeyd’in üzerine yürürken:
-Bana yalan söylemeyin. Evet! Vallahi ikinizinde Muhammed’e uyduğunuzu ve Onun dinine girdiğinizi haber aldım. Az önce Muhammed’in şiirlerinden birini okuyordunuz. Kulaklarım onu duydu diye bağırdı.
Ömer b. Hattab eniştesi Said b. Zeyd’i tartaklayıp dövmeye başlayınca Fatıma hatun onu kocasından ayırmak, uzaklaştırmak istedi. Bu ara Ömer b. Hattab onun yüzüne de şiddetli bir şamar yapıştırdı. Fatıma hatunun ağzından, burnunda kan boşandı, şiddetle yere düşünce başı yarıldı.
Fatıma Hatun kana bulanmış yüzünü Ömer b. Hattab’a çevirerek:
-Ey Hattab’ın oğlu! Evet ben ve kocam Müslüman olduk. Allah’a (c.c) ve resulüne iman ettik. Sen istediğini yap. İstersen bizi öldür. Yine de biz dinimizden vazgeçmeyiz diye bağırdı.
Ftıma hatunun söylediklerini Said b. Zeyd’de söyledi, hanımını tasdik etti.
Her ikisi de bunları söylerken gözlerinde içinde şek ve şüphe bulunmayan kesin bir imanın keskin ışıkları vardı.
Ömer b. Hattab kız kardeşininve eniştesin gözlerinde parıldayan keskin ışıklarla ifade bulan imanlarını fark edince bir an durakladı. Ne yaparsa yapsın; isterse öldürsün imanlarından asla vazgeçmeyeceklerini hemen anladı. Bu anlayış ne zamandır aklında dolanıp duran, zihnini bulandıran soruları canlandırdı.
Evet! Kızkardeşi ve eniştesi ne yaparsa yapsın hatta öldürse bile dinlerinden vaz geçmeyeceklerdi. Hayatlarından bile daha değerli tuttukları bu inanç gücünü nereden alıyordu? Muhammed’de (a.s) dünyaları önüne serdikleri halde; bir elime Dünyayı diğer elime Ayı verseniz bile ben davamdan vazgeçmem dememiş miydi? Bu uğurda bütün baskılara, işlencelere katlanmış, malını mülkünü feda etmekten ve hatta canını tehlikeye atmaktan bile çekinmemişti.
Ömer b. Hattab az önce aklında şekillenen bu soruya; onlarda inançlarının bu karşı konulamaz, engelenemez gücünü Muhammed’in (a.s) aldığı yerden alıyorlar diye yanıtlamaktan kendini alamadı.
Ne zamandır yanıtını bulamadığı bir kurt gibi içini kemiren soru bir kere daha zihninde şekillendi.
Gerçekten Muhammed Allah’ın (c.c) rasulü müydü?
Birden ruhunda bazı değişiklikler oldu. Ne zamandır yanıtını aradığı fakat yanıtını bulmaktan çekinip, kaçındığı sorunun cevabını buldu. İçinde ne zamandır duran o koyu şüphe kayboldu. Ruhunun ve aklının gözlerindeki perdeler aralandı. O anda Ömer b. Hattab’ın önünde sadece incecik bir çizgi vardı.
Hâlâ ağzından, burnundan kan gelen kız kardeşini o halde görünce yaptılarından bin pişman oldu. Yüreği cız etti.
Fatıma Hatunun ağzından, burnundan kan gelilyordu ama o bunu umursamıyor, yıkılmaz bir abide gibi karşısında durmaktaydı.
Ömer b. Hattab onun imanının gücünü ve derinliğini bir kez daha anladı. Bu anlayış az önce duyduğu pişmanlığı artırdı, Ömer’in içinde bir yerlerini kanatıp acı verdi.
Ömer b. Hattab bir anlık bir tereddütten sonra:
-Demin okuduğunuzu sizden duyduklarımın yazılı bulunduğu sahifeyi bana verinde Muhammed’in getirip size okuttuğunu bende göreyim ve bileyim dedi.
