Aklıma Düş/tün ~

Sana uzak kentlerden birinde zamanın bir yerinde
Seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi.
Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi.
İnsan hergün anımsar mı aynı gözleri ?



Seni seviyordum ve senin haberin yoktu.
Saçlarını izliyordum uzaktan
Kulağının arkasına düşüşü ve burnun
Herkesten başkaydı işte.
Güldüğün zaman yukarıya bakardın;
Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı.
Ne güzeldiler sen bilmiyordun
Ben seni seviyordum..



Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler
Duvarlara vitrin camlarına kaldırımlara çarpıyordu
Geri dönüyordu çoğalıp.
Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum herşeyi
Herşeyi erteliyişim oluyordun
Kalp ağrısı oluyordun
Birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun.
Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk
Dönemeçler geçiyor köprüler göze alıyorduk
Ve bazen tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk
Cesurduk.
Ufuk çizgisi maviydi gün batımı hep turuncu
ve kızmızıydı bütün karanfiller.
Ben seni seviyordum sen bilmiyordun..



Sevinçlerim oluyordun arasıra sen hiç bilmiyordun.
Sonra herhangi biri oldun
Bütün sevinçlerim bittikten sonra.
Yağmurlar yağdı serin haziran akşamlarına.
Derken bir gün uzaktan gördüm seni.
Saçların bana inat başın herşeye meydan okuyarak
İşte yine aynı
Kalbimi acıttı her zamanki gibi.
Değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun.
Şimdi bunları anlatsa sana birileri kim bilir
Ya da boşver bilme en iyisi