Fakat kız kardeşi:
-Ey Ömer! Ben o sahifeyi sana veremem. Orada yazılanlar Rabbimden gelmedir. Ona bir zarar vermenden korkarım deyip vermek istemedi.
Ömer b. Hattab:
-Ey kız kardeşim! Korkma! Ona bir zarar verecek değilim. Bunun için ilahlarım adına sana söz veririm dedi.
Onun bu sözleri Fatıma hatunu rahatlattı ama yinede sahifeyi getirmek istemedi. Ömer’e:
-Ey kardeşim! Sen putlara tapan pis bir kişisin. Ona pak ve temiz olanlardan başkası dokunamaz. Bu nedenle Onu sana veremem dedi.
Ömer daha da yumuşayarak:
-Peki! Ben şimdi kalkıp yıkansam, pak ve temiz olsam Onu bana verir misin? Diye sordu.
Fatıma Hatunda:
-Ey Ömer! Sen şu söylediğin işi yap, bende sana sahifeyi vereyim deyince Ömer b. Hattab yıkanıp temizlendi. Kendisine verilen sahifeyi okumaya başladı. Sahifede Tâ-Hâ suresi yazılıydı. Bu Sure-i Celilerinde Cenab-ı Hak şöyle buyurmaktaydı.
“-Rahman ve rahim olan Allah’ın adıyla,
Tâ, Hâ.
Ey Muhammed! Biz Kur’anı sana sıkıntıya düşüp zahmet çekesin diye değil ancak Allah’tan korkanlara bir öğüt ile yeri ve yüce yüce gökleri Yaratanın katından azar, azar verilen bir kitap olarak indirdik.
Rahman ve Rahim olan yüce Allah bütün arşı hükmetmektedir. Göklerde ve yerde, her ikisi arasında ve toprağın altında bulunanlar Onundur.
Sen istersen sesini yükseltip sözü açığa vur. Şüphesiz O gizliyi de, gizlinin gizlisini de bilir. Allah’tan başka Tanrı yoktur. En güzel isimler Onundur.” (Tâ Hâ 1-8)
Ömer b. Hattab buraya gelince biraz soluklandı. Okuduğu ayelerde fesahat ve belagatı, mânâ derinliğini hayran kalmıştı. Daha büyük bir şevk ve istekle devam etti.
Yüce Allah surenin devamında şöyle buyuruyordu.
“-Musa’nın başından geçen olayları Sen biliyor musun? O bir ateş görmüştü de ailesine; durun, ben bir ateş gördüm. Belki ondan size bir kor getiririm ya da ateşin yanında bir yol gösterici bulurum demişti.
Musa ateşin yanına gelince Ona; Ey Musa diye seslenildi. Ben şüphesiz Senin Rabbinim. Ayağındakileri çıkar, çünkü Sen kutsal bir vadi olan Tuvâ’dasın.
Ey Musa! Peygamber olarak Ben Seni seçtim. Artık tarafımdan vahyolunanı dinle. Şüphesiz Ben Allah’ım. Benden başka Tanrı yoktur. Yalnız Bana kulluk et. Beni anmak için namaz kıl. Herkes işlediğinin karşılığını görsün diye zamanını gizli tuttuğumuz kıyamet mutlaka gelecektir.
(Tâ Hâ 9-16)
Ömer b. Hattab buraya gelince bir an başını kaldırıp:
-Şu okuduğum sözler ne kadar güzel, ne kadar değerli demekten kendini alamadı.
Habbab b. Erett gizlendiği yerden onları gözlemekte ve dinlemekteydi.
Gizlendiği yerden çıkarak:
-Ey Ömer! Vallahi Allah’ın (c.c) peygamberinin duasının sana nasip olacağını umuyorum.
Ben daha dün peygamber aleyhissselamdan işittim ki; O, mübarek ellerini semaya doğru kaldırarak:
-Ey yüce Allah’ım! İslamı Amr b. Hişam ya da Ömer b. Hattab ile güçlendir. Onlardan birini hidayet nasip eyle diye dua etmişti. Sen Amr b. Hişam’ın önüne geçmesine izin verme. Sen onun önüne geç.
Ey Ömer’ Artık Allah’tan (c.c) korkma zamanın gelmedi mi? Diye sordu.
Ömer b. Hattab bir an duyduklarının şaşkınlığıyla irkildi. Bir bakıma duyduklarına inanamadı.
Ömer b. Hattab ile Ebu Cehil b. Hişam müşriklerin içinde peygamberimize ve müslümanlara karşı en sert, en katı, en acımasız davrananların başında gelmekteydiler. Ömer b. Hattab peygamberimize ve müslümaları baskı altında tutmuş işkencelerden işkencelere uğratmıştı. Onu böylesine bir utanca sürükleyen neden ise bütün bu yaptıklarına rağmen Muhammed’in (a.s) onlar için Rabbinden hidayet istemesi, bunun için dua etmesiydi.
Ömer b. Hattab’ın bütün bunlar hatırına gelince yüzü kızardı ve utançla başını yere doğru eğerken önünde duran o incecik çizgiyi aştığının farkına varamadan:
-Muhammed (a.s) muhakkak ki Allah (c.c) resulüdür diye düşünmekten kendini alamadı. Bu düşünceyle Ömer b. Hattab’ın ruhuda tıpkı tırtıl kozasından çıkan bir kelebek gibi değişime uğramıştı ama o henüz bunun farkında değildi. O henüz frkında değldi ama Habbab. b. Erett bunun az da olsa farkına varmıştı.
Yüzü güçlü bir ümitle aydınlanarak Ömer b. Hattabın yüzüne baktı.
Ömer:
-Ey Habbab! Sen bana Muhammed’in (a.s) bulunduğu yeri göster ya da haber verde yanına gidip Müslüman olayım dedi.
-Ey Ömer! O şimdi Safa tepeciğinin yanındaki Erkam’ın evinde, sahabilerinin yanındadır dedi.
Ömer kalkıp kılıcını kuşandı. Yanında Habbab b. Erett ve Said b. Zeyd bulunduğu halde peygamberimizin bulunduğu yere doğru yola çıktı.
Peygamberimiz Erkam’ın evine geldiğinde etrafı kollasın; geleni, gideni haber versin diye sahabilerinden birisini kapıya nöbetçi bırakırdı. O günkü nöbetçi ise Bilal-i Habeşî idi.
Bilal-i Habeşi Ömer b. Hattab’ın kılıcını kuşanmış, yanında Habbab b. Erett ve Said b. Zeyd olduğu halde oraya doğru geldiğini fark edince korku ve telaş ile peygamberimizin yanına gelerek:
-Ya Resulallah! Ömer b. Hattab kılıcı kuşanmış Habbab b. Erett ile Said b.Zeydi de yakalamış olduğu halde buraya gelmektedir dedir.
Ömer b. Hattab’ın kılıcını kuşanmış bir halde oraya doğru gelmesi müslümanlar arasında bir dalgalanmaya neden oldu. Hiç kimsemin aklına onun müslüman olacağı gelmiyordu. Çünkü onlara göre Amir b. Rebia’nın ifadesiyle Hattab’ın eşeği Müslüman olurdu ama Ömer b Hattab yinede Müslüman olmazdı. Bir bakıma Müslümanlar Ömer b. Hattab’ın Müslüman olmasından tamamen ümitlerini kesmiş gibiydiler.
Bu nedenle ashab-ı Kiramın en yiğitlerinden biri olan Hz. Hamza kılıcını çekerek:
-Ey Allah’ın resulü! İstersen Ona izin ver. Eğer iyilik için geldi ise kendisine bol bol iyilik ederiz. Eğer kötülük için geldiyse onu kendi kılıcıyla öldürürüz dedi.
Bu arada Cebrail (a.s) peygamberimizin yanına gelerek Ömer b. Hattab’ın müslüman olmak üzere yanına geldiği haberini getirmişti. Bu nedenle peygamberimizin yüzünde güller açarak:
-Siz ona izin veriniz ve ona dokunmayınız buyurdu.
Ömer yanında iki sahabi olduğu halde Erkam’ın evinin kapısını çalınca kapıcı görevinde bulunan Bilal-i Habeşi onlara kapıyı açıp buyur etti. Peygambermizde yerinden kalkmış ona doğru yürümüştü. İkisi evin avlusunun ortasına yakın bir yerinde karşılaştılar.
Peygamberimiz Ömer b. Hattab’ın kuşağından tutup kendine doğru çektikten sonra:
-Ey Hattab’ın oğlu? Bize ne getirdin? Buraya ne ile geldin? Vallahi Allah’ın (c.c) sana bir musibetiyle vurup indirinceye kadar şu halinde duracağını sanmıyorum buyurdu.
Ömer b. Hattab gözlerni yere indirirken:
-Ey Allah’ın resulü! Ben Allah’a (c.c), Allah’ın resulüne ve Ona allah’tan gelen şeylere iman edeyim diye yanına gelmiş bulunuyorum dedi.
Onun bu sözleri üzerine peygamberimiz:
-Allah-ü Ekber diyerek tekbir getirdi. Ashabından yanında bulunanlarda Ömer b. Hattab’ın Müslüman olduğunu anladılar, onlarda tekbir getirdiler. Tekbir sesleri bütün Mekke’de duyuldu. Müşriklerin irkilerek yerlerinden silkinip kalkmalarına neden oldu.
Ömer b. Hattab o ince çizgiyi geçmiş, artık müşrik Ömer b. Hattab müslüman Hz.Ömer b. Hattab olmuştu ve bu değişimi bir heyecan halinde yeni yeni farkına varıyordu.
Müslüman oluşu Müslümanları çok sevindirmişti ve Onu bütün içtenlikleriyle kendilerinden kabul etmişler, bağırlarına basmışlardı. Fakat Hz. Ömer b. Hattab derin bir eksiklik duygusu içindeydi. İçinde bulunduğu Müslüman kardeşleri inançları için nice yıllardan biri türlü baskılar altındaydılar. Pek çoğuda işkencelerden işkencelere uğratılmışlar, bu işkencelerin izleri bir madalya gibi vücutlarında kalmıştı. Şüphesizkı bu baskı ve işkencelere sabrederek her ne olursa olsun inançlarını bırakmayarak manevi yoldan çok büyük mesafeler almışlar çok ama çok yükseklere çıkmışlardı.
Hz. Ömer b. Hattab kendin ulu bir dağın eteğinde minik bir fare gibi hissediyor, onlar gibi olmak için derin, güçlü ve engel olunamaz bir arzu hissediyor, yerinde duramıyordu.
Dini için diğer kardeşleri gibi baskılar altında tutulmak, işkencelerden işkencelere uğratılmak ve sonuçta onlar gibi Allah (c.c) katında makbul bir yere yükselebilmek en büyük ereği olmuştu. Din kardeşlerinin uğradığı baskı ve işkencelerinden kendinede bir pay istiyordu. Bu payı alıp sabredebilirse ancak onlarla eşit bir duruma gelebileceğinin farkındaydı.
Bu nedenle kendi kendine:
-Ey Ömer! Şu kardeşlerin dinleri için işkencelerden işkencelere, musibetlerden musibetlere uğratılırken bunlardan bir pay almaman senin için çok büyük bir eksiklik ve ayıptır.
Ben şimdi Mekke halkından Resulallah’a ve Müslümanlara düşmanlıkta en azılı olan kim ise onun yanına varayım da Müslüman olduğumu haber vereyim. O da elinden geliyor, gücü yetiyorsa bana diğer kardeşlerim gibi işkencelerden işkencelere, musibetlerden musbetlere uğratsın dedi.
Hz. Ömer b Hattab Ebu Cehil b. Hişamdan daha sert, daha katı, düşmanlığını inatla sürdüren bir başka kişi daha tanımıyordu. Bu nedenle müşriklerin en azılısı olarak kabul ettiği Ebu Cehil Amr b. Hişam’ı aramaya başladı.
Amr b. Hişam evindeydi. Hz. Ömer varıp Ebu Cehil’in kapısını çaldı. Ebu Cehil kapısını açınca onu gördü. Hemen:
-Ey kızkardeşimin oğlu! Hoş geldin, sefalar getirdin. Sende benim için o anlaştığmız konuda bir haber var mı? Diye sordu.
Hz. Ömer Ebu Cehil’e biraz daha yaklaşarak:
-Ey Allah’ın (c.c) ve Resulü’nün düşmanı! Evet vardır. Ben yanına Allah’a (c.c) ve onun resulü olan Muhammed’e (a.s) iman ve kendisinin getirip bildirdiği şeyleri tasdik ettiğimi sana haber vereyim diye geldim. Artık sen benim için elinden gelen bir şey varsa onu yapmaktan kendini alı koyma dedi.
Ebu Cehil onun bu sözleri karşısında kapıyı çarparcasına yüzüne kaparken:
-Ey Ömer! Ey Hattab’ın oğlu! Allah (c.c) seni de, getirdiğin haberi de çirkin ve iyiliklerden uzak etsin. Allah (c.c) senin de belanı versin. Getirdiğin haberinde belasını versin diye bağırdı.
Hz. Ömer b. Hattab Ebu Cehil’in yanından bir bakıma eli boş dönünce Müslümanların bir diğer azılı düşmanı olan dayısı Velid b. Mugire’nin yanına gitti. Kapısını çalınca içerden:
-Kim o? Denildi.
O da:
-Ey Ebu Halid! Ben Hattab’ın oğluyum. Senin için bir haberle gelmiş bulunmaktayım deyince Velid b. Mugire kapıya, Hz. Ömer’in çıktı.
Ömer onu görünce:
-Ey dayı! Sen benim müşriklikten çıkıp yeni dine girdiğimi, Muhammed’e (a.s) tabi olduğumu duydun mu? Diye sordu.
Velid b. Mugire ondan böylebr söz beklemiyordu. Bu nedenle söylediklerine inanmadı. Bu nedenle:
-Ey Ömer! Ey kız kareşimin oğlu! Sen gerçekten şu söylediğini yaptın mı? Diye sordu.
Ömer:
-Evet, yaptım dedi.
Velid b. Mugire irkilerek:
-Ey Ömer! Sen şu dediğin işi sakın yapma, Sen o işten sakın dedi.
Ömer:
-Ey Dayı! Ben sakınmamı tavsiye ettiğin işi çoktan yapmış bulunuyorum. Ben Allah (c.c) ve Resulüne iman ettim. Allah’tan (c.c) başka ilah bulunmadığına, Muhammed’in (a.s) kulu ve resulü olduğunu şahadet ederim. Sen şu yaptığım işi git kavmine haber ver dedi.
Velid b. Mugire onu döndürebileceğini sanarak:
-Ey kız kardeşimin oğlu! Sen eski işin üzerinde sebat et. Halk seni eski halin üzerinde bilsin. Er kişi kendi halinde sabahlar, kendi halinde akşamlar dedi.
Hz. Ömer b. Hattab:
-Vallahi ey dayı! Benim için iş açıkça belli olmuştur. Ben artık dönülmeyen bir yola girmişimdir. Sen benim Müslüman olduğumu kavmine haber ver dedi.
Velid b. Mugire geriye doğru çekilerek:
-Ey kız kardeşimin oğlu! Vallahi senin şu işini kavmine haber veren ilk kişi ben olmayacağım deyip Ömer’in yüzüne kapıyı kapattı.
Hz. Ömer dayısından böyle bir tepki beklemiyordu. Müslüman olduğunu işitince bağırıp çağıracağını, hatta üzerine yürüyeceğini zannediyordu. Bir bakıma Velid b. Mugire’nin bu kaçar gibi davranışı onu hayal kırıklığına uğratmıştı.
Kendi kendine:
-Vallahi şu dayımın bana yaptığı hiç bir şey değildir. Ben ondan bana karşı daha sert davranmasını beklerdim diye söylendikten sonra bir başka müşrikin kapısını çaldı.
Müşrik kapıya çıkınca:
-Ey kişi! Benim Müslüman olduğumu biliyor musun? Diye sordu.
Adam Ömer’in söylediklerini inanmayarak:
-Gerçekten sen babanın dinini bırakıp da Muhammed’e mi tabi oldun? Diye sordu.
Ömer’de:
-Evet! Ben şu söylediğini yapmış bulunuyorum dedi.
Adam:
-Ey Ömer! Sen şu söylediğini sakın yapma diye bağırdı.
Ömer:
-Ben söylediğimi pişman olup geri dönmemek üzere yapmış bulunuyorum dedi.
Adam bunu sözleri duyunca kapıyı Ömer’in yüzıne hışımla kapadı.
Ömer müşrikin kendisine karşı sert davranmasını bekliyordu. Bu nedenle bir kez daha hayal kırıklığına uğradı.
Kendi kendine:
-Şu adamın bana yaptığı iş bir şey değildir. Onlar Müslüman halkı dövüyorlar ama bana hiç kimse dövmüyor dedi.
Ömer’in içi müslüman olduğunu kavmine bir an önce duyurmak, onlardan gelecek olası tepkileri karşılamak için yanıp tutuşmaktaydı. Önüne gelen müşriklere müslüman olduğunu söylüyor; adam hayretle yüzüne bakıyor, sonrada hemen yanından kaçarcasına uzaklaşıyordu.
Karşılaştığı bir müslüman Ömer’e:
-Ey Ömer! Sen Müslüman olduğunu bütün kavmine bildirmek mi istiyorsun? Diye sordu.
Ömer’de:
-Evet! Öyle yapmak istiyorum dedi.
Müslüman:
-Ey Ömer! O halde sen boşuna buralarda dolanıp durma. Sen Cumah oğulllarında Cemil b. Mamer’in yanına git. O şimdi Kabe’de Hıcr mevkiinde yalnız olarak oturmaktadır. O sır saklamayı bilmeyen, dedikoduyu pek seven bir kişidir. Sen ona Müslüman olduğunu söyle. O senin yerine Müslüman olduğunu bütün Kureyş kavmine yayıp bildirir dedi.
Ömer Müslüman’ın dediğini yaptı. Cemil b. Mamer’in yanına gidip:
-Ey Cemil! Biliyor musun? Ben Müslüman olmuş bulunuyorum. Atalarımın dinini bırakıp Muhammed’e (a.s) tabi oldum. Onun dinine girdim. Sen bu sırrımı yanında tutta kimseye söyleme dedi.
Cemil b. Mamer Ömer’in bu sözlerini duyunca hemen ayağa fırladı. Ridasını toplayarak müşriklerin topluca oturdukları yere doğru seğirtti. Kabenin kapısı yanına dikilerek avazı çıktığı kadar:
-Ey Kureyş cemaati! Haberiniz olsun ki Ömer b. Hattab dininden çıkmış başka bir dine, Muhammed’in dinine girmiştir diye bağırdı.
Ömer’de Cemil’in yanına dikilerek:
-Şu adam doğru söylemektedir. Ben Müslüman olmuş, Muhammed’in (a.s) dinine girmiş bulunmaktayım. Allah’tan (c.c) başka ilah olmadığına Muhammed’in (a.s) de Onun kulu ve resulü olduğuna şahadet ederim dedi.
Onun bu sözlerini duyan müşrikler silkinip yerlerinden fırladılar, Ömer’in üzerine saldırdılar, güneş başlarının üzerinde yükselinceye kadar çarpışıp, dövüştüler.
Sonunda Ömer yorulup bir kenara oturarak:
-Ey müşrikler! Ben şimdi elinizdeyken istediğinizi yapınız. Allah’a (c.c) yemin ederim ki biz üç yüz kişi olsaydık ya biz yenilir burayı sizlere bırakırdık, ya da siz yenilir burayı bizlere bırakırdınız diye bağırdı.
Ömerle müşrikerin çarpışmaları, döğüşmeleri sırasında çıkan gürültüyü, şamatayı duyan müşriklerin ileri gelenlerinden üzerinde yemen işi çizgili bir gömlek bulunan yaşlı bir kişi gelerek onlara:
-Sizler burada ne yapmaktasınız? Nedir bu haliniz? Diye sordu.
Müşrikler:
-Hattab’ın oğlu atalarının dininden çıkmış, bir başka dine girmiş dediler.
Adam da:
-Onu kendi haline bırakınız. O kendisi için yeni bir din seçmiş ise bundan size ne? Ne istiyorsunuz ondan? Sizler ne kadar aptal, ne kadar cahil insanlarsınız. Adiyy b. Kab oğullarının onu size böylece teslim edeceklerini mi sanırsınız? Şu yaptığınızla sizler kavminiz araında kin ve nifak tohumları saçmaktasınız. Şunu iyi biliniz ki ben onun koruyucusuyum. Onun başından dağılınız, Onu rahat bırakınız diye bağırdı.
Müşrikler Ömer’in başından bir elbisenin insan bedeninden sıyrılılıp ayrılışı gibi sıyrılıp ayrıldılar.
Gelen adam Kureyş kavminin ileri gelenlerinden Sehm oğullarının ulusu ve seyyidi Âs b.Vail’di.
Ömer müşrik olmasına rağmen Âs b. Vail’in bu hareketini ömrü boyunca unutmamış, onu hep hayırla anmıştır.
Ömer Kureyş kavminin ileri gelenlerindendi. Kendisi cesur, güçlü kuvvetli, gözü özü pek bir kişi idi.
Peygamberimizin duasının hürmeti nedeniyle Ömer’in iman edişi müslümanlar için bir fetih, hicreti yardım, halifeliği ise bir rahmettir.
O Müslüman oluncaya kadar Müslümanlar Kabe yanında açıktan namaz kılmaktan çekinirlerdi,, buna kadir olamazlardı.
O müslüman olunca müşriklerle dövüştü, kendisi Kâbe yanında namaz kılınca diğer müslümanlarda onun gölgesinde namaz kıldılar.
Hz. Ömer doğru özlü, açık sözlü bir kişi idi. Müslüman olduktan sonra peygamberimize:
-Ya Resulallah! Bizler ister ölü, ister diri olalım hak üzerinde değilmiyiz? Diye sordu.
Peygamberimiz onun bu sorusuna:
-Ey Ömer! Evet! Varlığım kudret elinde bulunan Allah’a (c.c) yemin ederim ki siz ister ölü, ister diri olunuz; hiç şüphesizki hak üzeresindesiniz buyurdu.
Bunun üzerine Hz. Ömer:
-Ya Resulallah! Biz hak şu müşriklerde bâtıl üzerinde oldukları halde ne diye dinimizi gizliyoruz? Vallahi biz İslamiyet’i küfre karşı açıklamaya daha haklı, onlardan daha layık olanlarız. Allah’ın (c.c) dini muhakkak ki müşriklerin dinine üstün gelecektir.
Ey Allah’ın Resulü! Müşrik olan kavmimiz dinimiz nedeniyle bizimle çarpışmak isterlerse bizde onlarla çarpışırız. Bize karşı insaflı olurlarsa bizde bunu kabul edip onlara karşı insaflı oluruz dedi.
Peygamberimiz:
-Ey Ömer! Şu söylediğin için henüz yeterince güçlü değiliz buyurdu.
Ömer silkinip kalkarak:
-Ey Allah’ın Resulü! Seni hak din ve kitap ile peygamber gönderen Allah’a (c.c) yemin ederim ki hiç çekinmeden, korkmadan oturup İslam inanç esaslarını açıklamadığım hiç bir küfür meclisi kalmayacaktır.
Seni hak din ve kitapla gönderen Allah’a (c.c) yemin ederim ki biz muhakkak ortaya çıkıp dinimizi serbestçe yaşayacağız dedi.
Ömer’in bu isteği öylesine içten idi ki peygamberimizde kabul edince Müslümanlar iki saf hâlinde ortaya çıktılar.
Saflardan birinin başında Hz. Hamza diğerinin ise Hz. Ömer vardı.
Sert ve kararlı adımlarla, yerin toprağını tozuta, tozuta Mescid-i Haram’a geldiler.
Müşrikler hıcr mevkiinde her zaman olduğu gibi oturmaktaydılar.
Müslümanların iki saf halinde geldiklerini görünce bir Hamza’ya bir Ömer’e baktılar. Müslümanlar gelip Mescid-i Haram’ın yanına oturdular. Müşriklerin hiç birisi yerinden kalıp onlara müdahale etmeye cesaret edemedi. Elleri yanlarına düştü. O gün müşrikler için zelilliğe uğrayıp, hüzne ve kedere boğuldukları bir gün oldu.
O gün Resulallah Ömer’e:
-Ey Ömer! Sen hak ile batılı ayıran kişisin, sen Faruk’sun buyurdu. Ona Faruk ismini verdi.
Ömer Faruk bir Mecusi olan Ebu Lü Lü tarafından hançerlenip şehit edilinceye kadar bütün gücüyle İslam’a hizmet etti. Aşere-i mübeşşereden (Sağlıklarında cennetle müjdelenen on mutlu sahabiden) birisi oldu.
Büyük İslam alimlerinden Abdullah b. Mes’ud’a göre Hz. Ömer’in ilmi bütün arap kabilelerinin ilminden daha fazlaydı.
Hz. Ömer gece yarısından sonra namaz kılmayı sever, bu namazlarında:
-Ey Allah’ım! Beni iyilerle öldür. Beni kötülere halef kılma. Beni Cehennem azabından koru. Beni hayırlı kişilerin arasına kat.
Allah’ım! Ben Senden Senin yolunda şehit olmak, rasulünün yurdunda ölmek dilerim diyerek dua ederdi.
Yüzüğünün kaşında:
-Ey Ömer! Sana vaiz olarak ölüm yeter tümcesi yazılıydı.
Hz. Ömer bir gece rüyasında kendisini kırmızı bir horozun iki kere gagaladığını gördüğünde:
-Beni acemlerden bir adam öldürecek demiş, gerçekten de Mecusi bir kişi olan Mugire b. Şube’nin kölesi Ebu Lülü tarafından zehir sürülmüş iki başlı bir hançerle hançerlenmiş, şehiden vefat etmiştir.
Kendisini Mecusi bir köle tarfından vurulduğunu öğrenince:
-Hamdolsun o Allah’a (c.c) ki ölümümü İslam’a mensubiyet iddia eden ve La ilahe illallah ile karşıma çıkacak olan bir adamın eli ile mukadder kılmadı diyerek Allah’a (c.c) hamd etmiştir.
O adaletin simgesiydi. Halifeliği döneminde yeryüzünü adaletiyle doldurmuştu.
Vefat ettiğinde peygamberimiz ile Hz. Ebu Bekir gibi altmış üç yaşındaydı.
Hz. Ömer b. Hattab esmer tenli, iri gövdeli ve uzun boylu gösterişli bir Zat-ı Muhterem idi. İnsanların arasında yaya yürürken binitliymiş gibi üzerlerinde görünürdü.
Kaba ve seyrek sakallı, kızılımtrak ve çok saçlı idi. Başının en tepesi açılmıştı. Bu kısım tamamen saçsızdı. Gözlerinin akında çokça kırmızılık vardı. Yürürken hızlı yürür, kimse onu yetişip geçemezdi.
Kendisi Kuran hafızıydı.

Allah (c.c) Ondan razı olsun.

[B